γνωστά βήματα
«Πάμε μια βόλτα;» του πρότεινε. Σα να την ενοχλούσαν τα ζευγάρια που στροβιλίζονταν στην πίστα. Κι όμως οι μουσικοί ήταν καλοί και τα τραγούδια κεφάτα. Να την πάρει στην αγκαλιά του και να την σφίξει. Να την στριφογυρίσει έτσι όπως έβλεπε τόσους άντρες να κάνουν με τις ντάμες τους. Να νιώσει το σώμα της χαλαρό, να αφήνεται στο ρυθμό της μουσικής, να λύνονται οι αντιστάσεις που προβάλει κάποιος διάβολος όλη την ώρα σ’ αυτή την κοπέλα. «Έλα!» Ήταν συνήθως δειλός, άτολμος στις κοινωνικές εκδηλώσεις – άλλο τι έκανε στο γραφείο και στην κρεβατοκάμαρα. Ντρεπόταν τις αντιδράσεις των άλλων, της μάνας του, των φίλων του, τις ενοχές που θα ένιωθε αργότερα. Όμως τώρα, πιο πολλές θα ήταν οι ενοχές αν δείλιαζε, παρά οι τύψεις για την τόλμη και την αποκοτιά. Το κατάλαβε. «Πάμε!» Με μια κίνηση απότομη. Κάτω στο τραπέζι το θερμός της. «Άστο!» Η φωτογραφική μηχανή στην τσέπη του αντιανεμικού, το κινητό στην τσέπη του παντελονιού του. Εκεί είχε και το πορτοφόλι με τα χρήματά του, τις κάρτες και την