Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

    Μπορεί να φταίνε τα στενά όρια. Οι λίγοι άνθρωποι. Τα ονόματα που είναι όλα γνωστά. Εύκολο να μπεις σε όλα τα σπίτια. Να μάθεις όλες τις ιστορίες. Να κοιτάξεις πώς στρώνουν το τραπέζι, τι καλύμματα έχουν στα κρεβάτια, αν υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους. Θυμάσαι περιστατικά, ιστορημένα και καταγραμμένα στη μνήμη της μάνας, του πατέρα, της γιαγιάς, του φίλου, τη δική σου. Ξέρεις τι έκανε ο παππούλης του! Και ο πατέρας του τότε δεν άφηκε να περάσει ο δρόμος απ’ το χωράφι. Άσε που τρέχανε οι μύξες του, κάτι κίτρινες μύξες όταν ήταν μικρός! Τέτοια κι άλλα πολλά. Ύστερα, είναι και η πρόχειρη σύγκριση. Γιατί αυτός και όχι εγώ! Τι παραπάνω έχει τούτος από μένα! Στο ίδιο σχολείο πηγαίναμε. Τα ίδια σοκάκια γυρίζαμε. Τις ίδιες μαλακίες κάναμε. Δε μπορεί να είναι αυτός καλύτερός μου. Έλα! Θα μετρηθούμε. Να το κρεβάτι. Ο καθένας και το κρεβάτι του. Για να μετράει. Να κόβει, να τραβάει, να σκοτώνει. Κάθε τι που δεν ταιριάζει στο δικό του μέτρο. Ξέρεις ποιος είμαι γω;

  «Ποτέ η πύλη ενός κάστρου δεν ήταν ορατή απέξω. Υπήρχαν διαδοχικές πύλες για να φτάσει κανείς στην κεντρική. Εδώ, δεξιά, βλέπουμε ένα κομμάτι από την πρώτη-πρώτη κατασκευή, όταν οι Ενετοί πρωτοπάτησαν το πόδι τους στον τόπο. Είχαν καταλάβει τα μηνύματα των καιρών και διεκδικήσανε από τους Φράγκους, που είχαν καταλάβει το Μοριά, να τους παραχωρήσουν τις δυο παραλιακές πόλεις, Μεθώνη και Κορώνη. Τους ενδιέφερε να ελέγχουν τη θάλασσα. Χρειάζονταν σταθμούς ανεφοδιασμού για τα καράβια τους, που ακόμη δεν ήταν παρά μεγάλα καΐκια». Η περιοχή κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Το όνομά της ήταν Ασίνη, καθώς οι αρχικοί κάτοικοι είχαν έρθει από την Ασίνη της Αργολίδας (κοντά στο Τολό - βλ. το ποίημα  «Ασίνην τε» του Σεφέρη -), όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι, σύμμαχοι των Σπαρτιατών. Η Κορώνη ήταν στη θέση Πεταλίδι. Γύρω στον 5ο αι μ.Χ. όμως, μάλλον για να αποφύγουν τις επιθέσεις των επιδρομέων, οι κάτοικοι των γύρω χωριών συγκεντρώθηκαν όλοι στην περιοχή της αρχαίας Ασίνης, που ονομάστηκε τότε

  Πως είναι και πώς γίνεται. Ποιοι είναι και πώς το κάνουν. Να ανακαλύπτουν δηλαδή τα μνημεία και άλλα σημεία ενδιαφέροντος και μετά να τα καταγράφουν και να τα παραδίδουν στην ιστορία. Τις είχα τις απορίες μου τόσα χρόνια μέσα στις σχολικές αίθουσες διδάσκοντας πηγές και σχολιάζοντας κείμενα. Δεν ξέρω αν εσείς αναρωτιέστε. Κυκλοφορούν βέβαια θρύλοι, που αφηγούνται οι ντόπιοι. Για παράδειγμα, όσον αφορά τις πολύτιμες εικόνες της περιοχής [Κορώνη Μεσσηνίας] μαθαίνουμε ότι ένας τσοπάνος πρόσεξε ότι ο τράγος του χανότανε κάπου και ύστερα έβλεπε το γενάκι του βρεγμένο (εικόνα της Χρυσοκελαριάς), μια κόρη ονειρεύτηκε την Παναγία που της υπέδειξε το μέρος όπου ήταν κρυμμένη (Παναγία Ελεήστρια). Ιστορίες και παραδόσεις, γοητευτικά παραμύθια της παιδικής ηλικίας, απορίες της ενήλικης ζωής. Προχτές όμως, την Κυριακή (21 Αυγούστου), είχα την τύχη – μαζί με άλλους, κάπου ενενήντα συνοδοιπόρους – να γίνω μάρτυρας μιας τέτοιας περιπέτειας ανακαλύψεων, στα μέτρα και τους ρυθμούς της πολυάνθρ

