Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Μπήκε στην αίθουσα και προχώρησε προς την έδρα. Ένα απλό τραπέζι γυαλιστερό MDF πράσινο με καφέ πόδια. Ακούμπησε τα βιβλία του εκεί – ένα ντοσιέ, ένα φθαρμένο σχολικό εγχειρίδιο, ένα τετράδιο/ κατάλογο με σκληρό εξώφυλλο – και στάθηκε όρθιος μπροστά του. Στο σκούρο παντελόνι του ένιωσε στιγμιαία ένα άγγιγμα ανησυχητικό – η αμήχανη χαραμάδα του αφρολέξ στην καρέκλα – που ωστόσο το δέχτηκε με κάποια ανακούφιση έτσι όπως του ήτανε οικείο. Η τάξη από κάτω συνέχιζε το διάλειμμα.

Ήταν άνεργος χρόνια. Δεν έψαχνε και πολύ, λίγο τεμπελάκος, βολευότανε. Στο τέλος είχε γίνει ο νοσοκόμος της υπερήλικης μάνας του, που του έλεγε – όχι χωρίς ενοχές: «Εσύ, δουλειά θα βρεις, όταν πεθάνω»! Εκείνο το μεσημέρι μετά το φαγητό, της είχε δώσει τα χάπια της και την είχε αφήσει να κοιμηθεί. Χαλάρωνε ύστερα στο καθιστικό. Πίσω του τα πεύκα μπροστά του η θέα της θάλασσας. Όταν άρχισε ο αέρας, σηκώθηκε από την πολυθρόνα και, παίρνοντας μαζί τον καφέ του, έκανε μια βόλτα να ελέγξει αν είναι καμιά τέντα λασκαρισμένη, μήπως καμιά πόρτα ή παράθυρο είναι ανοιχτά και σπάσουν τα τζάμια.

Τη χτένιζε η μάνα της κάθε πρωί. Της τραβούσε τα μαλλιά δυνατά και έπιανε την αλογοουρά σφιχτά με λάστιχο, ψηλά στη μέση του κεφαλιού. Μόνο η δική της αλογοουρά ήτανε δεμένη τόσο ψηλά. Η μάνα καμάρωνε γι’ αυτό. Το πιο ωραίο πράγμα πάνω της ήτανε αυτή η αλογοουρά. Να, όμως, που σήμερα, κανείς δεν έρχεται να της χτενίσει τα μακριά της μαλλιά. Ξύπνησε μόνη της, σαν να είχε σκοτεινιάσει ο ήλιος. Βγήκε, λοιπόν, στην ταράτσα και δεν υπήρχε πουθενά κανένας. Ακόμα και η γάτα που κάθε πρωί ερχότανε για να τριφτεί στα πόδια της (μόλις την ένιωθε ξύπνια, παρατούσε την κρυψώνα της – πάντα έβρισκε διαφορετική κρυψώνα, γιατί ο μεγάλος της αδερφός τη βασάνιζε αλύπητα) δε φαινότανε, ούτε απαντούσε στο κάλεσμά της. Παραξενεύτηκε ακόμα, γιατί από το δρομάκι τους δεν περνούσε ούτε άνθρωπος ούτε γαϊδούρι ούτε γίδα ούτε σκύλος. Κοίταξε τον ψηλό πέτρινο τοίχο που έκρυβε την ταράτσα τους από τους περαστικούς και τότε της ήρθε η ιδέα. «Κλέψανε το χωριό».

« Δεν έκανα ταξίδια μακρινά τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα» Π. Καρασούλος, « Μικρή πατρίδα» Δραστήριο μέλος της Συντακτικής Επιτροπής τού ανά χείρας περιοδικού « Μανδραγόρας», η Ελένη Γούλα εξέδωσε το φθινόπωρο του 2015 τη συλλογή διηγημάτων και εικόνων με τον αφοπλιστικό τίτλο Όταν περάσει η εποχή των ταξιδιών και έρθει ο καιρός των δέντρων . Η συλλογή –της οποίας έξι διηγήματα και δύο εικόνες είχαν κάνει ήδη τις πρώτες τους δημοσιεύσεις– είναι εμπλουτισμένη με δέκα φωτογραφίες σε άσπρο - μαύρο από το αρχείο της συγγραφέως και της Ελένης - Κατερίνας Κιούση. Στην Κιούση ανήκει και η αξιομνημόνευτη κινηματογραφική φωτογραφία του εξωφύλλου. Η συλλογή αποτελεί το δεύτερο βιβλίο πεζογραφίας της Γούλα, καθόσον προηγήθηκαν τα διηγήματα με τον τίτλο Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες , από τις ίδιες εκδόσεις. Η γνωστή πλέον Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες κάνει τη διαδρομή της από την άνοιξη του 2011. Εκεί, εντός δεκαεπτά αφηγήσεων, γίνεται λόγος για τη μεταμόρφωση μιας α

