Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

     Ξεκίνησα με τα πόδια κατηφόρα Πήρα πρώτα την Ελευσινίων. Έτσι όπως άφησα πίσω μου τη Δηλιγιάννη, στο αριστερό πεζοδρόμιο μύρισε κάτι σαν ασβέστης. Μια ανοιχτή πόρτα, χαμηλός τοίχος και ένας ξένος με μια ταβανόβουρτσα έβαφε. Μέσα είχε αυλή και ένα πηγάδι. Μια μουριά τεράστια και ίσκιος. Παντού στην αυλή, ίσκιος. Προχώρησα χαζεύοντας τα παλιά σπίτια και στάθηκα στις γραμμές να περάσει το τρένο – γκράφιτι στα βαγόνια, ψηλά ο μηχανοδηγός – υπάρχει άραγε; Τα αυτοκίνητα σταματημένα κι αυτά. Ένα μπιπ μπιπ μηχανικό, όπως κατεβαίναν οι μπάρες αλλά και το τρένο σφύριζε μέσα από το μικρό τούνελ της γέφυρας, αυτή που έχει από πάνω τη μεγάλη σκάλα και βλέπεις κάτω και πέρα μακριά. Πέρασα προσεκτικά απέναντι. Πιο φαρδύ το πεζοδρόμιο – τα κλιματιστικά των ΕΛΤΑ, ένα μακρύ κτίριο χωρίς πόρτες μόνο κλιματιστικά που ξερνάγανε ζέστη και χύνανε νερά. Μια γυναίκα - εντυπωσιακή μεσόκοπη ξανθιά με φουσκωμένα χείλη, φουσκωτά μαλλιά, ψηλή πάνω σε τεράστιες πλατφόρμες – μύριζε βαριά μυρωδιά περνών