Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Γύρισα στο παρόν. Στο δωμάτιο με τα βιβλία. Στην πόρτα που ανοίγει με το κλειδί ασφαλείας. Στα αντισηπτικά μαντηλάκια, στον διαδικτυακό παράλληλο κόσμο, που ένας από τους μαθητές μας τον χαρακτήρισε ως προσωρινή εφήμερη απόσυρση. Η ζωή σαν να κυλάει στο παρασκήνιο. Μια ζωή που δε μας λογαριάζει (και πότε μας λογάριαζε αλήθεια;) «Χαμένοι είμαστε. Χαμένοι από χέρι. Βρες μου ένα λόγο να αγωνιστώ». Είναι νέος, με πτυχία και γνώσεις, χωρίς δουλειά όμως. Κι ας τα έκλεισε τα τριάντα. Καλός χαρακτήρας. Και η κοπέλα δίπλα του δυναμική.

Κάτι σκοτεινό πολύ συμβαίνει σήμερα. Σε κείνη την άλλη την παράλληλη ζωή δεν μπορώ να τρυπώσω. Τον Ιούδα δεν θέλω να τον πλησιάσω. Λες και θα με δαγκώσουν τα σουβλερά του δόντια - αυτό το σκοτεινό μέσα του, που με απωθεί. Φθονούσε, λένε τον Δάσκαλο και δεν άντεχε την ανωτερότητά του. Δεν ξέρω και ούτε μπορώ να μάθω. Ξέρω μόνο ότι η προδοσία πονάει. Ξεσκίζεται η ψυχή του προδομένου, χτυπιέται και κλαίει αυτός που απατήθηκε αλλά και ο προδότης δεν περνάει καλύτερα. Κ ι αν δεν κρεμαστεί σαν τον Ιούδα όμως δεν μπορεί να χαρεί την προδοσία του. Τον κυνηγάει σαν φάντασμα ζωντανό.

Απόψε (σε κείνη την άλλη, παράλληλη ζωή), κατέβηκε ο ασπρομάλλης παπάς στο δεξί ψαλτήρι – δεξί έτσι όπως το έβλεπα εγώ – κι έψαλε το τροπάριο της Κασιανής. (Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή). Ο γέρο- παπάς – με μακριά γενειάδα, γαλανά μάτια και λεπτό κότσο – είχε γλυκιά φωνή και ερμήνευε τον ψαλμό, δεν τον έψαλλε απλά. Συγκινιότανε, όπως κατάλαβα. Δεν ξέρω αν ήταν ο έρωτας της γυναίκας ή η μετάνοιά της που τον συγκινούσε. Ήξερα για την παράξενη γυναίκα, που συνέθεσε τον διάσημο αυτό ψαλμό, ότι ήταν μια καλλιεργημένη διανοούμενη, η οποία απορρίφθηκε από αυτοκρατορική σύζυγος, επειδή τόλμησε τον 8ο αιώνα μετά Χριστόν, να εκφράσει την άποψή της. Άποψη αντίθετη από του αυτοκράτορα.

Τον περίμενα. (Στην άλλη, την παράλληλη ζωή). Είχα στρώσει το κρεβάτι και είχα πλύνει τα πιάτα. Γυάλισα και τα κατσαρολικά. Τα έτριψα με το σύρμα. Τακτοποίησα όλα τα σκεύη, στόλισα και τα βάζα μου με λουλούδια. Αέρισα καλά το δωμάτιο. Στο μπάνιο έβαλα καθαρές πετσέτες. Φόρεσα και μια καλή φορεσιά, που δεν μπορώ τώρα να την περιγράψω. Την είχα διαλέξει για να αρέσει σ’ αυτόν που θα ερχόταν. Μετά στήθηκα να περιμένω. Δίπλα σ το τηλέφωνο και κοντά στο κουδούνι της πόρτας. Κάθε τόσο έλεγχα αν δουλεύουν. Το σταθερό, το κινητό, το κουδούνι. Μ’ αυτήν ή με άλλη σειρά: κινητό, κουδούνι, σταθερό.

Σήμερα ασχολήθηκα με τον κήπο μου (σε μια άλλη παράλληλη ζωή). Σκάλισα τα παρτέρια, ξεχορτάριασα και περιποιήθηκα τα λουλούδια μου. Τα δέντρα – κάτι μικρά οπωροφόρα – τα έχω φυτέψει πολύ κοντά το ένα με το άλλο και δεν αναπτύσσονται καλά. Ίσως – χρήσιμο και ωφέλιμο θα ήταν – να τα αραιώσω και κάποια, αν περισσεύουν να τα ξεριζώσω κιόλας και να τα ρίξω στη φωτιά. Όμως, πώς, με ποιο δικαίωμα να τους στερήσω τη δυνατότητα να μεγαλώσουν έστω και καχεκτι κά; Ζωή έχουν κι αυτά. Αφού έκανα το λάθος να τα φυτέψω πολύ κοντά μεταξύ τους, μπορώ τώρα να τα πετάξω; Με τέτοιες σκέψεις και άλλες που δεν είναι του παρόντος, συνέχισα σκυμμένη να ταλαιπωρούμαι στον κήπο ως το μεσημέρι.