Στο δεύτερο λογοτεχνικό βιβλίο της (το πρώτο «Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες»), αλλά μετά από μακρά διαδρομή στους λογοτεχνικούς δρόμους, η φιλόλογος και εκπαιδευτικός Ελένη Γούλα περιπλανιέται στην εποχή της κρίσης και προσφέρει στον αναγνώστη 18 διηγήματα και 23 «εικόνες» (καθώς και 9 φωτογραφίες, επιπλέον αυτής του εξωφύλλου). Οι «εικόνες» μοιάζουν σπαράγματα ημερολογίου (από το 2007 μέχρι το 2015), αποτελούν καταγραφές όσων συμβαίνουν γύρω της ή μέσα της (κάποιες φορές και αναμνήσεις), που καταλήγουν συνήθως σ’ ένα είδος επιμύθιου, σ’ ένα απόφθεγμα ή μάλλον σ’ ένα απόσταγμα βαθύτερης σκέψης. Ό,τι παρατηρεί και καταγράφει την προβληματίζει, την κινητοποιεί, την ανησυχεί, την ανατριχιάζει. Είναι μεγάλα ή μικρά γεγονότα, σημαντικά η ασήμαντα περιστατικά, κεφάλαια αλλά, κυρίως, υποσημειώσεις της ζωής, με τις δικές της αντιδράσεις και σκέψεις απέναντι σ’ αυτά, αν και μερικές φορές αρκεί η περιγραφή, για να διαφανούν οι σκέψεις, για να εισβάλουν στον δικό σου εφησυχασμό, να

  Ο καιρός των δέντρων, κι ένα μαλάκωμα της ψυχής Γράφει η Κούλα Αδαλόγλου // Ελένη Γούλα, «Όταν περάσει η εποχή των ταξιδιών …και έρθει ο καιρός των δέντρων», εκδ. Μανδραγόρας, 2015 Στο βιβλίο της Ελένης Γούλα   Όταν περάσει η εποχή των ταξιδιών … και έρθει ο καιρός των δέντρων   γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα σύζευξη εκτεταμένων διηγημάτων και «εικόνων», όπως τις ονομάζει η συγγραφέας. Σύντομων δηλαδή αφηγήσεων, μικροαφηγήσεων, όπως τις ονομάζουμε, που αρκετές φορές συνοδεύονται με πραγματικές εικόνες/φωτογραφίες. Το ύφος των μικροαφηγήσεων γέρνει κάποτε προς το χρονογράφημα, άλλοτε προς την είδηση, κρατώντας μικρότερη ή μεγαλύτερη απόσταση από την πραγματικότητα. Πάντοτε συνοδεύονται από ημερομηνία, που είτε είναι άμεση αναφορά σε κάποιο γεγονός είτε παραπέμπει έμμεσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κρίσης.

Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες Διηγήματα Εκδ. Μανδραγόρας, 2011 Κατ’ αρχήν θα ήθελα (κι εγώ) να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας, και να ευχαριστήσω τους οικοδεσπότες μας και φυσικά την Ελένη που με κάλεσε να είμαι εδώ απόψε και να πω δυο λόγια στην παρουσίαση του βιβλίου της. Ένα βιβλίο, ιδιαίτερα ένα φρέσκο βιβλίο όπως το παρόν, πάντοτε αντιπροσωπεύει πάνω απ’ όλα κόπο – τον πνευματικό και συγκινησιακό κόπο να γραφεί (ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να αποφασίσει ο συγγραφέας ότι φτάνει πια), τον κόπο όλης της διαδικασίας της έκδοσης και της διανομής μέχρι να φτάσει στον αναγνώστη, και τελικά, τον κόπο του τελευταίου, την πράξη της ανάγνωσης, που ολοκληρώνει τον κύκλο και δίνει νόημα στο όλο εγχείρημα. Και παρόλο που οι ανταμοιβές διαφέρουν για κάθε εμπλεκόμενο, ακόμη και από ανάγνωση σε ανάγνωση, είναι πραγματικές κάθε φορά που έχουμε μια έντιμη προσφορά. Γιατί κάθε τι που προσφέρεται με έντιμες προθέσεις αποτελεί από μόνο του ανταμοιβή για τον δημιουργό και

Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες Διηγήματα Εκδ. Μανδραγόρας, 2011 Σύμφωνα με το Γουΐλιαμ Φώκνερ, είναι δυσκολότερο να γράψει κανείς διήγημα παρά μυθιστόρημα. Κι είναι αλήθεια ότι χρειάζεται μια ειδική τεχνική για να επιτευχθεί, στην περιορισμένη έκταση που απαιτεί το διήγημα, η περίφημη «ενότητα ύφους», όπως την όρισε ο Πόε, η ισχυρή εκείνη «ενιαία εντύπωση» που το καθιστά εντελές και αξιομνημόνευτο. Η Ελ. Γούλα, σ` αυτή την πρώτη της προσωπική «δημόσια» εμφάνιση στην ελληνική γραμματεία –έχει προηγηθεί η συμμετοχή της στο συλλογικό έργο Τρεις ματιές τ` αλλάζουν όλα - δείχνει να διαθέτει και να χειρίζεται με μαεστρία αυτό το χάρισμα. Σε ελάσσονες τόνους, ιχνηλατεί τις διαδρομές ανθρώπων κατά βάσιν μοναχικών, ακόμα κι όταν ζουν και κινούνται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Σε όλα τα διηγήματα πλανιέται μια αίσθηση ανεπίδοτου: ανεκπλήρωτες επιθυμίες, φευγαλέα όνειρα, ανεπίδοτες ζωές. Αυτό το γνώρισμα επιτείνεται από την ηθελημένη ασάφεια στην έκβαση ορισμένων διηγημάτων ( Γούνα

Για τον σκομευτή, πρώτη φορά έγινε λόγος στον κάμπο απ΄ τη μικρή Ελισάβετ, ένα κοριτσάκι πέντε χρόνων. Η Ελισάβετ ζούσε με τους γονείς της και τον μεγαλύτερο αδερφό της σ’ ένα σπιτάκι με εφτά σκαλάκια και μια αυλή γύρω-γύρω. Αυτό που άρεσε πολύ στο κοριτσάκι, ήτανε να τραγουδάει ζωηρά και η φωνούλα του να φτάνει ψηλά στα αστέρια, γιατί πίστευε πως στα αστέρια κατοικούσαν άνθρωποι σαν κι εμάς, μόνο λίγο πιο γερασμένοι, αφού τ’ αστέρια λάμπαν εκεί αμέτρητα χρόνια, από τότε που θυμούνται τη ζωή όλοι οι άνθρωποι της γης μαζί.

Η μέρα ήταν λαμπρή. Η πόλη βούιζε φωτεινή και οι άνθρωποι επιτέλους φορούσανε κοντομάνικα. Το δέρμα, τρυφερό γύριζε προς στο φως να ξεδώσει. Άνοιγε τους πόρους στη ζέστη, που όπως το χάδι, μαλακώνει τους κόμπους και λύνει τα πιασίματα του χειμώνα. Βγήκα κι εγώ απ’ το υπόγειο, χύθηκα στην ημέρα, κούνησα τα γυμνά μου χέρια ελεύθερα. Και εκεί στα γυμνά μπράτσα και στο ακάλυπτο πρόσωπο με χτύπησε πρώτα η δύναμή του. Πίσω από τα σκούρα γυαλιά με τυφλώσανε οι λάμψεις της επίδειξης. Σήκωσα τρομαγμένη τις παλάμες μου να φυλαχτώ, όμως όχι, η ριπή δεν ερχόταν απ’ τον ουρανό. Κάτι κόκκινα πανιά, οθόνες μεγάλες και πύργοι σιδερένιοι να με ρουφήξουν. Θύματα-θύματα-θύματα.

Γύρισε από το γιατρό τσακισμένη. Δεν την είχα δει ποτέ ως τώρα έτσι. Και την ξέρω καιρό. Συνεργαζόμαστε. –Ξέρεις πόσο χρόνων είναι τα ωάριά μου; –Μα έχουν ηλικία τα ωάρια; Έκατσε στο γραφείο κι έσκυψε το κεφάλι στα χέρια της. –Άδικο! Άδικο! Ψιθύριζε πάλι και πάλι, λες και είχε κολλήσει η βελόνα. Θα πρέπει να μπω σε διαδικασία τώρα. Θα με ταΐσουν ορμόνες και μετά, αν κατέβουν τα αυγά, θα τα πάρουν, θα τα γονιμοποιήσουν στο εργαστήριο και αν πετύχει το παιχνίδι, θα μου τα φυτέψουν στη μήτρα! Και θα δούμε αν τα δεχτεί και δεν τα αποβάλλει… Σήκωσε το πρόσωπό της και με κοίταξε. Δεν είχε δάκρυα. Παγωμένη. –Σιχαίνομαι τα φάρμακα, τις ορμόνες και όλη τη μπίζνα!