πορτοκαλί

Ακολούθησα την πινακίδα «Εμπορεύματα». Τη δεξιά λωρίδα, στροφή και πάλι στροφή όλο δεξιά. Άφησα το αμάξι στο χώρο για τα αυτοκίνητα. 

Περπατούσα, περπατούσα, ο αέρας φυσούσε και τα αεροπλάνα βουίζανε. Το κτίριο, μια κατασκευή από σίδερο και τζάμι. Βαμμένα τα μεταλλικά του μέρη με ένα πορτοκαλί χρώμα. Ακόμη και οι υπάλληλοι έτσι ήταν ντυμένοι. Με τα χρώματα της μεταφορικής εταιρίας.

Φαίνεται από μακριά το κτίριο, όσο είναι κανείς ακόμη στο δρόμο ξεχωρίζει το πορτοκαλί, σήμα κατατεθέν της εταιρίας. Ζεστό και ευχάριστο το πορτοκαλί χρώμα για τον άνθρωπο. Ακόμη και απ’ τον ουρανό διακρίνεται. Μόνο που κανείς δε θα νοιάζεται στο αεροπλάνο να εντοπίσει ακριβώς αυτή την αποθήκη. Εκτός κι αν εκεί μέσα υπάρχει κάτι δικό του σημαντικό ή εργάζεται κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο.

Αλλά όπου κι αν βρίσκεται ένα τέτοιο πρόσωπο ακόμη και σε κάποια μικρή κι ασήμαντη καλύβα – αόρατη απ’ τον ουρανό ή απ’ το μεγάλο δρόμο τον θαυμαστό – ακόμη και πίσω από θάλασσες και ψηλά βουνά κι από κτίρια σκεπασμένα με μπετόν, ακόμη και σε χώρα μακρινή αν βρίσκεται, κι εκεί ακόμη, μπορεί να το εντοπίσει εκείνος που θέλει κι αγαπά. Δεν είναι μόνο τα μάτια που βλέπουν.

Με τα πολλά βρήκα την κατάλληλη είσοδο και την αίθουσα που ζητούσα. Μίλησα τέλος και στον αρμόδιο εξυπηρετικό υπάλληλο που μου έφερε τυλιγμένο καλά το περίφημο δώρο για την αγάπη σου.

Έχω κι εγώ μια κορούλα! Μικρή είναι, μόλις γεννήθηκε!

Γελούσαν τα γένια του, τα μάτια του κι ακόμη και κάτι μικρά σπυράκια που είχε στο μέτωπο. Κι αυτά ήτανε φωτεινά.

 Ελένη Γ.

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας