μια κάποια Κλαούντια

Κάθισε μόνη της στο ακριανό τραπεζάκι. Φορούσε παντελόνι, μπότες και ένα μπουφάν λαδί που από μέσα είχε μια συνθετική γούνα σε έντονο ροζ χρώμα. Κόκκινα σκούρα νύχια, πολλές ρυτίδες και γελαστό πρόσωπο.

Παράγγειλε; Δεν πρόσεξα. Πάντως το γκαρσόνι της έφερε ένα μεγάλο νεροπότηρο ξέχειλο ως απάνω με κόκκινο κρασί. Ένα μεγάλο νεροπότηρο σωλήνα, συνηθισμένο στα καφενεία. Μαζί και μια ποικιλία. Ντομάτα, κεφτεδάκια, πατάτες, αγγούρι, μικρά τυλιχτά τυροπιτάκια.

Πέντε τραπεζάκια στριμωγμένα στο πεζοδρόμιο. Λέξεις Ελληνικές και Γερμανικές, κάποιες με αυστριακά χαρακτηριστικά. Οι θαμώνες, πολίτες της Ενωμένης Ευρώπης χαλαρώνανε στο λαμπρό φθινόπωρο. Ο ήλιος δε ζέσταινε μόνο τον κόσμο ενοχλούσε τα μάτια και ζάλιζε το κεφάλι.

Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, πέρασε με το αμαξάκι της – γερμανικές πινακίδες – και ήρθε πάλι στο ίδιο ακριανό τραπεζάκι. Πρόσεξα τώρα και την σακουλίτσα της όπου έβαλε την ποικιλία αμέσως μόλις – πολύ γρήγορα – ήπιε το κόκκινο νεροπότηρο.

Έρχεται να πιει και όχι να φάει. Ίσως έχει γάτες και παίρνει τα περισσεύματα. Μπορεί όμως να είναι και καμουφλάζ.

Σε λίγο – είχε πια φύγει με το αμαξάκι της χαιρετώντας χαμογελαστή το γκαρσόνι και όλους εμάς – άκουσα τις κουβέντες που ψιθυρίζανε οι παρέες. Το βράδυ σε άλλο καφενείο έμαθα πάνω κάτω και την ιστορία της.

Λέγανε ότι ήτανε γερμανίδα και έμενε μόνιμα στην περιοχή. Είχε αγοράσει ένα μικρό σπίτι και ένα κτήμα με λίγες ελιές. Στην πατρίδα της είχε περιπέτειες – παντρεμένη με κάποιον που μπήκε φυλακή για ναρκωτικά – αλλά και δω δεν είχε καλύτερη τύχη. Την είχανε κι εδώ εκμεταλλευτεί ντόπιοι επιτήδειοι.

Πήγα ένα βράδυ και βρώμαγε κρασί, μου έλεγε  ο Γιάννης που βρήκε ευκαιρία να κοκορευτεί για τις ερωτικές του περιπέτειες. Τόσο βρώμαγε που ό,τι όρεξη είχα μου κόπηκε. Έπεσε να με παρακαλάει. Έμαθα ότι θάρθεις και άρχισα να πίνω, μου δικιολογιότανε. Φοβότανε αν θα μ’ αρέσει κι έπινε κρασί.

Ελένη Γ. 

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας