Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Έχεις   δει τη νικοτίνη; την έχεις πιάσει με το βρεμένο σφουγγαρόπανο στα χέρια σου; την έχεις δει πώς γλιστράει από τον τοίχο που τον έβαψες κάποτε, μέρες και νύχτες μοχθώντας με πλαστικό χρώμα για να πλένεται; Ακόμη καπνίζαμε παντού ελεύθερα. Ακόμη και στις κρεβατοκάμαρες. Ακόμη και δίπλα στο μικρό μας παιδί που έπαθε δύσπνοια. Με ένα τσιγάρο στο χέρι έδειχνες μαγκιά. Αργότερα, πρώτη φορά στο εξωτερικό, μας φώναξαν για να μας κάνουν αυστηρή σύσταση. Υπήρχαν ανιχνευτές καπνού κι εμείς δεν το ξέραμε. Αντέδρασες στα σκληρά αγγλικά του μαιτρ και σηκώθηκες να φύγουμε. Μάζεφτα! Ήσουν αυταρχικός και παραξηγησιάρης, αλλά ο ξενοδόχος σε καλμάρισε. Έχουμε και δωμάτια καπνιζόντων, κύριε, αν θέλετε. Αρκούσε να μας το ζητήσετε. Με είχες κοιτάξει δολοφονικά, όμως δεν έφταιγα τόσο. Απλώς δεν είχα προσέξει τη σημείωση με τα φτωχά αγγλικά μου της ελληνικής επαρχίας.   Δέχτηκες μουρτωμένος, όμως η μαγεία πια είχε χαθεί. Τσαφ! Είχε πετάξει. Και δεν ήξερα πώς να την φέρω πίσω, στα σεντόνια τα καινούρι

  Βγήκε από το γκισέ του, ψηλός με τάσεις για να παχύνει, όχι πάνω από τριανταπέντε. Διέσχισε την αίθουσα ως τη γωνία, μίλησε με κάποιον πίσω από ένα γραφείο και μετά ξαναγύρισε στο πόστο του, “σας πειράζει να εξυπηρετήσω την κυρία όσο θα περιμένετε”, με ρώτησε κι εγώ σήκωσα τους ώμους. Πήγα στο σκαλάκι - όλες οι καρέκλες ήταν πιασμένες - κι συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Κακώς, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων γιατί δεν παρακολούθησα τι μεσολάβησε, μέχρι να σκύψει ο νεαρός στον ώμο μου και να πει, “ελάτε”. Κρατούσε μια τσαντούλα πολλαπλών χρήσεων, πολύ μικρή για το ύψος και το μέγεθός του, σαν αυτές που αγοράζεις από τα πολυκαταστήματα όταν τα ψώνια είναι λίγα - μπρίζες, διακόπτες, μικροπράγματα - και είχε ένα ύφος συνωμοτικό. Σηκώθηκα και στάθηκα μπροστά στο γκισέ του που είχε σταθεί ένας άλλος τώρα, “έχει σειρά η κυρία είπε αυτός”, και κάθισε στη θέση του βάζοντας μέσα στο χρηματοκιβώτιο τις δεσμίδες που έβγαζε σκύβοντας απ’ την τσαντούλα. Είχα ενθουσιαστεί. -Πολύ κινηματογραφικό όλ

    Ξέρω ότι στα νησιά του Αιγαίου τα χτίζουν σε ιδιόκτητα χωράφια. Μετά, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες και οι κληρονόμοι τους έχουν την υποχρέωση να τα φροντίζουν. Τα βάφουν, τα καθαρίζουν, φέρνουν παπά να λειτουργήσει. Στη Μάνη, είδα ότι δεν ανάβουν τα καντήλια. Στέκονται οι εικόνες πάνω στο τέμπλο, αντίκρυ στο ξερό τοπίο, δίπλα στην πέτρα που τη φρυγανίζει ο ήλιος. Ίσως τα βράδια να κλείνουν τα μάτια τους οι άγιοι και να προσεύχονται στα σκοτάδια, αγριεμένοι από την ερημιά του τόπου ή από τα άδεια μάτια των τουριστών.  Στα δικά μας μέρη ωστόσο, τους άγιους τους καλοπιάνουν λες και είναι παραπονιάρηδες άνθρωποι, που γυρεύουν μερτικό απ’ τα αγαθά του τόπου, αφού δεν είναι δω ξερότοπος όπως η Μάνη, ούτε καταμεσής στο πέλαγος όπως τα νησιά. Ο καινούριος κόσμος, ζώστηκε ολούθε ίνες, αόρατα κύματα, συντονισμένες συχνότητες και άλλα θαυμάσια, τούτοι όμως εδώ, ακόμη και μες το κατακαλόκαιρο, όταν αρκεί ένα τσαφ για να λαμπαδιάσει ο λόγγος, περπατούν στα παλιά χνάρια κι επιμένουν να ξ

