Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, στέγες του Παρισιού, 1952 [για τα ταξίδια που δεν μπορούμε να πάμε, ονειρευόμαστε όμως ακόμα] 1. Την ημέρα που ξεκίνησε ο Γ.Σ. για την παλιά πόλη, αυτή που βρισκότανε πίσω από τα τείχη – περίεργο πώς κατάφερε να μείνει απείραχτη τόσα πολλά χρόνια – (στην άλλη, την παράλληλη ζωή που πήγα κι εγώ), είχε βγει ένας μικρός ήλιος. Έλαμπε λίγο πίσω από κάτι γκριζωπά σύννεφα – περισσότερο βρώμικο ουρανό θυμίζανε παρά συνηθισμένα σύννεφα βροχής. Ένας μικρός στρογγυλός ήλιος, που έχυνε μια μουντάδα μόνο στο τοπίο και ένας αέρας δυνατός. Σήκωνε ο αέρας μια πολύ λεπτή σκόνη, ο Γ.Σ. αναγκαζότανε να μισοκλείνει τα μάτια του και δυσκολευότανε λίγο να περπατήσει. Ήθελε να φτάσει όσο γινότανε πιο γρήγορα στο κάστρο για να είναι συνεπής στο ραντεβού του με τον άνθρωπο, που πήγαινε να συναντήσει εκεί. Τον συμβουλέψανε στο παραλιακό χωριό με τα καινούρια ξενοδοχεία να αφήσει το αμάξι του και ν’ ανέβει, αν επέμενε, ως απάνω με τα πόδια, γιατί δεν περνούσε καλά