Μ. Πέμπτη (των εξευτελισμών, του Γολγοθά και της Σταύρωσης)

Γύρισα στο παρόν. Στο δωμάτιο με τα βιβλία. Στην πόρτα που ανοίγει με το κλειδί ασφαλείας. Στα αντισηπτικά μαντηλάκια, στον διαδικτυακό παράλληλο κόσμο, που ένας από τους μαθητές μας τον χαρακτήρισε ως προσωρινή εφήμερη απόσυρση. Η ζωή σαν να κυλάει στο παρασκήνιο. Μια ζωή που δε μας λογαριάζει (και πότε μας λογάριαζε αλήθεια;)

«Χαμένοι είμαστε. Χαμένοι από χέρι. Βρες μου ένα λόγο να αγωνιστώ».

Είναι νέος, με πτυχία και γνώσεις, χωρίς δουλειά όμως. Κι ας τα έκλεισε τα τριάντα. Καλός χαρακτήρας. Και η κοπέλα δίπλα του δυναμική.

«Πού να σταθούμε εμείς; Σε τι να επενδύσουμε; Για ποιο πράγμα να παλέψουμε; Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις. Εσείς δεν είχατε ιδέα με τι σκατά σας ταΐζανε».

«Οικογένεια, παιδιά, Ιδεολογίες! Ούτε στα σκουπίδια δεν βρίσκουμε το αδειανό πουκάμισο. Αυτό που θα έπρεπε να ανεμίζει στον αέρα, κενό.

Τίποτα δεν υπάρχει. Τί-πο-τα!»

Τους είχα συναντήσει στο μπαρ, τότε που ακόμη ήτανε τα μπαρ ανοιχτά.

Σήμερα – αναζητώντας συμβολισμούς και σχήματα – τους σκέφτομαι. Όπως σκέφτομαι ακόμη και μια άλλη Μεγάλη Πέμπτη, που δεν είχαμε εγκλεισμό, αποκλεισμούς όμως είχαμε. Είχε έρθει ένας ξάδερφος τότε να με δει και είχαμε κάτσει στο πεζούλι της αυλής να πιούμε μια μπύρα.

Την Κρίση προσπαθείς να την περιγράψεις. Γράφεις λέξεις και μιλάς για τη φτώχεια. Μπούρδες. Την Κρίση την είδα χτες το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, μου είπε. Μπαπ! Μπροστά μου!

Ο άνθρωπος, ένας από τους σπουδαιότερους που έχουμε. Θαυμαστός. Σπουδαίος! Πρότυπό μου!

Το πρόσωπό του, σαν εκείνους τους Αγίους του Θεοτοκόπουλου. Ρουφηγμένα μάγουλα, μάτια τεράστια. Τα ρούχα του σε κακό χάλι. Κρατούσα μια τυρόπιτα και ετοιμαζόμουνα να τη δαγκώσω. Ασυναίσθητα τελείως, άπλωσα το χέρι με την τυρόπιτα προς το μέρος του. Είδα τη λαχτάρα στα μάτια του. Τα χείλη του έκαναν μια κίνηση, αλλά δεν την πήρε. Το φαντάζεσαι;

Στάθηκα πιο πέρα, ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα και έκλαιγα σα μικρό παιδί.

Και οι δυο αυτές εκδοχές της Μεγάλης Πέμπτης, μου φαίνονται ανεπίκαιρες σήμερα. Δεν είναι οι συμβολισμοί που γυρεύω. Έτσι κλεισμένοι μέσα με τον εαυτό μας όπως είμαστε οι περισσότεροι, σκέφτομαι ότι, εκεί μέσα μας είναι που βρίσκονται και συμβαίνουν οι εξευτελισμοί, ο Γολγοθάς και η Σταύρωση ακόμη. Αλλιώς γιατί βλέπουμε τους αγωνιστές (υπάρχουν φωτογραφίες, μαρτυρίες, ταινίες και τεκμήρια σοβαρά), αυτούς που παλεύουνε για ιδέες, ιδανικά κλπ, να κρατούν ψηλά το κεφάλι και να λάμπει το πρόσωπό τους. Παρόλο που μπορεί να βασανίζονται και να προπηλακίζονται, να οδηγούνται και στον θάνατο ακόμη, όμως αυτοί γελάνε. Ακόμη και όταν τους στήνουν στον τοίχο χαμογελούν, δεν φωνάζουν εκείνο το σπαρακτικό, αβάσταχτο «Ελί Ελί λαμά σαβαχθανί».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην τρίτη φωτ. δοκιμάζω  την πρόταση