Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Το είχε πάνω στο μάτι και περίμενε να βράσει. Ένα παράξενο σκεύος σαν μικρό ορθογώνιο τσαγερό. Πρέπει να βράσει καλά, έλεγε και ξαναέλεγε. Πρέπει να γίνει χοντρός ο καφές. Στο μεταξύ μάς έδειχνε. Κοίτα. Απ’ το μικρό της ράφι κατέβασε μια γυαλίτσα με κόκκους - γκριζωποί μου φάνηκαν. Αυτός είναι ο καφές. Και, κοίτα, εδώ τον καβουρντίζουμε, ένα μικρό τηγανάκι κρατούσε, και μετά, έτσι, κοίτα, κουνούσε τα χέρια της. Τον κοπανάτε; Ναι, κοπανάμε! Έδειχνε με τα χέρια της τη διαδικασία. Δε θυμόταν όλες τις λέξεις, ανακάτευε και μερικά αγγλικά και άλλους ακατανόητους ήχους. Όμως καταλαβαίναμε. Το νόημα και το πάθος. Προτού μας σερβίρει – παραπονιόταν που είμαστε βιαστικές και δεν περιμέναμε να γίνει χοντρός ο καφές, – έφερε στο σαλόνι το λιβανιστήρι. Άναψε το καρβουνάκι, κάηκε το λιβάνι, μοσχομύρισε το δωμάτιο. Στον τοίχο είχε φωτογραφίες με τα παιδιά της. Όμορφα παιδιά κι εκείνη με πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες αλλά πανέμορφη. Φορούσε κόκκινο παντελόνι και μας μιλούσε συνεχώς για τη χώρα της. Οι π

  Έχουν μια γλώσσα δική τους τα δέντρα. Σύγχρονοι κάτοικοι, απόγονοι αρχαίων φυλών, μπορούν να μιλάνε μαζί τους. Οι Waorani, για παράδειγμα, θεωρούν τα δέντρα λες και είναι πρόσωπα δικά τους, ζουν, αναπνέουν και αισθάνονται με λέξεις, όπως γείτονες, φίλοι και ζωές που ζουν ανάμεσα [1] . Καταλαβαίνουν και συμμερίζονται τις διαθέσεις τους. Όμως και οι επιστήμονες έχουν πια αποδείξει ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Έτσι, μια γέρικη μητρική ρίζα νοιάζεται και φροντίζει την οικογένεια των δέντρων που ζει δίπλα της. Ενώ έχει εντοπιστεί ένα κούτσουρο 500 χρόνων που είχε μένει ζωντανό γιατί το τρέφανε οι τριγύρω συγγενείς. Ανεβαίναμε στο βουνό και κείνη μου μιλούσε έτσι για τα δέντρα. Και ‘γω που είχα γράψει για τον καιρό των δέντρων, έσκυβα τώρα το κεφάλι πολύ ντροπιασμένη. Αν είχε έρθει ο καιρός των δέντρων θα τα λατρεύαμε τώρα, θα τα νοιαζόμαστε, θα τους μιλούσαμε με τα ονόματά τους τα μικρά. Μιμή για το γιασεμί, Νώντας για κείνο το ωραίο σπαθωτό φυτό που ομορφαίνει το τραπεζά