Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Ο φίλος μου είχε καφενείο εκεί. Καφέδες , ούζα, λίγο μεζέ. Κάπνιζε   πολύ. Μ έσα στο καφενείο και   έξω από αυτό. Όλοι καπνίζαμε τότε μα αυτός πιο πολύ. Κάναμε παρέα . Και π ώ ς είναι να δουλεύεις σε   τέτοια περιοχή ; τον είχα ρωτήσει. Πώς είναι να κάθεσαι ως αργά και να είναι όλοι αυτοί εκεί γύρω, οι πελάτες σου; Είχε κουνήσει   το   κ εφάλι , ή μπορεί και τα χέρια , τα   μάτια . Ίσως τίναξε και τα πόδια του.   Δ ε θυμάμαι. Έ χουν περ ά σει   τα χρόνια. Πάντως δε είχε απαντήσει κάτι από αυτά που φανταζόμουν μέσα στην ανόητη άγνοιά μου. Δεν είπε για παράδειγμα ότι πονάει η ψυχή του, ότι θυμώνει, ότι θέλει να πάρει μια σκούπα, ένα φτυάρι, να βάλει μια δυνατή βόμβα, να οπλίσει ένα καλάσνικοφ. Δεν ικανοποίησε τη ρηχή περιέργεια της ερώτησής μου. Όπως δε μιλούσε   και   ο πατέρας κάθε που τον   ρωτούσα. Για   κείνον όμως ήξερα και δεν επέμενα. Κοίταζα μόνο   το δίπλωμα   Ευγνωμοσύνης στο χωλ κρεμασμένο και άκουγα για τη σύνταξη της γιαγιάς που μας ξελ ά σπωνε, όπως λέγανε στο χωριό.  Ο