    Αφιερώνεται στους δασοπυροσβέστες και στους εθελοντές   Ο άντρας είχε μπει στην αυλή μαυροψημένος και κουρελιασμένος. Μουτζούρες στο πρόσωπό του, δεν έβλεπα αν είχε ρυτίδες, αν ήτανε ξυρισμένος ή αν βγαίνανε τρίχες στα μάγουλα. Έχωσε τα χέρια του στον κουβά κι έσκυψε το κορμί του, διπλωμένος στα δυο. Αν ήταν δυνατόν να χωρέσει μέσα στο νερό ως τις πατούσες. Σαν κάτι διψασμένα σκυλιά, που ρουφάνε με τη γλώσσα τους λαχανιασμένα. Σφηνωμένο το κεφάλι στο σβέρκο, κι όταν σηκώσουν τα μάτια στον άνθρωπο, που γεμίζει και ξαναγεμίζει το πιατάκι τους, τα βλέπεις να στάζουνε λύπη. Είχε καταξεσκιστεί να βαράει τις φλόγες, να σηκώνει το χώμα για να σκεπάσει τις ρίζες και τα κουφάρια που καίγανε. Μέσα στη μαυρίλα το πουκάμισο δεν ξεχώριζες χρώματα. Το παντελόνι του χοντρό με τα μπατζάκια μέσα στις δερμάτινες μπότες, και στη μέση σφιγμένη η ζώνη. Χωρίς κοιλιά, χωρίς καμπουριασμένη ράχη. Σκέπαζε το κεφάλι του ένα πανί δεμένο κόμπο πίσω στο σβέρκο σαν τους βεδουίνους που γυρίζουν καλυμ

  Η πρώτη φορά ήτανε με τη Γιώτα. Καλοκαίρι. Διακοπές. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε κοιμηθεί στο κοριτσίστικο δωμάτιό της και είχα γνωρίσει τους γονείς της. Την αγαπούσαν και τη νιάζονταν πολύ. Μοναχοπαίδι. Να προσέχετε, μας είπε η μάνα της όρθια στο ταρατσάκι, που μετά θα το αναγνώριζα σε ποιήματα και πεζά της φίλης μου – όσα πρόλαβε να γράψει ως τα 58. Τότε ακόμη, ούτε ποιήματα ούτε άσπρες τρίχες στα μαλλιά μας. Μόνο 27, πρωτοδιόριστες καθηγήτριες στη Μεσσηνία. Είχα ένα Austin Morris παλιό ταλαιπωρημένο, που αντιπαθούσε τους χωματόδρομους και τις ανώμαλες επιφάνειες. Η ανάβασή μας όλο πέτρες, κροκάλες, λακκούβες και γράνες. Άκουγα το ψυγείο – πάλι θα ξεκόλλησε, σκεφτόμουν – όμως τα βουνά με είχαν ήδη ρουφήξει. Το ίδιο όπως και τώρα. Φουσκώνει το στήθος μου πίσω από το τιμόνι. Κι αυτό το αυτοκίνητο, άσπρο όπως το Ώστεν και μικρό. Χωρίς προβλήματα όμως, γλιστράει στην άσφαλτο. Πουθενά κροκάλες ή χωματόδρομοι 35 χρόνια μετά. Σκέφτομαι την πρόωρα χαμένη φίλη μου, όσο οι άλλοι – ώρ

  Μπήκε το άσπρο αγκάθι στο δάχτυλο, όπως έσκυψε να κόψει το μπουμπούκι. -Τράβα τα έτσι! Χωρίς ουρά. Βλέπεις να έχουν ουρές εκεί στα βαζάκια που τα αγοράζεις; Μόνο πρόσεχε! Τρυπάνε. Δε φορούσε γάντια. Ήταν απροετοίμαστη. Κι αυτή, της έδειχνε. -Όχι τα γελαστά. Θα ανοίξουνε στο νερό και μετά είναι άχρηστα. Μουχλιάζουνε. Θα διαλέγεις τα σφιχτά μπουμπούκια. Ή τούτα που μοιάζουν με βαρελάκι. Έχουνε σπόρια μέσα. Τα κόβω φετούλες. Είναι πολύ νόστιμα. Και να μην το πατάς το φυτό. Θα ξανάρθουμε να ξαναμαζέψουμε, αργότερα. Ως το τέλος του καλοκαιριού αυτά θα μπουμπουκιάζουν. Πάνω κάτω στο κτήμα. Με τον ήλιο στην πλάτη. Γιατί στο κεφάλι είχε καπέλο. Δεν ήξερε πού να πάει και τι να κάνει. Της πρότειναν αυτή την εκδρομή. Ο Παύλος έβαζε το σπίτι, που μόλις είχε κληρονομήσει από την ανύπαντρη θεία του, η Μαρία είχε το μεγάλο αμάξι, η Φωτεινή πλήρωσε το φαγητό κι ο Βαγγέλης το πετρέλαιο.   -Κι εγώ; Εγώ τι θα βάλω εγώ; Τους είχε ρωτήσει γελώντας. Την ομορφιά μου; Δεν ήταν όμορφη. Χωρί