"κέρβερος"

 

Βγήκε από το γκισέ του, ψηλός με τάσεις για να παχύνει, όχι πάνω από τριανταπέντε. Διέσχισε την αίθουσα ως τη γωνία, μίλησε με κάποιον πίσω από ένα γραφείο και μετά ξαναγύρισε στο πόστο του, “σας πειράζει να εξυπηρετήσω την κυρία όσο θα περιμένετε”, με ρώτησε κι εγώ σήκωσα τους ώμους. Πήγα στο σκαλάκι - όλες οι καρέκλες ήταν πιασμένες - κι συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Κακώς, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων γιατί δεν παρακολούθησα τι μεσολάβησε, μέχρι να σκύψει ο νεαρός στον ώμο μου και να πει, “ελάτε”.

Κρατούσε μια τσαντούλα πολλαπλών χρήσεων, πολύ μικρή για το ύψος και το μέγεθός του, σαν αυτές που αγοράζεις από τα πολυκαταστήματα όταν τα ψώνια είναι λίγα - μπρίζες, διακόπτες, μικροπράγματα - και είχε ένα ύφος συνωμοτικό.

Σηκώθηκα και στάθηκα μπροστά στο γκισέ του που είχε σταθεί ένας άλλος τώρα, “έχει σειρά η κυρία είπε αυτός”, και κάθισε στη θέση του βάζοντας μέσα στο χρηματοκιβώτιο τις δεσμίδες που έβγαζε σκύβοντας απ’ την τσαντούλα.

Είχα ενθουσιαστεί.

-Πολύ κινηματογραφικό όλο αυτό, είπα. Με τη γραβάτα σας, την τσαντούλα. Τι είναι εκεί κάτω στα υπόγεια; θυρίδες; Έχετε θυρίδες εδώ; Το έκανα εικόνα, σιδερένια, πυρίμαχα, αλεξίσφαιρα, συνδυασμοί, συναγερμοί, άθραυστα, όλα που βλέπουμε στις ταινίες.

Κούνησε το κεφάλι ο νεαρός, καταφατικά νομίζω.

-Τόσα χρόνια εδώ δεν έχω καταφέρει να τις δω, είπε. Γούρλωσα τα μάτια μου.

-Δεν έχετε δει τις θυρίδες; θαύμασα. Είστε ταμίας και δεν έχετε δει τις θυρίδες; Ποιοι μπορούν να πάνε εκεί; και πώς παίρνουν άδεια τόσα έργα που βλέπουμε. Συνεργεία κινηματογραφικά, τεχνικοί, ηθοποιοί, όλοι αυτοί πώς πάνε;

Κάτι έδειξε με το κεφάλι ο νεαρός, μάλλον προς τα κει που πήγε προηγουμένως, εκεί θα ήταν ο διευθυντής του υποκαταστήματος, κακώς δεν πρόσεξα πριν, αν όντως αυτός βγήκε από κει ή έκανε κάτι άλλο.

-Δεν υπάρχει πρόσβαση στις θυρίδες, είπε μάλλον αδιάφορα. Τα έργα που βλέπουμε με τα υπόγεια των τραπεζών θα γυρίστηκαν πριν πολλά χρόνια. Τώρα κανείς δε μπαίνει εκεί. Εγώ μπορώ μόνο να κατέβω τις σκάλες.

Α, μάλιστα! Ναι. Γι αυτό έπρεπε να περιμένω, γι αυτό εξυπηρέτησε άλλον πελάτη στο μεταξύ. Η δική του δουλειά περιορίζεται σε τούτο το υπέργειο ταμείο, σ’ αυτό το μικρό χρηματοκιβώτιο. Το άλλο, το μεγάλο, αυτό που βρίσκεται στα υπόγεια, ω εκείνο μπορεί να έχει ένα θησαυροφύλακα σαν τον κέρβερο με τρία κεφάλια και δόντια κοφτερά. Με γιλέκα, μάσκες, όπλα... μπορεί να είναι ένα ρομπότ, μια κατασκευασμένη μορφή. Ή μπορεί απλώς μόνο ένα μηχάνημα σαν αυτό του ΑΤΜ. Ναι τέτοιο θάναι. Το πιο πιθανό. Πληκτρολογεί ο διευθυντής, το σύστημα μπαίνει σε λειτουργία και μετά, ειδοποιείται ο ταμίας ηλεκτρονικά. Δέκα λεπτά διαρκεί η διαδικασία, ναι βέβαια θα υπάρχει εκτός των άλλων και χρονοκαθυστέρηση. Εδώ υπάρχει χρονοκαθυστέρηση στις πόρτες τις εξωτερικές και ματάκια και κάμερες, δεν θα υπάρχει εκεί στα υπόγεια που είναι τα πολλά λεφτά και τα άλλα τα τιμαλφή...

-Σκηνικά θα είναι όσα βλέπουμε στις ταινίες, είπα χωρίς ενθουσιασμό πια παίρνοντας τα χρήματα και αφήνοντας τον υπάλληλο να συνεχίσει τη δουλειά του.

-Ε! μάλλον σκηνικά θα είναι. Συμφώνησε κι αυτός και υποδέχθηκε τον επόμενο πελάτη. Ένας ηλικιωμένος πήρε τη θέση μου.

Ελένη Γούλα 

Φωτ: Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Πράσινο και ασημί. 1957 

από τη σελίδα Έλληνες ζωγράφοι