Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Φώτης Κόντογλου, η Ελλάδα των τριών κόσμων, 1933 Το κυκλαδίτικο ειδώλιο, καλά κρυμμένο, και τα άλλα ευρήματα, όλα ξεσκονισμένα με το βουρτσάκι προσεκτικά, μαζί και μια παλιά βυζαντινή εικόνα με την Παναγία και το βρέφος, βρίσκονται ασφαλισμένα πίσω από τους τοίχους του πύργου, φίλοι μου. Εκεί στην άλλη παράλληλη ζωή, από όπου σας έγραψα τα δέκα προηγούμενα γράμματα. Το κλειδί της κρύπτης όπου και η ρόδα του συνδυασμού, το κρατάω ακόμη επάνω μου. Τίποτα δεν κατάφερε σε κείνη την περίσταση το πολυεθνικό συνεργείο με φωτογράφο τον Γ. Σ. Ούτε και κανείς άλλος όμως αργότερα, έφερε καμιά αλλαγή στην κατάσταση του πύργου, αφού λίγες μέρες μετά από τη συνάντηση που σας αφηγήθηκα, ο καθηγητής, ο οποίος υπερασπιζότανε ως κόρην οφθαλμού τα κειμήλια των αιώνων απέναντι στην ελαφρότητα των καιρών του, αναπαύθηκε επιτέλους. Άδειασε από το υλικό του σώμα ο πύργος. Κι εγώ εγκατέλειψα όμως το πόστο μου χωρίς να παραδώσω τίποτα από όσα μου είχαν οι καιροί εμπιστευτεί. (Και ναι, δεν ήταν μόνο τα ευρήματ...

Θεόφιλος Κεφαλάς Χατζημιχαήλ Τον είχα ρωτήσει, ξεσκεπάζοντας τα δόντια μου, αν φοβάται. Κι εκείνος, χωρίς πληθυντικό και ευγένειες Όχι εσένα! μου είπε στρεφόμενος προς τον τοίχο, όπου έβλεπε η περιφερειακή μου όραση, εκεί που η αράχνη έπλεκε τον καινούριο της ιστό. Ούτε τον ανάπηρο καθηγητή φοβάμαι! Δυνατά οι λέξεις του, καθαρά στο δωμάτιο. Τίποτα δεν έχω να φοβηθώ. Έτσι του είχαν μάθει, φαίνεται να λέει. Θα είχε πάει στο στρατό και πιο πριν, θα καθότανε στα γόνατα κάποιου μεγάλου θείου, ενός παππού, αν όχι του πατέρα ή του αδερφού, που του δείχνανε πώς είναι οι άντρες. Αυτοί που δεν αναγνωρίζουν τον φόβο κι ας τρέμει το φυλλοκάρδι τους κι ας χτυπάνε τα δόντια τρ, τρ τρ. Ανυποψίαστος θα είχε μπει στο ντορό και τώρα, ακόμη στα σαράντα του συνέχιζε χωρίς αμφιβολίες την πεπατημένη. Ποιο θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα αν έδειχνε αμφιβολία, αν αντί για τη βεβαιότητα και την σιγουριά άφηνε την αγωνία να τον σημαδέψει, δε μπορώ να το ξέρω. Ίσως και τότε, αν δίσταζε, αν έσκυβε κοντά μου, αν μου ...

Κωνσταντίνος Παρθένης, "Αυγή" Τι άλλο υπάρχει πίσω από αυτές τις πόρτες; Πίσω από τα παραταγμένα φορέματα, πίσω από τα γυαλιστερά πετράδια. Τον είχα παρασύρει σε τούτο το μέσα δωμάτιο που όμως δεν ήταν παρά ο προθάλαμος για ό,τι κρυβότανε πιο βαθιά και ανέμενε το κάλεσμα της αποκάλυψης για να φανερωθεί. Κοιτούσε ο άντρας ανόητα, νομίζω, τα παραταγμένα στον τοίχο φορέματα. Δεν περίμενε μια τέτοια πλούσια συλλογή. Άλλα είχε κι αυτός στο μυαλό του. Θησαυρούς του αρχαίου κυκλαδίτικου πολιτισμού, έστω κειμήλια μιας βυζαντινής αγιοσύνης. Ω ναι, θα μου χρωστούσε χάρη. Μπορεί να το αισθανόμουν αν έπιανα τώρα το χέρι του, αν ακουμπούσα στο μαλακό μέρος της χούφτας θα ένιωθα ό,τι πάλλεται και ανασαίνει στο δικό του το αίμα. Ίσως μου χάριζε χαμόγελα, ίσως στα μάτια του διέκρινα τη φλόγα της συνάντησης ανθρώπου με άνθρωπο, ίσως ακόμη και να κέρδιζα μια στιγμή ηδονής, απ’ αυτές που εδώ, παίζοντας το σκύλο με τα πολλά κεφάλια και τα κοφτερά δόντια και την πίστη στο βλέμμα, είχα από καιρό ...

Τι ήταν αυτό που ήθελα να δείξω στον Γ. Σ.; Τι βρισκόταν στο δωμάτιο του παλιού κτιρίου, πίσω από την πόρτα με τους σκουριασμένους μεντεσέδες και τον σύρτη που έτριζε και γρατζουνούσε; (Εκεί στην άλλη την παράλληλη ζωή που ορίστηκα κέρβερος με τρία ή εκατό κεφάλια και δόντια και λύσσα κακιά). Στην αρχή υποψιαζόμουν ότι ήταν αρχαία πολύτιμα ευρήματα, απομεινάρια των αρχαίων πολιτισμών που οι αρχαιοκάπηλοι ζαχάρωναν και εποφθαλμιούσαν. Και ακόμη ένα παλιό κυκλαδίτικο ειδώλιο, από αυτά με τις φαρδιές πολύ φαρδιές λεκάνες για να χωράνε τη ζωή. Και άλλα τηγανόσχημα έργα και θραύσματα δοχείων της λατρείας – θρησκεία, λατρεία και θαυμασμός! Ή μια εικόνα βυζαντινή, παλιά καλοδιατηρημένη με το χρυσό φωτοστέφανο της Παναγίας, το χαριτωμένο πρόσωπο του Ιησού και τα μακριά δάχτυλα στα χέρια των αγίων. Τέτοια φανταζόμουνα. Όμως, όταν πρώτη φορά μπήκα στο δωμάτιο μόνη μου – στον καιρό της εμπιστοσύνης – και στάθηκα απορημένη στη μέση του δωματίου, όταν άναψα τα φώτα – κάτι λάμπες απαρχαιωμένες με μυ...

Στάθηκε. (Στην άλλη την παράλληλη ζωή, που προχωρούσε). Πώς θα μπορούσε να μην. Γύρισε ολόκληρο το κορμί του όχι μόνο το κεφάλι και με κοίταξε περιμένοντας. Πρέπει να σας μιλήσω. Τον έπιασα από το χέρι στο δικό μου που γινότανε χαλασμός, όπως νόμιζα. Η ορμή που σας έφερε ως εδώ, αυτή η τύχη, ας την ονομάσουμε έτσι για συντομία, μας έκανε να συναντηθούμε έξω από τον πύργο, είπα. Τέτοια ώρα συνήθως κατεβαίνω στην πόλη, σήμερα χωρίς λόγο καθυστερούσα και να ο λόγος, χωρίς να το ξέρω, ασυνείδητα. Και όχι δε θέλω να το ρίξω στη μεταφυσική, αλλά η δύναμη και η ενέργεια ρέει πάντοτε ενεργητικά στα κανάλια της ευκαιρίας. Ας δεχτούμε τις συμπτώσεις και τα γεγονότα.