Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Πρώτα πήρα το τρένο, μετά το λεωφορείο, ύστερα το αεροπλάνο και ξανά πάλι τρένο. Μια άλλη πόλη. Δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν ήξερα τους ανθρώπους, δεν ήξερα τους δρόμους. Είχα ξεκινήσει με ρομαντικές ονειροφαντασιώσεις λες και ήμουνα κοριτσόπουλο. Είχα καταφέρει να κάνω ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι με   την ελπίδα, όχι όμως και την πιθανότητα. (…) Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε για να φτάσω επιτέλους σε κείνο το στενό δωμάτιο, το πανάκριβο που όμως δεν έβλεπε παρά σε μια αυλή. Δεν είχα τίποτα για να φάω και δεν ήξερα καθόλου γιατί έπρεπε να συνεχίσω να αναπνέω. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κλαίγοντας δυνατά. Ήμουνα σε μια άγνωστη ξένη χώρα κυνηγώντας μια χίμαιρα. Και ήμουνα μόνη. Κι αν άκουγε κανείς τους λυγμούς μου – το κλάμα δεν έχει γλώσσα, όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους ήχους   στο λυγμό – κανείς δικός μου. Να μείνω στο κρεβάτι, να μη σηκώσω ούτε το χέρι μου. Να μείνω έτσι για πάντα. Ίσως το στομάχι μου νηστικό και ταλαιπωρημένο να τρυπούσε ξαφνικά, τα υγρά να χυνόντουσαν παντού στην κ

  Σαν αστακοί, τους λένε. Και είναι κάθε μέρα στους δρόμους.   Μια φορά στο Λιμένι, έφαγα λίγο από έναν αληθινό. Είμαστε δίπλα στα ήσυχα νερά και το πέτρινο φόντο του ορμίσκου. Έτσι όπως έπεφτε το φεγγαρόφωτο της βραδιάς και ξανοίγανε τόπους-τόπους τα σκοτάδια της πέτρας με ανταύγειες φωτεινές, χωρίς ωστόσο να την μαλακώνουν τη σκληρή πέτρα την αδούλωτη. Η συντροφιά μας ήταν τρυφερή και το κρέας του αστακού, νόστιμο. Μας είχε έρθει γυμνό, σερβιρισμένο χωρίς αγκάθια και δαγκάνες, που χρησίμευαν πια – όλο το οπλισμένο κορμί – ως κέλυφος πολυτέλειας για την ακριβή μας παραγγελία. Αυτοί που ετοίμασαν το δείπνο, πρέπει να ήταν εκτός από ικανοί επαγγελματίες και άνθρωποι σοφοί, αφού είχαν δέσει τη ζωή τους στο υπήνεμο Λιμένι, στη μαύρη πέτρα και την ξερολιθιά. Στο δυνατό φεγγαρόφωτο και στο καύμα του ήλιου το ανελέητο. Έτσι λέω τώρα που αναθυμούμαι το υπέροχο δείπνο και βέβαια τη νεανική συντροφιά μας. Σοφία θα είχαν, δε μπορεί, αφού μείναν εκεί και δεν ανακατώθηκαν με τους σαν αστακούς.

  Περπατάει μαζί μας. Πότε λίγο πιο μπροστά και πότε πίσω. Πλησιάζει κι απομακρύνεται. Το κρύβουν οι σκιές και το σκοτάδι. Οι κορμοί των δέντρων στην άκρη του δρόμου, τα παρκαρισμένα σκοτεινά οχήματα των κατοίκων. Το ίδιο βιολί μήνες τώρα. Με το που αφήνουμε το σπίτι, μας παίρνει από πίσω. Απόψε κουβεντιάζουμε ζωηρά οι δυο μας, όμως εκείνο κάνει ό,τι μπορεί για να τραβήξει την προσοχή. Ακόμη και στο χώμα ξαπλώνει όταν βγαίνουμε στο φως, πάνω στις μικρές πέτρες, τις σκονισμένες. Μα τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις τέλος πάντων; Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα του. Άμαθοι σε τέτοια κόλπα και καμώματα. Κανονικά, το παιδί είναι παιδί, το σκυλί σκυλί, το γατί γατί και ο γάιδαρος γάιδαρος. Με τους ενήλικες ανθρώπους γίνονται πιο περίπλοκα τα πράγματα, αλλά τα ζώα, όπως τα παιδιά, κυβερνιόνται από ένστικτα και ανάγκες. Έτσι λέμε και προχωράμε τη βόλτα μας. Στη διασταύρωση κάνουμε αριστερά κι εκείνο σταματάει. Συνεχίζουμε την κουβέντα για την ανεκδιήγητη κυβέρνηση, που

