Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Σαν αστακοί, τους λένε. Και είναι κάθε μέρα στους δρόμους.   Μια φορά στο Λιμένι, έφαγα λίγο από έναν αληθινό. Είμαστε δίπλα στα ήσυχα νερά και το πέτρινο φόντο του ορμίσκου. Έτσι όπως έπεφτε το φεγγαρόφωτο της βραδιάς και ξανοίγανε τόπους-τόπους τα σκοτάδια της πέτρας με ανταύγειες φωτεινές, χωρίς ωστόσο να την μαλακώνουν τη σκληρή πέτρα την αδούλωτη. Η συντροφιά μας ήταν τρυφερή και το κρέας του αστακού, νόστιμο. Μας είχε έρθει γυμνό, σερβιρισμένο χωρίς αγκάθια και δαγκάνες, που χρησίμευαν πια – όλο το οπλισμένο κορμί – ως κέλυφος πολυτέλειας για την ακριβή μας παραγγελία. Αυτοί που ετοίμασαν το δείπνο, πρέπει να ήταν εκτός από ικανοί επαγγελματίες και άνθρωποι σοφοί, αφού είχαν δέσει τη ζωή τους στο υπήνεμο Λιμένι, στη μαύρη πέτρα και την ξερολιθιά. Στο δυνατό φεγγαρόφωτο και στο καύμα του ήλιου το ανελέητο. Έτσι λέω τώρα που αναθυμούμαι το υπέροχο δείπνο και βέβαια τη νεανική συντροφιά μας. Σοφία θα είχαν, δε μπορεί, αφού μείναν εκεί και δεν ανακατώθηκαν με τους σαν αστακούς.