Ομορφιά...

χει τὰ φου­στά­νια της ση­κω­μέ­να στὴ μέ­ση. Ἀ­να­σκουμ­πω­μέ­να. Τὰ πό­δια ἀ­νοι­χτά. Κά­τι στρα­βὰ κα­κο­χυ­μέ­να πό­δια. Φαί­νον­ται τὰ γό­να­τα καὶ ἡ ἄ­σπρη, πο­λὺ ἄ­σπρη ἐ­πι­δερ­μί­δα. Δὲν τὰ βλέ­πει ὁ ἥ­λιος – σκε­πα­σμέ­να μὲ τὴ μα­κριὰ φού­στα – o­ύ­τε χά­δι ἀ­πὸ ἄν­τρα κα­νέ­να.

Στέ­κε­ται ἔ­τσι στὴ μέ­ση τοῦ πο­τα­μιοῦ.

Τὸ νε­ρὸ ὁρ­μη­τι­κὸ τρέ­χει μὲ δύ­να­μη. Κά­νει κύ­κλους τρι­γύ­ρω της. Σπρώ­χνει τὸ δέρ­μα, φου­σκώ­νει τὶς κόκ­κι­νες φλέ­βες, γλύ­φει τὶς πλη­γὲς καὶ τοὺς μώ­λω­πες, πα­γώ­νει τὰ δά­χτυ­λα τὰ ξυ­πό­λυ­τα. Τὰ κό­κα­λα ὅ­μως, τὰ στρα­βο­κολ­λη­μέ­να κό­κα­λα, τὰ πλα­κου­τσά… τὰ κρυμ­μέ­να στὸ κρέ­ας,… αὐ­τὰ δὲν τὰ κλο­νί­ζει. Ἔ­χουν μιὰ δι­κιὰ τους ὁρ­μὴ αὐ­τά, ποὺ τὰ στή­νει ἀ­κού­νη­τα… κόν­τρα στὴ δύ­να­μη τοῦ νε­ροῦ.

Στὰ χέ­ρια της, δυ­να­τά, κρα­τά­ει τὰ σπάρ­τα. Τὰ ση­κώ­νει ψη­λὰ καὶ τὰ βου­τά­ει πά­λι στὸ νε­ρὸ νὰ μου­λιά­σουν. Ἔ­χει μ’ αὐ­τὰ νὰ ὑ­φά­νει πα­νί, πρέ­πει νὰ ντύ­σει τὰ ὀρ­φα­νά.Τόσα ὀρ­φα­νά.

Τὰ πό­δια τὰ ἄ­σχη­μα, τὰ στρα­βά, τὰ κον­τό­χον­τρα μὲ τὶς φου­σκω­μέ­νες φλέ­βες καὶ τοὺς μώ­λω­πες, ἔ­τσι ὅ­πως τὴ στη­ρί­ζου­νε ὄρ­θια στὸ πο­τά­μι, ὅ­πως τὴν κρα­τᾶ­νε ἀ­κλό­νη­τη στὴν ὁρ­μὴ τοῦ νε­ροῦ… με­τα­μορ­φώ­νον­ται τώ­ρα καὶ λάμ­που­νε. Ὄ­μορ­φα…

Τί εἶ­ναι ἡ ὀ­μορ­φιὰ ἂν δὲν εἶ­ναι τὸ πεῖ­σμα νὰ στα­θεῖ κα­νεὶς ὄρ­θιος στὴ μέ­ση του νε­ροῦ, ποὺ αἰ­ώ­νια μά­χε­ται τὴ δύ­να­μη τοῦ βρά­χου…

Βρά­χος κι αὐ­τὴ ὀ­μορ­φιᾶς γιὰ τοὺς και­ροὺς τοὺς ἀ­μεί­λι­κτους, ποὺ ὁρ­μᾶ­νε τώ­ρα κα­τὰ πά­νω μας, ἀ­δυ­σώ­πη­τοι.


Δημοσιεύθηκε στο Πλανόδιον. Ιστορίες Μπονζάι