σημειώσεις απ' την παράλληλη ζωή, αρ. 11

Φώτης Κόντογλου, η Ελλάδα των τριών κόσμων, 1933

Το κυκλαδίτικο ειδώλιο, καλά κρυμμένο, και τα άλλα ευρήματα, όλα ξεσκονισμένα με το βουρτσάκι προσεκτικά, μαζί και μια παλιά βυζαντινή εικόνα με την Παναγία και το βρέφος, βρίσκονται ασφαλισμένα πίσω από τους τοίχους του πύργου, φίλοι μου. Εκεί στην άλλη παράλληλη ζωή, από όπου σας έγραψα τα δέκα προηγούμενα γράμματα. Το κλειδί της κρύπτης όπου και η ρόδα του συνδυασμού, το κρατάω ακόμη επάνω μου. Τίποτα δεν κατάφερε σε κείνη την περίσταση το πολυεθνικό συνεργείο με φωτογράφο τον Γ. Σ. Ούτε και κανείς άλλος όμως αργότερα, έφερε καμιά αλλαγή στην κατάσταση του πύργου, αφού λίγες μέρες μετά από τη συνάντηση που σας αφηγήθηκα, ο καθηγητής, ο οποίος υπερασπιζότανε ως κόρην οφθαλμού τα κειμήλια των αιώνων απέναντι στην ελαφρότητα των καιρών του, αναπαύθηκε επιτέλους. Άδειασε από το υλικό του σώμα ο πύργος.

Κι εγώ εγκατέλειψα όμως το πόστο μου χωρίς να παραδώσω τίποτα από όσα μου είχαν οι καιροί εμπιστευτεί. (Και ναι, δεν ήταν μόνο τα ευρήματα της αρχαιότητας που είχαν αξία. Και ο αιώνας πριν τους μεγάλους πολέμους, και πριν την τελευταία Κρίση, ακόμη κι δω σε τούτο το μακρινό νησί, έφτιαχνε ήδη μουσεία και ιστορία).

Κανείς δεν ήρθε να μου ζητήσει πληροφορίες ή στοιχεία. Ο Λευτέρης που έγινε Ελευθερία – μοναδικός κληρονόμος σύμφωνα με τον νόμο καθώς ο αποθανών δεν άφησε διαθήκη – από καιρό είχε παραιτηθεί από όλα αυτά τα βαρίδια. Δεν ενδιαφερότανε για ντουβάρια και γερασμένους τοίχους και κήπους σχεδιασμένους από ζωγράφους και αρχιτέκτονες – τι να τα κάνει όλα αυτά ο Λευτέρης όταν μέσα του χτυπιέται η Ελευθερία με νύχια και με δόντια διαλύοντας ό,τι δοκιμάζει να χτίσει. Ο άνθρωπος αρνήθηκε να με δεχτεί ή να ασχοληθεί με κάποιο τρόπο μαζί μου.

Έτσι, έφυγα με το πλοίο που σάλπαρε το ίδιο απόγευμα της κηδείας, παίρνοντας μαζί μου το κλειδί και το σχέδιο της κρύπτης. Μια βαλίτσα δεμένη με σπάγκο θα ήθελα να κρατούσα, όμως μόνο ένα μαύρο σακ βουαγιάζ περασμένο στο στήθος γέμισα με τα παλιωμένα μου ρούχα. Δεν είχα βιβλία, υπολογιστή, παλτό ή άλλα πολύτιμα εξαρτήματα των ανέσεων.

Κάποια στιγμή, θα γυρίσω, είπα βουβά μένοντας λίγο παραπάνω και σκύβοντας μόνη μου στον σκεπασμένο τάφο, όπου είχανε τελεσίδικα θάψει τον γέρο καθηγητή Κ. Θ. Ύστερα, με τα χείλη μου κάλυψα προσεκτικά τα κιτρινισμένα δόντια, να κρύψω πάλι βαθιά το σκυλί με τα πολλά κεφάλια που ήμουν, και φτάνοντας με τα πόδια στο λιμάνι, έδωσα όνομα και ηλικία στο ναύτη της υποδοχής. Γύριζα σπίτι, σ΄ αυτό που είχα για σπίτι προτού γνωρίσω τον καθηγητή, προτού ζήσω σ’ αυτή τη ζωή που δεν ήξερα ότι υπήρχε.

Σημειώσεις απ' την παράλληλη ζωή, αρ. 11

Φωτ. Φώτης Κόντογλου, Η Ελλάδα των τριών κόσμων, 1933 (Εθνική Πινακοθήκη)