Συνθετική Ορμόνη, της Κατερίνας Παπαντωνίου

-

 

"Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους θάνατο και γη" σελ. 51 

Απνευστί. Όπως λέμε, το ρούφηξα.

Είναι το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας που διαβάζω, ένα βιβλίο -γυναίκα. Όχι μία. Πολλές. Εγώ, εσύ, αυτή, άλλες. Στην πόλη, την Αθήνα, σ’ ένα χωριό κάτω απ’ τον Ταΰγετο, στο Πήλιο, στη Βενετία, αλλά και μέσα στα βιβλία. Εκτός από τις αναφορές σε συγγραφείς και ήρωες, που γίνονται κατά την αφήγηση (Ελισάβετ Μουτζαν-Μαρτινέγκου, Γιώργος Μακρής, Στρατής Χαβιαράς, Μαντώ Αρβαντινού, Μέλπω Αξιώτη, Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης κλπ), είναι και τα ίδια τα βιβλία που συμμετέχουν με την υλική τους υπόσταση: “Δεν προλαβαίνω να μιλήσω για τον ανήλικο εραστή· έρχονται επισκέψεις, τους ακούω. Μια μεγάλων διαστάσεων, άδεια, καρυδένια βιβλιοθήκη παραμονεύει κάτω απ’ το παράθυρό μου. [...] Στέκεται σαν γελάδι στην άκρη της λίμνης. Δεν θέλω να μπει στο σπίτι το καρυδένιο γελάδι. [...] Ένα ντουλάπι θέλω. Ένα απλό, δίφυλλο ντουλάπι από ανοιχτόχρωμο κόντρα πλακέ, χωρίς αυλακιές και κλειδαριές, ένα ντουλάπι που ν’ ανοιγοκλείνει εύκολα και να μην το πλησιάζει κανείς. [...] Όταν θέλω, βγαίνω από το ντουλάπι και αφήνω το πορτόφυλλο να χτυπήσει με δύναμη". (σ. 69-70).

Συνειρμικά, αφαιρετικά - όχι όμως δυσνόητα - και κρυπτικά τρυπώνει η γραφή της Κατερίνας στο βάθος, στο μέσα που δε φαίνεται, κι αν φαίνεται κρύβει πίσω- κάτω-μέσα- κάπου ουρές, κενό, χάσμα, γεύση, αφή κ άλλες αισθήσεις. 

Θα έλεγα πως η γραφή είναι σωματική. Αγγίζει κείνη την κρυφή πληγή μου, κείνη τη σιωπή που δεν είχα προσέξει, κείνο το χρώμα που χύθηκε λιγάκι απέξω απ' τη γραμμή, τότε που ζωγράφιζα μικρή την ιχνογραφία ή μεγαλύτερη μάνα πια κι εγώ, όταν έδειχνα στη μικρή μου κόρη τις κινήσεις. Επώδυνο και ελκυστικό γράψιμο. Σταματούσα να πάρω ανάσα, θα το παρατήσω εδώ, έλεγα, όμως πάλι έσκυβα στις γραμμές. Λες κ δεν έχει η γυναίκα, που είναι το βιβλίο, άλλο τίποτα έξω από σώμα. Λες κ όλα από το σώμα, με το σώμα κ για το σώμα γίνονται αληθινά. 

Το μικρό κορίτσι, η γιαγιά, η μάνα, ο πατέρας, η δικηγόρος, η οδοντίατρος, η υπάλληλος που εξαφανίστηκε, η ξαδέρφη, η άγνωστη που κλαίει στο δρόμο, ο έρωτας και η διάλυσή του, οι θάνατοι.  Ακόμη και ο χρόνος σωματοποιείται. “ο χρόνος έχει διαστάσεις ανάλογες με τις διαστάσεις του χωροσώματος” σελ. 198.

Να προσθέσω πως το βιβλίο δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του ως μυθιστόρημα. Πρωταγωνίστρια είναι η Γυναίκα - δεν έχει όνομα - ενώ συνδετικά μοτίβα διατρέχουν τα “εικοσιδύο  επεισόδια” όπως το κίτρινο καναρίνι, οι μπιγκόνιες στο μπαλκόνι, ο απόηχος διαδηλώσεων και βέβαια το γεγονός πως όλα συμβαίνουν σε ένα είδος Μάτριξ. "[Σε μια πόλη που τη διασχίζουν σωλήνες αλουμινένιοι και χάλκινοι, σε μια μεγαλούπολη που την περιβάλλει ένας τεράστιος κόκκινος σωλήνας φτιαγμένος από χυτό τσιμέντο. Εκεί μέσα, στον κόκκινο τσιμεντένιο σωλήνα, κάνουμε την κυριακάτικη βόλτα μας]". σελ. 175 

 Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου, Συνθετική Ορμόνη. Μυθιστόρημα σε είκοσι δύο επεισόδια, Καστανιώτης, 2015

Ελένη Γούλα


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

πράγματα

-
Εικόνα
   Εί ναι μια σκηνή από ταινία του Όρσον Ουέλς. Κάθε φορά που κάποιος φεύγει απ’ τη ζωή, κάθε φορά που ένα σπίτι αδειάζει από ανθρώπους και τα πράγματά του μένουνε ορφανά - ράφια γεμάτα βιβλία, ξέχειλες ντουλάπες με ρούχα, κατσαρολικά, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, πατάρια πατικωμένα, έπιπλα και μικροπράγματα παντού - εγώ σκέφτομαι αυτή τη σκηνή. Την ανασύρω στη μνήμη μου, έτσι όπως έχει εντυπωθεί και αλλοιωθεί απ’ τον χρόνο. Τη σκέφτομαι ακόμη και όταν αναγκάζομαι να στριμώχνω τα ρούχα μου στη ντουλάπα ή όταν τακτοποιώ τα ντουλάπια της κουζίνας ή βγάζω τα πράγματα για να τα καθαρίσω. Ποτήρια, φλυτζάνια, πιάτα, κατσαρόλες, μαχαιροπίρουνα... Τόσα πράγματα! Τόσα πολλά πολλά πράγματα!   Ο μεγιστάνας βέβαια Κέιν δεν είχε τη δικιά μου παλιατζουρία, τα φτηνοπράγματα, τα παράταιρα δώρα γάμου και τα κακόγουστα μπιμπλό μου. Εκεί, στην ταινία όλα ήταν πολύτιμα, πανάκριβα, σπάνια, μοναδικά κι εντυπωσιακά. Συγκεντρωμένα στα σαλόνια, στους διαδρόμους, στα ταβάνια, στα δωμάτια, στους κήπους...
Διαβάστε περισσότερα

Στη Μάνη

-
Εικόνα
    Ξεκινήσαμε τρεις μέρες μετά την κηδεία του συμμαθητή μου. Είχε πεθάνει καθώς περπατούσε στην εξοχή. Ξαφνικά. Στα 65 μας χρόνια. Δεν ήταν τώρα μόνο ο δρόμος, η ανηφόρα, η κατηφόρα, η στροφή, τα χιλιόμετρα, πόσο θέλουμε ακόμη να φτάσουμε γιατί πεινάμε, γιατί κλαίει το παιδί, γιατί πρέπει να διορθώσω τα γραπτά ή γιατί βιάζομαι να γυρίσω να ξεκουραστώ. Ήταν ο δρόμος αλλά με τη στροφή που αποκαλύπτει ένα φιόρδ, ένα βράχο, μια μεγάλη συστάδα πολύχρωμη. Σπάρτα ολάνθιστα που μοσχοβολάνε, ασφάκες ήμερες με ωραία μωβ άνθη και ασφάκες άγριες με κείνα τα κίτρινα μικρά μισοφέγγαρα γύρω από τη στρογγυλή τους βάση σαν σφηκοφωλιά, που όμως βγαίνουνε και σ’ αφήνουνε να ρουφήξεις το σιρόπι τους. Τραβάς το λουλουδάκι- φύλλο, το κρατάς από το μικρούτσικο κεφαλάκι του και γλείφεις στα χείλη σου το μικρό του μίσχο που είναι γεμάτος μέλι. Ούτε μια σταγόνα στ’ αλήθεια, αλλά μελώνει το χείλι και η γλώσσα και τραβάς και το άλλο φυλλαράκι το παχιό, το χνουδωτό που είναι όμως απαλό και το γλείφεις κι...
Διαβάστε περισσότερα

Κάτω απ’ το Σάος, το φεγγάρι

-
Εικόνα
  Οι πέτρες έχουν σκ ούρ α   καφ ε πράσιν α   μπαλώματα τόπους τόπους. Στο χώμα είναι β ελαν ί δι α   ξερά κ φύλλα στρωμένα παντού. Φυσάει   βορινός άνεμος   κ αι   ο ήλιος κρύβεται κάπου κάπου στα σύννεφα . Κάτι άσπρα   μικρά σύννεφα στον ουρανό. Προσπαθώ να φανταστώ τη μαρμάρινη Ν ίκη ν’ ατενίζει τη θάλασσα και να χαιρετάει με την παλάμη της όρθια τους επισκέπτες. Δεν έχει κεφάλι. Δεν βρέθηκε ποτέ. Τότε όμως θα είχε ένα όμορφο καλοχτενισμένο κότσο, κορδέλες στα μαλλιά, μύτη, στόμα και μάτια ολόφωτα. Αριστερά κ αι   πίσω μου έχω τ η Σ τοά και τα σημάδια από τα άλλα κτίρια με τις στέγες   και   τους μεγάλους κίονες. Εστιατόρια, νεώριο, αφιερώσεις πόλεων και αταύτιστα ερείπια. Είμαστε σχεδόν μοναχοί μας. Μια κοπέλα καθισμένη οκλαδόν πάνω στις αρχαίες πέτρες, χαμηλά, όπως βλέπουμε μπροστά μας τις όρθιες κολόνες του Ιερού,   μοιάζει να προσεύχεται . Σκύβει τη μέση, απλώνει τα μπράτσα της να αγγίξει το χώμα, ύστερα σηκώνει αργά το ...
Διαβάστε περισσότερα