Δε γίνεται ή μήπως και γίνεται;

1.

ΦΟΙΝΙΚΑΣ τῆς γειτονιᾶς μου ἀρ­ρώ­στη­σε.


Πρῶ­τα μα­ρά­θη­κε ἡ κο­ρυ­φή, με­τὰ γεί­ρα­νε τὰ μυ­τε­ρά του κλα­διά, ἔ­γι­νε ἕ­να ξε­ρὸ μνη­μεῖ­ο μι­ζέ­ριας καὶ λα­μο­γιᾶς. (Για­τὶ, ὅ­λοι ψι­θυ­ρί­ζου­νε πιὰ πὼς ἡ αἰ­τί­α τῆς ἀρ­ρώ­στιας βρί­σκε­ται στὶς προ­μή­θει­ες τῶν ἐρ­γο­λά­βων, ἀ­φοῦ ὅ­πως λέ­νε, στοὺς Ὀ­λυμ­πια­κούς τοῦ 2004, θέ­λον­τας νὰ βά­λου­νε πε­ρισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα στὴν τσέ­πη, φέ­ρα­νε μο­λυ­σμέ­νους φοί­νι­κες ἀ­πὸ τὴν Αἴ­γυ­πτο, ποὺ τοὺς πλη­ρώ­σα­νε φτη­νό­τε­ρα, ἀλ­λὰ βέ­βαι­α στὰ χαρ­τιὰ ὅ­σο καὶ τοὺς ὑ­γι­εῖς.)

Δου­λεύ­ει τὸ σκου­λή­κι, με­τα­δί­δε­ται ἡ ἀ­σθέ­νεια μὲ τὸν ἀ­έ­ρα καὶ ἁ­πλώ­νε­ται παν­τοῦ στὶς αὐ­λές, στοὺς κή­πους, στὰ πάρ­κα. Οἱ φοί­νι­κες ποὺ κα­νο­νι­κὰ ζοῦν πολ­λὰ χρό­νια καὶ πα­λι­ό­τε­ρα δή­λω­ναν εὐ­πο­ρί­α, εὐ­μά­ρεια καὶ κα­λο­τυ­χί­α στοὺς κή­πους, ἕ­νας με­τὰ τὸν ἄλ­λον ξε­ραί­νον­ται παν­τοῦ.

Τώ­ρα, λέ­νε, χρει­ά­ζε­ται νὰ βροῦ­νε κά­ποι­ον ποὺ νὰ μπο­ρεῖ νὰ τὰ γι­α­τρέ­ψει αὐ­τὰ τὰ δέν­τρα καὶ νὰ τὸν πεί­σου­νε νὰ ἔρ­θει ἐ­δῶ. Νὰ ἑ­τοι­μά­σει τὰ μαν­τζού­νια του νὰ ψε­κά­σει, νὰ μπο­λιά­σει, νὰ κλα­δέ­ψει.

Ὅ­μως ποῦ νὰ τὸν βροῦν ἔ­τσι ὅ­πως τὰ κα­τα­φέ­ρα­νε καί, ὕ­στε­ρα, κυ­κλο­φο­ροῦν τό­σοι ἀ­ε­ρι­τζῆ­δες στὴν πιά­τσα. Ποι­ὸν νὰ ἐμ­πι­στευ­τεῖ κα­νείς;

2.

Τὸν φοί­νι­κα θὰ τὸν κό­ψου­νε τε­λι­κά. Εἶ­δα τὸ ἁ­μά­ξι μὲ τὸν ψη­λὸ γε­ρα­νὸ καὶ τὸ με­γά­λο ἁ­λυ­σο­πρί­ο­νο. Θὰ τὸν κά­νουν κομ­μά­τια, θὰ τὸν πε­τά­ξου­νε στὰ σκου­πί­δια. Ἴ­σως κά­ποι­ος ἀ­π’ τοὺς φτω­χοὺς με­τα­νά­στες τῆς γει­το­νιᾶς πά­ρει τὰ στρογ­γυ­λὰ κομ­μά­τια τοῦ κορ­μοῦ καὶ τὰ κά­νει σκαμ­πὼ νὰ κά­θον­ται οἱ ἐ­πι­σκέ­πτες του.

Θὰ μπῶ στὸ σπί­τι ἢ θὰ φύ­γω μα­κριὰ ὅ­ταν ἔρ­θει ἐ­κεί­νη ἡ ὥ­ρα, δὲν θέ­λω νὰ δῶ τὴν ἀ­πο­κα­θή­λω­ση, ὅ­σο κι ἂν λέ­νε ὅ­λοι πιὰ (οἱ συ­στη­μι­κοὶ συμ­πο­λί­τες μας) πὼς οἱ ἀλ­λα­γὲς εἶ­ναι μέ­ρος τοῦ φυ­σι­κοῦ συ­στή­μα­τος καὶ πὼς ὁ ἄν­θρω­πος ὑ­πο­τάσ­σε­ται ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς σ’ αὐ­τές.

Φεβρουάριος 2011

Δημοσιεύθηκε στο Πλανόδιον. Ιστορίες Μπονζάι