Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Πρώτα πήρα το τρένο, μετά το λεωφορείο, ύστερα το αεροπλάνο και ξανά πάλι τρένο. Μια άλλη πόλη. Δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν ήξερα τους ανθρώπους, δεν ήξερα τους δρόμους. Είχα ξεκινήσει με ρομαντικές ονειροφαντασιώσεις λες και ήμουνα κοριτσόπουλο. Είχα καταφέρει να κάνω ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι με   την ελπίδα, όχι όμως και την πιθανότητα. (…) Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε για να φτάσω επιτέλους σε κείνο το στενό δωμάτιο, το πανάκριβο που όμως δεν έβλεπε παρά σε μια αυλή. Δεν είχα τίποτα για να φάω και δεν ήξερα καθόλου γιατί έπρεπε να συνεχίσω να αναπνέω. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κλαίγοντας δυνατά. Ήμουνα σε μια άγνωστη ξένη χώρα κυνηγώντας μια χίμαιρα. Και ήμουνα μόνη. Κι αν άκουγε κανείς τους λυγμούς μου – το κλάμα δεν έχει γλώσσα, όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους ήχους   στο λυγμό – κανείς δικός μου. Να μείνω στο κρεβάτι, να μη σηκώσω ούτε το χέρι μου. Να μείνω έτσι για πάντα. Ίσως το στομάχι μου νηστικό και ταλαιπωρημένο να τρυπούσε ξαφνικά, τα υγρά να χυνόντουσαν παντού στην κ