σημειώσεις απ' την παράλληλη ζωή, αρ 9

Κωνσταντίνος Παρθένης, "Αυγή"

Τι άλλο υπάρχει πίσω από αυτές τις πόρτες; Πίσω από τα παραταγμένα φορέματα, πίσω από τα γυαλιστερά πετράδια.

Τον είχα παρασύρει σε τούτο το μέσα δωμάτιο που όμως δεν ήταν παρά ο προθάλαμος για ό,τι κρυβότανε πιο βαθιά και ανέμενε το κάλεσμα της αποκάλυψης για να φανερωθεί. Κοιτούσε ο άντρας ανόητα, νομίζω, τα παραταγμένα στον τοίχο φορέματα. Δεν περίμενε μια τέτοια πλούσια συλλογή. Άλλα είχε κι αυτός στο μυαλό του. Θησαυρούς του αρχαίου κυκλαδίτικου πολιτισμού, έστω κειμήλια μιας βυζαντινής αγιοσύνης.

Ω ναι, θα μου χρωστούσε χάρη. Μπορεί να το αισθανόμουν αν έπιανα τώρα το χέρι του, αν ακουμπούσα στο μαλακό μέρος της χούφτας θα ένιωθα ό,τι πάλλεται και ανασαίνει στο δικό του το αίμα. Ίσως μου χάριζε χαμόγελα, ίσως στα μάτια του διέκρινα τη φλόγα της συνάντησης ανθρώπου με άνθρωπο, ίσως ακόμη και να κέρδιζα μια στιγμή ηδονής, απ’ αυτές που εδώ, παίζοντας το σκύλο με τα πολλά κεφάλια και τα κοφτερά δόντια και την πίστη στο βλέμμα, είχα από καιρό αρνηθεί.

Μόνο να τραβήξω το πώμα, να σύρω το βούλωμα, να ανασύρω το κλειδί και να σχηματίσω τον συνδυασμό.

Γιατί πρέπει κάτι να υπάρχει; Μέσα στο κεφάλι μου έπαιζε τώρα η λάμψη και στο στήθος κουνιότανε το εκκρεμές. Δεν αρκούν τα φορέματα με τα πετράδια;

Τον είχα τραβήξει στον πύργο, τον είχα παρασύρει στο μέσα δωμάτιο. Τα χείλη μου ξεσκέπαζαν τους κοπτήρες και τους κυνόδοντες, κάτι κιτρινισμένα δόντια, μια εμφάνιση τουλάχιστον αδιάφορη. Στο δωμάτιο με τα μυγοχέσματα, εκεί που φυλάγαμε τους θησαυρούς.

Έκανε μια αυθόρμητη κίνηση να πάει κατά την πόρτα. Να βγει στο απόγευμα που τελείωνε. Αντί να πλησιάσει σε μένα που του άνοιξα το δωμάτιο, που του έδειξα τα φορέματα, που του επέτρεψα να αγγίξει τις κλειδωμένες πόρτες. Που ήμουν έτοιμη να του αποκαλύψω ακόμη και το μέσα μυστικό, να τον βάλω στα άδυτα, εκεί όπου μόνο το σκοτάδι χόρευε και γελούσε. Ήμουν έτοιμη να τερματίσω εδώ την προσκόλληση στο παρελθόν, την ξεροκεφαλιά της αγαμίας και να τινάξω στον αέρα όσα τόσα χρόνια πίστευα και υπηρετούσα. Ήμουν έτοιμη, όταν το σκίρτημα η αύρα εκείνη που δεν περιγράφεται με λέξεις καθαρά, τουλάχιστον από μένα, μια δόνηση που συμβαίνει στον αέρα, σε κείνο το ίδιο από το οποίο είμαστε, πέρασε από τους βολβούς των ματιών του. Το είδα να περνάει και να συμβαίνει τη στιγμή που μια αράχνη πλησίαζε στην καλά κρυμμένη κρύπτη. Πώς πρόσεξα την αράχνη ενώ έβλεπα τα μάτια του δεν μπορώ να εξηγήσω. Κάτι από τα δυο πρέπει να το υπέθεσα. Και τώρα ακόμη όμως είμαι σίγουρη ότι με την άκρη της όρασής μου έπιασα την αράχνη ενώ έβλεπα την ελαφριά του κίνηση να βγει από το δωμάτιο.

Φοβάστε; Τον ρώτησα ξεσκεπάζοντας πάλι τα δόντια μου χωρίς αιδώ τώρα. Όλη η κρυμμένη πέτρα, η πολυκαιρισμένη τροφή των μυκήτων.

Σημειώσεις από την παράλληλη ζωή, αρ. 9

Κωνσταντίνος Παρθένης, "Λουόμενες"