έτσι κάνουν όλοι (συνηθισμένα πράγματα)

Φόρεσε το πουκάμισο καθαρό, πολύ καλά σιδερωμένο– παράξενος με τα ρούχα του πολύ απαιτητικός – γυάλισε άλλη μια φορά τα παπούτσια κι έβαλε τη γραβάτα, στενή με μια λεπτή ρίγα. Κράτησε το σακάκι στο χέρι. Δεν ήθελε να το τσαλακώσει μέσα στο αυτοκίνητο. Το ακούμπησε προσεκτικά στο πίσω κάθισμα – δερμάτινη επένδυση σκούρα γκρι, όχι αλκαντάρα και άλλες ιμιτασιόν λύσεις – και κάθισε στο τιμόνι ανασαίνοντας βαθιά. Η πολυτέλεια του σαλονιού, το εξαιρετικό καντράν, η άνεση στην οδήγηση, τον αποζημίωναν για όλες τις αβαρίες.  

Έτσι κάνουν όλοι. Έτσι είναι οι δουλειές. Αν ήθελε να φοράει ακριβό πουκάμισο, αν ήθελε να οδηγεί αυτό το αμάξι.

Έφτασε στην εταιρία πριν απ’ τους άλλους. Μόνο οι καθαρίστριες και ο επιστάτης. Ανέβηκε στον ημιόροφο, κάθισε στο γραφείο του – στενός ο χώρος αλλά το γραφείο φαρδύ – κι ακούμπησε τα χέρια του στη συνθετική επιφάνεια.

Είχε συναίσθηση της ικανότητάς του. Το ήξερε πως ήταν έξυπνος κι επιδέξιος. Αλλιώς, δεν θα τα κατάφερνε να σπουδάσει ολομόναχος, να μπει στο πανεπιστήμιο και να πάρει δυο πτυχία.

Κι αυτή η εξυπνάδα του τώρα τον οδηγούσε – του επέβαλε – να κάνει έτσι ακριβώς όπως κάνουν και οι άλλοι. Δε μπορούσε να αλλάξει αυτός τα πράγματα. Οι επαναστάσεις ήτανε για όσους είχανε πλάτες, ή – χάιδεψε το φίνο πουκάμισό του – για όσους δεν είχανε τίποτα να χάσουν.

Το στήθος του ανεβοκατέβηκε μια στιγμή, μόνο μια μικρή στιγμή κι ύστερα έσφιξε το στυλό ανάμεσα στα δάχτυλά του. Στο δεξί χέρι, ο αντίχειρας, ο δείκτης και ο μεσαίος. Ακούμπησε το στυλό στο κάτω μέρος της λίστας κι έβαλε την υπογραφή του.

–Κύριε Πέτρο!

Η νεαρή βοηθός του ανέβαινε λικνιστή την ξύλινη σκαλίτσα και του χαμογελούσε. Η κοντή της φούστα αποκάλυπτε δυο στρογγυλά λεπτά γόνατα και η γόβα της τόνιζε την καμπύλη της γάμπας.

–Θα πρέπει σήμερα να μείνετε στο πόδι μου δεσποινίς. Έχω να τακτοποιήσω κάτι υποθέσεις και θα λείπω για όσο διάστημα χρειαστεί… Αν με ζητήσουν, κρατήστε σημειώσεις για να με ενημερώσετε.

Η κοπέλα κάθισε πίσω από το γραφείο της, άνοιξε τον υπολογιστή, καφές, κινητό, και μετά οι σιγανοί ήχοι από τα πλήκτρα, γρήγορα-γρήγορα τα δάχτυλά της.

Την άφησε στο γραφείο της – δεν έδωσε σημασία στα στρογγυλά γόνατα ούτε στη λεπτή γάμπα που τη μόστραρε με νάζι απλώνοντάς την έξω από το μικρό της γραφείο. Κάτω οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν το εμπόρευμα, οι όροφοι γεμάτοι.

Ελένη Γ.

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας (Σε λίγο παλαιότερη εκδοχή)