Μ. Τετάρτη

Κάτι σκοτεινό πολύ συμβαίνει σήμερα. Σε κείνη την άλλη την παράλληλη ζωή δεν μπορώ να τρυπώσω. Τον Ιούδα δεν θέλω να τον πλησιάσω. Λες και θα με δαγκώσουν τα σουβλερά του δόντια - αυτό το σκοτεινό μέσα του, που με απωθεί. Φθονούσε, λένε τον Δάσκαλο και δεν άντεχε την ανωτερότητά του. Δεν ξέρω και ούτε μπορώ να μάθω. Ξέρω μόνο ότι η προδοσία πονάει. Ξεσκίζεται η ψυχή του προδομένου, χτυπιέται και κλαίει αυτός που απατήθηκε αλλά και ο προδότης δεν περνάει καλύτερα. Κι αν δεν κρεμαστεί σαν τον Ιούδα όμως δεν μπορεί να χαρεί την προδοσία του. Τον κυνηγάει σαν φάντασμα ζωντανό.

Δεν ξέρω γιατί προδίδουμε οι άνθρωποι. Φίλους, συντρόφους, ιδεολογίες, πατρίδες… βλέπω όμως τις ψυχές και τα σώματα να ξεσκίζονται, τις ζωές να φτωχαίνουν και να γίνονται κουρέλια.
Ο γέρος παπάς βγάζει την εικόνα του Μυστικού Δείπνου και το εκκλησίασμα καλείται να προσκυνήσει. Κανένας συγκλονισμός σήμερα. Μόνο η μελαγχολία της Άνοιξης. Ποιος είπε ότι η ομορφιά δεν πονάει.