    Έλα δω πού πας; Τι ωραίες ντομάτες! Μην το μάθει η Κική όμως. Χρειαζόμασταν το τραπέζι, αυτό που μοιράζαν τον άρτο και όλο «βοήθειά σας!» «και του χρόνου να είσαστε καλά!» «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…», αλλά πρώτα έπρεπε οι επίτροποι να μετρήσουνε τα λεφτά. Όλα τα έσοδα ανήκαν στη Μητρόπολη. Όταν, επιτέλους, στρώσαμε πάνω στο αλέκιαστο τραπεζομάντηλο, ο εκλεκτός επισκέπτης εκδηλώθηκε: Πώς να σας ευχαριστήσω για όσα κάνατε σήμερα! Πιο ηλικιωμένος από όλους, φρέσκος πολύ, φορούσε χρυσές αλυσίδες τεράστιες στο στήθος. Μου τις έδωσε ο πατέρας μου, που ήταν ιερέας στην εκκλησία της Φλόριντα. Δεν τις αποχωρίζομαι ποτέ. Δίπλα του ψηλή, όμορφη, γαλανή, η πρεσβυτέρα. Κομψή! Σχεδόν νέα. Καλά περάσαμε τη ζωή μας, προσφέραμε και λάβαμε. Περιποιημένα δόντια, χαμόγελο φωτεινό. Ολόκληρη κυρία. Ελληνοαμερικάνα με το αξάν. Μιας άλλης εποχής γυναίκα, όταν δεν αναρωτιόμασταν και πολλά. Προσευχή, «αιτείτε και δοθήσεται», οι γονείς ακμαίοι, ακόμη γελαστοί και με δύναμη. Τότε που παραπονι

  Έχει να βρέξει μήνες. Από το Μάρτη. Και τώρα έχουμε Σεπτέμβρη. Ξεράθηκε ο τόπος. Ακόμη και οι φραγκοσκιές, που δε διψάνε, στριφτήκανε. Έξω τώρα φυσάει ένας βοριάς. Στεγνώνει ακόμα και η δροσιά. Έτσι μου φαίνεται. Σκύβω μέσα μου να βρω μια πίστη, μια ελπίδα για λίγο νερό. Η πρώτη ιστορία μου μ’ αυτό το φόβο γραμμένη. Σκομευτές. Οι γυναίκες στην αυλή της μάνας μου – ηλικιωμένες- ανατρέχουν στη μνήμη. Λένε πίνοντας τον καφέ τους κάτω από την κληματαριά: Μοναχές μας. Καμιά εικοσαριά γυναίκες. Μαζωχτήκαμε και γυρίσαμε τις εκκλησιές. Πρώτα πήγαμε στο Μαναστήρι, μετά στον Αγιο Νικόλα, στη Φανερωμένη και στον Αγιο-Λια. Γονατίζαμε και παρακαλιόμαστε. Λυπήσου μας θεούλη μου, καήκανε τα λιόφτα μας, στύψανε τα πηγάδια. Ελέησέ μας Κύριε. Ό,τι ήξερε η καθεμία. Μετάνοιες να ιδείς και κλάημα. Η Ρεξουλάενα, θυμάσαι μωρ Κατίνα, πώς έκανε; Δε σταμάτησε να κλαίει. Κάτι θα είχε μέσα της η γυναίκα για να κάνει έτσι. Παρακαλιότανε γονάτιζε και έκλαιε. Έσκουζε. Μας έλεε μετά τις εκκλησιές να πά