Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Όχι δεν ήμουν. Θέλω να πω ότι βρισκόμουν σε μια καμπή προς τα κάτω – όπως όταν όλα σου πάνε στραβά, αλλά το στραβά το αισθάνεσαι όχι όπως όταν σου πέφτουν τα πράγματα απ’ τα χέρια, δε βρίσκεις να παρκάρεις, δε σου βγαίνει μια δουλειά που ξεκίνησες, ή ρε αδερφέ δεν πετυχαίνει το φαγητό, ή το πάρτι που οργάνωσες και πάνε τόσα λεφτά στράφι, γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Όχι δεν ήταν τέτοια γκίνια. Ήταν εκείνο το βαθύτερο, όλοι το έχετε νιώσει, μην κάνετε τώρα τον Κινέζο, ακόμη κι εσείς που θέλετε να το παίξετε ότι όλα τα ελέγχετε, όλα είναι όπως τα θέλετε κι ακόμη γι’ αυτά που ίσως δε βγαίνουν εντάξει, το αποδεχόσαστε, τι να κάνουμε. Θέλω να πω και για όλους εσάς αν είναι δυνατόν, αλλά δεν τελειώνουν οι προτάσεις, βρίσκομαι σε υπερένταση γιατί με καίει αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή, πώς να σας το πω, δεν έχω τίποτα πολυτιμότερο, δεν είναι  τίποτα πιο σπουδαίο από το να καταφέρω να το πω, ίσως αν το πω να γλιτώσω, ίσως αν του δώσω μορφή

«προσέταττε γαρ ο νόμος τους υπέρ εξήκοντα έτη γεγονότας κωνειάζεσθαι και του διαρκείν τοις άλλοις την τροφήν», [1] Στις 30.11.2007 ο Παντελής Μπουκάλας, σχολιάζοντας το συνταξιοδοτικό στη στήλη του της «Καθημερινής» παραπέμπει στο Κείον το νόμιμον [2] , αναφέροντας τον Στράβωνα χωρίς όμως βιβλιογραφική παραπομπή. Την ίδια αναφορά μπορεί κανείς να τη βρει στο διαδίκτυο (όχι στην αρχαία διατύπωσή της) και στην επίσημη ιστοσελίδα του νησιού Κέα (ή Τζια), αλλά και σε μια πρόσφατη ανάρτηση της Χρυσής Αυγής. Εγώ εδώ θα διηγηθώ τη συνέχειά της, από μνήμης, όπως μου την έλεγε η γιαγιά μου η Γιωργία, καθισμένη στο σκαμνί της με τις μαύρες φούστες τις τσίτινες, τη μπόλκα και τη μπελερίνα στο κορμί που της έδινε σουβλιές. Ξεχνάω πολλά σημεία αλλά το γενικό νόημα μπορεί να αποδοθεί:   Τα παλιά τα χρόνια, όταν γέρναγε ο άνθρωπος και δεν ήτανε πια καλός για τίποτα, ο γιος του έπρεπε να τον βάλει σε ένα σακί και να πάει να τον πετάξει. Ήτανε ένα μέρος, μια ρεματιά α