    Μπορεί να φταίνε τα στενά όρια. Οι λίγοι άνθρωποι. Τα ονόματα που είναι όλα γνωστά. Εύκολο να μπεις σε όλα τα σπίτια. Να μάθεις όλες τις ιστορίες. Να κοιτάξεις πώς στρώνουν το τραπέζι, τι καλύμματα έχουν στα κρεβάτια, αν υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους. Θυμάσαι περιστατικά, ιστορημένα και καταγραμμένα στη μνήμη της μάνας, του πατέρα, της γιαγιάς, του φίλου, τη δική σου. Ξέρεις τι έκανε ο παππούλης του! Και ο πατέρας του τότε δεν άφηκε να περάσει ο δρόμος απ’ το χωράφι. Άσε που τρέχανε οι μύξες του, κάτι κίτρινες μύξες όταν ήταν μικρός! Τέτοια κι άλλα πολλά. Ύστερα, είναι και η πρόχειρη σύγκριση. Γιατί αυτός και όχι εγώ! Τι παραπάνω έχει τούτος από μένα! Στο ίδιο σχολείο πηγαίναμε. Τα ίδια σοκάκια γυρίζαμε. Τις ίδιες μαλακίες κάναμε. Δε μπορεί να είναι αυτός καλύτερός μου. Έλα! Θα μετρηθούμε. Να το κρεβάτι. Ο καθένας και το κρεβάτι του. Για να μετράει. Να κόβει, να τραβάει, να σκοτώνει. Κάθε τι που δεν ταιριάζει στο δικό του μέτρο. Ξέρεις ποιος είμαι γω;

  Σαν αστακοί, τους λένε. Και είναι κάθε μέρα στους δρόμους.   Μια φορά στο Λιμένι, έφαγα λίγο από έναν αληθινό. Είμαστε δίπλα στα ήσυχα νερά και το πέτρινο φόντο του ορμίσκου. Έτσι όπως έπεφτε το φεγγαρόφωτο της βραδιάς και ξανοίγανε τόπους-τόπους τα σκοτάδια της πέτρας με ανταύγειες φωτεινές, χωρίς ωστόσο να την μαλακώνουν τη σκληρή πέτρα την αδούλωτη. Η συντροφιά μας ήταν τρυφερή και το κρέας του αστακού, νόστιμο. Μας είχε έρθει γυμνό, σερβιρισμένο χωρίς αγκάθια και δαγκάνες, που χρησίμευαν πια – όλο το οπλισμένο κορμί – ως κέλυφος πολυτέλειας για την ακριβή μας παραγγελία. Αυτοί που ετοίμασαν το δείπνο, πρέπει να ήταν εκτός από ικανοί επαγγελματίες και άνθρωποι σοφοί, αφού είχαν δέσει τη ζωή τους στο υπήνεμο Λιμένι, στη μαύρη πέτρα και την ξερολιθιά. Στο δυνατό φεγγαρόφωτο και στο καύμα του ήλιου το ανελέητο. Έτσι λέω τώρα που αναθυμούμαι το υπέροχο δείπνο και βέβαια τη νεανική συντροφιά μας. Σοφία θα είχαν, δε μπορεί, αφού μείναν εκεί και δεν ανακατώθηκαν με τους σαν αστακούς.

  Έχουν μια γλώσσα δική τους τα δέντρα. Σύγχρονοι κάτοικοι, απόγονοι αρχαίων φυλών, μπορούν να μιλάνε μαζί τους. Οι Waorani, για παράδειγμα, θεωρούν τα δέντρα λες και είναι πρόσωπα δικά τους, ζουν, αναπνέουν και αισθάνονται με λέξεις, όπως γείτονες, φίλοι και ζωές που ζουν ανάμεσα [1] . Καταλαβαίνουν και συμμερίζονται τις διαθέσεις τους. Όμως και οι επιστήμονες έχουν πια αποδείξει ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Έτσι, μια γέρικη μητρική ρίζα νοιάζεται και φροντίζει την οικογένεια των δέντρων που ζει δίπλα της. Ενώ έχει εντοπιστεί ένα κούτσουρο 500 χρόνων που είχε μένει ζωντανό γιατί το τρέφανε οι τριγύρω συγγενείς. Ανεβαίναμε στο βουνό και κείνη μου μιλούσε έτσι για τα δέντρα. Και ‘γω που είχα γράψει για τον καιρό των δέντρων, έσκυβα τώρα το κεφάλι πολύ ντροπιασμένη. Αν είχε έρθει ο καιρός των δέντρων θα τα λατρεύαμε τώρα, θα τα νοιαζόμαστε, θα τους μιλούσαμε με τα ονόματά τους τα μικρά. Μιμή για το γιασεμί, Νώντας για κείνο το ωραίο σπαθωτό φυτό που ομορφαίνει το τραπεζά