καθώς τα πουλιά

Καθόμασταν με τη φίλη μου στο τρένο. Γυρίζαμε από ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Φθινόπωρο έπιανε αλλά ακόμη η γλύκα του καλοκαιριού έμπαινε από το παράθυρο. Λίγες ώρες νωρίτερα είχα πηδήσει πάνω από κρεβάτια και τραπέζια να πιάσω το τηλέφωνο που χτυπούσε. Ακόμη τα τηλέφωνα ήτανε χωρίς ιντερνέτ κι εμείς μπορούσαμε να κάνουμε άλματα πάνω από αντικείμενα και καταστάσεις χωρίς δυσκολία.

Τα δικά της παιδιά, ωστόσο είχανε κιόλας εγκαταλείψει τη φωλιά.

Θυμάμαι ακόμη τη φωνή της χωρίς ένταση, σχεδόν ανάσα.

Πόσα χρόνια λες ότι διαρκεί ο ρόλος μας ε; Αυτός ο ρόλος που τώρα πας να προλάβεις, νομίζεις ότι θα χαθεί ο κόσμος αν καθυστερήσεις ένα λεπτό, δε σου μιλάω για ώρες – και όντως θα χαθεί μάλλον – αν δεν ετοιμάσεις τα ρούχα, τα φαγητά, τα παιχνίδια, τα πάρτι, τα παραμύθια και όλα όσα πρέπει να προλαβαίνεις κάθε μέρα και κάθε πρωί και βράδυ κι απόγευμα και νύχτα και χαράματα και δεν ξέρω γω αν υπάρχουνε καθόλου ώρες ελεύθερες, ώρες που δεν χρειάζεται να τρέχεις και να προσέχεις και να νοιάζεσαι και να προλαβαίνεις τα μύρια όσα.

Παιδιά γύρω μας – έφηβοι – δοκιμάζανε όλο και δοκιμάζανε τις φωνές, τα φτερά, τα χέρια, να πόδια το μυαλό κι εμείς καθισμένες στη διπλή θέση, το παράθυρο ανοιχτό και οι πεδιάδες περνάγανε και όλο περνάγανε. Δεν ήτανε μικρά τοπία της Πελοποννήσου, το ανάγλυφο της Στερεάς ή τα βουνά τα άγρια της Ηπείρου. Εδώ ο κάμπος περνούσε μονότονος και μας έφερνε μια παράξενη θλίψη.

Πρέπει να βρω άλλα να κάνω τώρα…

Την άκουσα να μου λέει με κείνη τη φωνή ανάσα και δεν με κοίταζε, ούτε τα παιδιά στα διπλανά καθίσματα, ούτε κανέναν άλλον μέσα στο βαγόνι.

Μου φάνηκε άδειο το βλέμμα της, ανησύχησα λίγο, σκέφτηκα κιόλας ότι δε μπορεί να διαχειριστεί τη φάση της άδειας φωλιάς, δεν έχει τη δύναμη να θαυμάσει την ομορφιά – τόση πολλή ομορφιά – στα πουλιά που πετάνε! Εκείνα τα νεαρά πουλιά, που αφού δοκιμάσανε για λίγο τα φτερά τους, αφού τα τινάξανε μία-δυο- όσες φορές χρειαζότανε, πετάξανε στον ουρανό. Τι ωραία που πετάνε, γέρνουν πού και πού, όμως το κεφάλι μπροστά, το σώμα ευθεία και τα φτερά τους ω, τα φτερά τους! Τι όμορφα που χτυπούν τον αέρα, πόσος ρυθμός στην κίνηση. Χρώματα ήχοι, λάμψη και φρεσκάδα.

Δεν έχω προσέξει ούτε μια φορά τους γονείς πουλιά αν κάθονται στη φωλιά, αν πετάνε δίπλα τους ή αν τρέχουνε σε άλλους ουρανούς πια εκείνοι, καθώς ετοιμάζονται ήδη για την επόμενη γέννα, δηλαδή την επόμενη γενιά. Όσο ζούνε γεννοβολάνε τα πουλιά, ακόμη και οι γέρικες περιστέρες, και οι υπερήλικες χελίδονοι. Απ’ το μάθημα της ζωολογίας – σε κάποια τάξη του Δημοτικού μαθαίναμε για τα πουλιά – σαν να έχω μια εικόνα ότι τα πουλιά-γονείς χαίρονται που μεγάλωσαν τα παιδιά τους και φεύγουν, που θα πάψουν πια να τους κουβαλάνε στο στόμα την τροφή και μάλιστα τα σπρώχνουν αν είναι τεμπέλικα ή δειλά να βγουν απ’ τη φωλιά. Επίσης έχω δει και τις κότες να τσιμπάνε τις άλλες κότες που γίνανε τα κλωσσόπουλά τους και τις γίδες να κουτουλάνε αυτές που πριν ήτανε παιδιά τους. Δεν έχω προσέξει τι γίνεται με τις γάτες δεν έτυχε να παρατηρήσω σκύλους και σκυλάκια.

Βέβαια, θα μου πείτε τι κάθομαι τώρα και γράφω πώς θέλω να συγκρίνω πουλιά, αρνιά και ανθρώπους! Ξέρουμε όλοι ότι τα αρσενικά αρνιά γονιμοποιούν τις μανάδες τους, κάτι που οι άνθρωποι δεν το κάνουνε πλέον, κι ας έχει σωθεί εκείνος ο φριχτός μύθος του Οιδίποδα.

Ελένη Γ.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας