σημειώσεις από την παράλληλη ζωή, αρ 7
Στάθηκε. (Στην άλλη την παράλληλη ζωή, που προχωρούσε). Πώς θα μπορούσε να μην. Γύρισε ολόκληρο το κορμί του όχι μόνο το κεφάλι και με κοίταξε περιμένοντας.
Πρέπει να σας μιλήσω. Τον έπιασα από το χέρι στο δικό μου που γινότανε χαλασμός, όπως νόμιζα.
Η ορμή που σας έφερε ως εδώ, αυτή η τύχη, ας την ονομάσουμε έτσι για συντομία, μας έκανε να συναντηθούμε έξω από τον πύργο, είπα. Τέτοια ώρα συνήθως κατεβαίνω στην πόλη, σήμερα χωρίς λόγο καθυστερούσα και να ο λόγος, χωρίς να το ξέρω, ασυνείδητα. Και όχι δε θέλω να το ρίξω στη μεταφυσική, αλλά η δύναμη και η ενέργεια ρέει πάντοτε ενεργητικά στα κανάλια της ευκαιρίας. Ας δεχτούμε τις συμπτώσεις και τα γεγονότα.
Μιας και ήρθατε από σήμερα και όχι αύριο όπως σας περιμέναμε, μιας και σας είδα την ώρα που κανονικά θα κατέβαινα στην πόλη, ας την εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα. Θα εκτιμήσετε με την ησυχία σας τα στοιχεία. Μπορεί να μοιάζει τυχαίο, δεν το σκηνοθετήσαμε, δεν ήξερα ότι θα έρθετε, δεν φανταζόσαστε την ύπαρξή μου. Τώρα όμως, αν με ακούσετε, όλα μπορούν να αποκτήσουνε νόημα και να μπούνε στο σχήμα που θα τους δώσουμε. Ξέρετε πώς το αδιαμόρφωτο μπαίνει στα καλούπια, πώς χύνεται στα αυλάκια, πώς οργανώνεται έτσι το χάος, που όλο απλώνεται και κυριεύει τον ελεύθερο χώρο. Το βλέπω κάθε μέρα εδώ στο κάστρο, όπου λείπουν οι κάτοικοι, φυτρώνουν ανεξέλεγκτα βάτα, γαϊδουράγκαθα, απλώνουνε τα σκίνα τις ρίζες, οι αγριαχλαδιές. Αν λείψει το ανθρώπινο χέρι, που μόνο ξέρει να σκαλίζει, να κόβει, να παρεμβαίνει μαστορικά στο τυχαίο.
Μιας και ήρθατε από σήμερα και όχι αύριο όπως σας περιμέναμε, μιας και σας είδα την ώρα που κανονικά θα κατέβαινα στην πόλη, ας την εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα. Θα εκτιμήσετε με την ησυχία σας τα στοιχεία. Μπορεί να μοιάζει τυχαίο, δεν το σκηνοθετήσαμε, δεν ήξερα ότι θα έρθετε, δεν φανταζόσαστε την ύπαρξή μου. Τώρα όμως, αν με ακούσετε, όλα μπορούν να αποκτήσουνε νόημα και να μπούνε στο σχήμα που θα τους δώσουμε. Ξέρετε πώς το αδιαμόρφωτο μπαίνει στα καλούπια, πώς χύνεται στα αυλάκια, πώς οργανώνεται έτσι το χάος, που όλο απλώνεται και κυριεύει τον ελεύθερο χώρο. Το βλέπω κάθε μέρα εδώ στο κάστρο, όπου λείπουν οι κάτοικοι, φυτρώνουν ανεξέλεγκτα βάτα, γαϊδουράγκαθα, απλώνουνε τα σκίνα τις ρίζες, οι αγριαχλαδιές. Αν λείψει το ανθρώπινο χέρι, που μόνο ξέρει να σκαλίζει, να κόβει, να παρεμβαίνει μαστορικά στο τυχαίο.
Να τον εντυπωσιάσω, να τον πείσω, να τον κάνω να με ακολουθήσει. Επιστράτευσα την τεχνική της επιλογής των λέξεων, τη σύνταξη την απλή, τον λόγο χωρίς επίθετα και στολίδια. Προσπάθησα να του καρφώσω τις λέξεις.
Τράβηξε το χέρι του απ’ το δικό μου και αργά με ακολούθησε πίσω στο δρόμο, μέσα από τη σιδερένια μασίφ πόρτα, στην αλέα με τις πορτοκαλιές. Ήτανε δίπλα μου όταν άνοιξα τη δεύτερη πτέρυγα, τη νεότερη, αυτή που χρησιμοποιούσα για να μένω, σ’ αυτήν που κοιμόταν κι ο Λευτέρης όταν ερχόταν, προτού γίνει Ελευθερία και ξεκόψει απ’ το νησί και τον πύργο.
Κράτησα την ανάσα μου σέρνοντας το σύρτη της ενδιάμεσης πόρτας, που είχε σκουριάσει και οι μεντεσέδες τρίζανε τόσα χρόνια σε αχρηστία. Καλύτερα να μην άκουγε ο καθηγητής, καλύτερα να μη ρωτούσε ποιος είναι και αναγκαζόμουνα να απαντήσω, να πω ψέματα ή να παραδεχτώ και φωναχτά ό,τι ακόμη δεν ήξερα.
Το τρίξιμο τρύπησε σουβλιά το κεφάλι μου, αλλά ο ήχος της τηλεόρασης στο μέσα δωμάτιο ήτανε πιο ισχυρός. Ο καθηγητής παρακολουθούσε τις απογευματινές ειδήσεις και τα ντοκιμαντέρ της ιστορίας που του αρέσαν.
Από τις σημειώσεις της παράλληλης ζωής, 7
Φωτ. Γιάννης Κόττης, έκθεση στην γκαλερί Kapopoulos Fine Arts στις Σπέτσες, 2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου