κακό χωριό τα λίγα σπίτια
Μπορεί να φταίνε τα στενά όρια. Οι λίγοι άνθρωποι. Τα ονόματα που είναι όλα γνωστά. Εύκολο να μπεις σε όλα τα σπίτια. Να μάθεις όλες τις ιστορίες. Να κοιτάξεις πώς στρώνουν το τραπέζι, τι καλύμματα έχουν στα κρεβάτια, αν υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους. Θυμάσαι περιστατικά, ιστορημένα και καταγραμμένα στη μνήμη της μάνας, του πατέρα, της γιαγιάς, του φίλου, τη δική σου. Ξέρεις τι έκανε ο παππούλης του! Και ο πατέρας του τότε δεν άφηκε να περάσει ο δρόμος απ’ το χωράφι. Άσε που τρέχανε οι μύξες του, κάτι κίτρινες μύξες όταν ήταν μικρός! Τέτοια κι άλλα πολλά. Ύστερα, είναι και η πρόχειρη σύγκριση. Γιατί αυτός και όχι εγώ! Τι παραπάνω έχει τούτος από μένα! Στο ίδιο σχολείο πηγαίναμε. Τα ίδια σοκάκια γυρίζαμε. Τις ίδιες μαλακίες κάναμε. Δε μπορεί να είναι αυτός καλύτερός μου. Έλα! Θα μετρηθούμε. Να το κρεβάτι. Ο καθένας και το κρεβάτι του. Για να μετράει. Να κόβει, να τραβάει, να σκοτώνει. Κάθε τι που δεν ταιριάζει στο δικό του μέτρο. Ξέρεις ποιος είμαι γω;