8 Μάρτη

Α. Δεν ήθελα παρά να πεθάνω. Για να καθαρίσει ο τόπος από μια ακόμη άχρηστη μύξα, όπως μου έλεγε. Είχα κιόλας ανοίξει την πόρτα να φύγω, να χαθώ. Δεν υπήρχε πια ουρανός, μόνο η δική μου ντροπή, όταν άκουσα τη φωνή του να με καλεί για να παίξουμε το παιχνίδι της εξουσίας με τη μάσκα του πόθου.

Β. Τα χέρια του – κάτι μεγάλες παλάμες που χαϊδεύανε μαγικά – όταν τα σήκωσε πρώτη φορά πάνω μου, έσκυψα απλώς το κεφάλι. Ήμουν η βασίλισσά του, το αστέρι που έλαμπε στον ουρανό. Τον ήλιο τον έβλεπα μόνο στα μάτια του, θεός μου. 

Το ήξερα πως δεν ήταν αποδεκτό, ακόμη και διδακτορικό είχα, γνώριζα όλες τις συμβουλές φίλων και ειδικών, όμως ποιος υπολογίζει επιστήμονες και σοφούς, αν μπορεί να βρεθεί στον παράδεισο, έστω κι αν βουτάει στην κόλαση βαθιά. Όσο πιο πολύ το σκοτάδι, τόσο ψηλότερα μετά. Το δικό μας κρυφό μυστικό. Ο δικός μας, κατάδικός μας κόσμος.

Γ. Δεν ήταν ούτε τα λόγια ούτε τα αγγίγματα. Μόνο το χτύπημα της σιωπής κάτω απ’ τη ζώνη.

 Όταν ήρθε ο πατέρας για να με πάρει – δεν ξέρω ποιος τον είχε ειδοποιήσει, μπορεί η μεγάλη του αγάπη, μπορεί η δυνατή του διαίσθηση, όπως τότε, την άλλη φορά, που απ’ το τηλέφωνο του είχα ζητήσει τα χρήματα για την έκτρωση, χωρίς όμως να του πω τι τα θέλω τόσα λεφτά, δεκαοχτώ χρόνων, πρώτη φορά μακριά του, τέσσερες εφιαλτικούς μήνες στον αφιλόξενο Βορά, κι αυτός χωρίς ούτε μια ερώτηση ούτε ένα κόμπιασμα μικρό· πάω αμέσως να σου τα στείλω αγάπη μου – ήμουν γεμάτη μελανιές, έκλαιγα διπλωμένη στα δύο. Δυστυχισμένη.

–Αυτός είναι; Ούτε κέρατα ούτε χοντρές τρίχες και δόντια σουβλερά.

Μου είχε ρίξει τη ζακέτα στην πλάτη, μου είχε σκουπίσει τα μάτια και χωρίς άλλη κουβέντα ή έστω ένα μικρό μορφασμό, με είχε πάρει μακριά απ’ το διαμέρισμα που μύριζε καπνούρα και υγρά της ηδονής.

Τον αγαπάω πατέρα…

Πόνος, ντροπή και θυμός. Πιο πολύ απ’ τις μελανιές, πονούσε η επίγνωση. Δεν υπήρχε για μένα παράδεισος πια. Μόνο η φριχτή βεβαιότητα για την κόλαση που κρύβεται από πίσω.

Ελένη Γ.

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας