Η Ρόδος και το πήδημα

Δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Όχι δεν ήμουν. Θέλω να πω ότι βρισκόμουν σε μια καμπή προς τα κάτω – όπως όταν όλα σου πάνε στραβά, αλλά το στραβά το αισθάνεσαι όχι όπως όταν σου πέφτουν τα πράγματα απ’ τα χέρια, δε βρίσκεις να παρκάρεις, δε σου βγαίνει μια δουλειά που ξεκίνησες, ή ρε αδερφέ δεν πετυχαίνει το φαγητό, ή το πάρτι που οργάνωσες και πάνε τόσα λεφτά στράφι, γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Όχι δεν ήταν τέτοια γκίνια. Ήταν εκείνο το βαθύτερο, όλοι το έχετε νιώσει, μην κάνετε τώρα τον Κινέζο, ακόμη κι εσείς που θέλετε να το παίξετε ότι όλα τα ελέγχετε, όλα είναι όπως τα θέλετε κι ακόμη γι’ αυτά που ίσως δε βγαίνουν εντάξει, το αποδεχόσαστε, τι να κάνουμε. Θέλω να πω και για όλους εσάς αν είναι δυνατόν, αλλά δεν τελειώνουν οι προτάσεις, βρίσκομαι σε υπερένταση γιατί με καίει αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή, πώς να σας το πω, δεν έχω τίποτα πολυτιμότερο, δεν είναι  τίποτα πιο σπουδαίο από το να καταφέρω να το πω, ίσως αν το πω να γλιτώσω, ίσως αν του δώσω μορφή να το ξορκίσω, δεν ξέρω, πάντως αλήθεια σας το λέω με καίει αυτή τη στιγμή.

Λοιπόν είναι κάτι πολύ βαθύ – σύμφωνοι – και μην κάνετε τους ανήξερους. Παραμερίστε λίγο κείνα τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν σκεπάσει την παροχή και την παροχέτευση και το φρεάτιο, ή αν θέλετε – είστε ρομαντικοί και φυσιολάτρες, ναι η φύση απαλύνει τέτοιες οριακές καταστάσεις – λοιπόν εκείνα τα φύλλα που σκεπάζουν το μονοπάτι και δεν επιτρέπουν στα ίχνη σας να φανούν. Εκείνα τα φύλλα παραμερίστε τα και θα δείτε ότι έχετε κι εσείς τέτοιες στιγμές.
Σε τέτοια φάση βρισκόμουνα, όπου όλα είναι μάταια, δεν είχα τίποτα καταφέρει στη ζωή μου – τι κι αν ήμουνα υγιής, τι κι αν είχα ως τώρα μια δουλειά που μου επέτρεπε να ζω κι ακόμη και σπίτι και φίλους, ναι φίλους είχα στ’ αλήθεια και γονείς που με αγαπούσαν, όπως τουλάχιστον διατείνονταν. Όμως όχι, εκείνη τη στιγμή δεν είχε τίποτα από όλα αυτά σημασία, αφού στο βάθος- βάθος βούλιαζα, με κατάπινε το μαύρο πράγμα, ο σκοτεινός βαρύς ίσκιος. Τίποτα δεν άξιζε, τίποτα δεν είχε νόημα. Έπεφτα και όλο έπεφτα στην ερημιά της ύπαρξης, για να το πω κάπως επιστημονικά, απ’ όπου αρχίζει η κατάθλιψη νομίζω.

Πάντως για να ξαναγυρίσω στο αρχικό, σε μια τέτοια στιγμή βρισκόμουνα όταν προέκυψε ο αναγκαστικός εγκλεισμός.

Και όχι δεν υπήρχαν, δεν έβλεπα εναλλακτικές. Τι εναλλακτικές φίλοι μου, εδώ όλη η ψυχολογία μου είχε καταρρεύσει. Σαν τραπουλόχαρτο, μου έρχεται να πω, αλλά όχι δεν θα καταδεχτώ μια τόσο χαζή και κλισέ παρομοίωση, γιατί δεν υπάρχουν τραπουλόχαρτα μέσα σε κείνο το βάθος που σας μιλάω και το ξέρετε κι εσείς όλοι και το παλεύετε κάποτε με θάρρος ή το αφήνετε να σας καταπιεί, να σας καταπιεί και να βουλιάξετε μαζί του.
Το έχω δει να το πολεμάνε αυτό το σκοτάδι κοντινοί μου φίλοι και μεγαλύτεροι κι άλλοι πολλοί. Σε ταινίες το παρακολουθώ, το διαβάζω σε βιβλία, αν και τώρα δεν μου έρχεται κανείς συγγραφέας στο μυαλό, ούτε όνομα σκηνοθέτη σπουδαίου και δυνατού.
Και συμβαίνει λοιπόν αυτό το απερίγραπτο με τον εγκλεισμό, που όλοι προσπαθούν να περιγράψουν τώρα και παντού γύρω μιλούνε γι’ αυτό και όλοι ψάχνουν και δείχνουν τρόπους αντιμετώπισης και γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης και τραγούδια και βιβλία και ταινίες και… ακόμη και προσευχές, και ψαλμοί. Ο καθένας ό,τι έχει στη φαρέτρα, ό,τι καταλαβαίνει, άλλος μόνο την επίθεση ξέρει και να του φταίνε οι άλλοι και θηρίο γίνεται και τέρας και διάβολος.
Εγώ λοιπόν, γιατί για μένα μπορώ να σας πω για κανέναν άλλον και ίσως ούτε και για μένα αυτά που είμαι, αλλά αυτά που μπορώ να εκφράσω και να δοκιμάσω και να…

–Μη μου λες τι πρέπει να κάνω γαμώτο! Μη μου λες τι δεν κάνω σωστά!
Θυμωμένη πρόταση και νεύρα. Το ζωντανό και σπουδαίο, η από μέσα δύναμη. Από μέσα το θάρρος και η ζωή.
–Γιατί είναι δική μου η ζωή γαμώτο και μου ανήκει. Και το νόημα είναι δική μου δουλειά και το κουβαλάω δυνάμει, όπως λένε οι γραφές που διαβάζεις, και παπαγαλίζεις και κάνεις την έξυπνη.
Και το στοίχημα είναι τώρα εδώ και όχι στους άλλους και όχι στα βιβλία και στις ταινίες και στα σενάρια και στα όνειρα και στις κουβέντες. Και νάτο το στοίχημα, κείνο το βαθύ σκοτεινό πράγμα που απλώνει φτερούγες και χύνεται να σκεπάσει, να νικήσει και τρομάζει φίλε μου, πόσο με τρομάζει, αλήθεια σας λέω. Αν ήταν άλλη στιγμή, άλλη ώρα και δεν υπήρχε αυτός ο εγκλεισμός, ο αναγκαστικός εγκλεισμός που έπρεπε να δείξω κι από πάνω την αξία μου και να μη διαψεύσω τον άνθρωπο που είμαι, που γίνομαι και θέλω να γίνω, αν δεν υπήρχε το στοίχημα…

Όμως όχι. Τίποτα δεν είναι. Ούτε στοίχημα. Τίποτα.
Μέσα μου η δύναμη. Τα όπλα μου μέσα. Δική μου η απόφαση. Η ευθύνη φίλοι μου, αυτή η δική μου απόφαση.
Το έχετε νιώσει κι εσείς και να που βρήκα μερικές λέξεις να του δώσω σχήμα, ένα κάποιο σχήμα, και να που τώρα το βλέπω να σηκώνεται λίγο το βάρος. Κοίτα που δεν είναι ασήκωτο φίλοι μου, περαστικό μόνο και κοίτα τώρα που το μοιράστηκα – λέω τώρα το έβαλα κάπως με λέξεις εδώ σε τούτη την οθόνη, εδώ που μου φάνηκε ότι ήταν για μια στιγμή η Ρόδος και το πήδημα – άλλο αν το πήδημα δεν αχνοφαίνεται καν, όμως υπάρχει κι αυτό σαν προοπτική τώρα. Κάτι γίνεται με τις λέξεις και με αυτό το Μοιράζομαι, καθώς περνάει η τρομερή στιγμή και μετά σαν να βγαίνει πάλι αυτός ο ήλιος, ο ήλιος που νικάει το σκοτάδι και είναι πάλι η ζωή και τα χρώματα και ο γαλανός ουρανός.
Λοιπόν, αυτή τη φριχτή ώρα της κρίσεως – ακόμη για μένα μιλάω αλλά και για σένα, μην κοροϊδεύεις άλλο τον εαυτό σου – η δύναμη μέσα σου είναι η ίδια σου η ζωή. Τίποτα άλλο δεν έχεις. Τίποτα άλλο δεν έχω.

Σ’ ευχαριστώ Γ. Κ.
                                                                                     

Για την καταγραφή: Ελένη Γ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: «δυνάμει». Η έκφραση με τη σημασία του «εν δυνάμει», δηλαδή αυτού που έχει τη δυνατότητα να γίνει κάτι.


Δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του περιοδικού για την Τέχνη και τη Ζωή, Μανδραγόρας