Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

...Το Νεπάλ είναι η στέγη του κόσμου. Το ψηλότερο βουνό της γης σου επιβάλλεται απόλυτα. Η ψυχή γαληνεύει, ο νους χαμηλώνει. Χάνει την αλαζονεία του. Δεν ζητάς να καταλάβεις το ακατανόητο...   Ο φίλος, μόλις είχε γυρίσει από την Ανατολή. Είχαμε πάει να τον επισκεφτούμε μαζί με τον Κώστα, τον άντρα της ζωής μου. Εκεί βρήκαμε κι άλλους. Είμαστε όλοι περίεργοι ν’ ακούσουμε για τα μαγικά ταξίδια του Ζώη – έτσι τον λέγανε τον φίλο. Όταν πολύ μετά τα μεσάνυχτα αφήσαμε το σπίτι του Ζώη, μέσα στο αμάξι ο Κώστας ήταν που είπε πρώτος. --Θα πάω κι γω στο Νεπάλ!

αφιερωμένο στη μνήμη του απολυμένου της ΝΕΣΤΛΕ που αυτοκτόνησε* Μου την έδειξαν την εργάτρια απ’ το τζάμι – παρατηρητήριο. Το ξέρω, χωρίς αυτούς – τους εργάτες – τίποτα δεν θα δούλευε, δεν θα κινιόταν καμία διαδικασία, όπως βέβαια και χωρίς τις μηχανές και χωρίς τα κεφάλαια και χωρίς τους διοικητικούς που εργαζόντουσαν κλεισμένοι, προστατευμένοι, ασφαλείς μέσα στα κλιματιζόμενα γραφεία τους και μπροστά στις οθόνες τις πολύχρωμες. Καλοβαλμένη μου φάνηκε, ούτε καν μεσόκοπη, μοντέρνα ντυμένη, πιασμένα τα μαλλιά της τα μακριά με μια κορδέλα – άκου κορδέλα, πού την θυμήθηκε, κάτι από χίπιδες και παιδιά των λουλουδιών! Αν είναι δυνατόν! Ήταν καθισμένη, όρθια η πλάτη, κάτω από τη μεγάλη μηχανή. Από το στόμα της μηχανής που έφτυνε το προϊόν!

Ξενυχτούσε δίπλα στον άρρωστο αδερφό της, όπως αυτή στον πατέρα. Την είχε ρωτήσει πόσα αδέρφια είναι κι εκείνη είχε μετρήσει, ένα- δύο-τρία- τέσσερα αγόρια, δυο κορίτσια ζωντανά και τρία πεθαμένα. Εμένα, είπε, όταν με γέννησε η μάνα μου, λιποθύμησε. Είχε χάσει τρία κορίτσια πριν από μένα! Το ένα μετά το άλλο τα κορίτσια της, μόλις τα ανάσταινε και γινόντανε τριών χρονών, πεθαίνανε. Είχε κάμει και τέσσερα αγόρια, αλλά κείνα ζήσανε. Γι αυτό εμένα, με το που γεννήθηκα, προτού πιάσω το βυζί, με πήρε η μαμή και μ’ έβγαλε στο δρόμο να με πουλήσει. Μια γειτόνισσα που έτυχε να είναι στο μπαλκόνι κάτι να τινάξει, με είδε και με αγόρασε. Το παιδί τούτο είναι δικό μου, είπε. Με είχε πουλήσει η μαμή. Η γυναίκα κείνη, που μ’ αγόρασε έγινε η νουνά μου, κι εγώ δεν πέθανα. Μετά από μένα γεννήθηκε η μικρή μας αδερφή, κι έζησε κι κείνη.

αφιερωμένο, με αγάπη Τους βλέπω εκεί που κάθομαι, δίπλα στο παράθυρο, κάτω από τις κουρτίνες – γυαλίζει ο πίνακας αλλά δε με νοιάζει, άλλο τι νομίζουν αυτοί – καρικατούρες! Τα μαλλιά τους αραιά ή κομμένα κοντά κι ολόκληρο το λουκ, αρχαιολογία! Πώς να εμπνεύσουν! Δεν είμαι κανένα φυτό σαν μερικούς εκεί μέσα που εκστασιάζονται με τα ποιήματα και τις εξισώσεις. Δεν με ενδιαφέρουν ρε φίλε! Πώς να το πω αλλιώς! Σήμερα έμεινα σπίτι. Είπα κάτι στη μάνα μου για τη μέση – με πονάει, αυτοάνοσο ακούω να λένε, δεν ξέρω, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι καθόλου πια – αλλά δεν πολυασχολήθηκε, όλο για το μαγαζί τρέχει τελευταία μπας και καταφέρει να μην το κλείσει. Στην πραγματικότητα όλο το πρωί έβλεπα ΤΗ! ΣΕΙΡΑ.

– Ο καθένας μας είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Καταλαβαινόμαστε όταν οι κόσμοι μας ακουμπήσουν ο ένας στον άλλον. Οι τεμνόμενοι κόσμοι των ανθρώπων επικοινωνούν και δημιουργούν [1] .    Καθόλου δεν το περίμενε η Ευτέρπη πως η εκδήλωσή τους θα είχε τέτοια επιτυχία. Γι αυτό κι όταν είδε τον κόσμο να συρρέει στο κτίριο της Δημαρχίας κι έμαθε πως το μεγάλο κανάλι της χώρας αναφέρθηκε με τρόπο κολακευτικό στη δουλειά   τους, ένιωσε μέσα της ένα βαθύ φούσκωμα. Μια αίσθηση πνευματικής ηδονής, κάτι σαν ερωτική ευφορία. Ξαφνικά άρχισε να μιλάει με πάθος για πράγματα που, ενώ τα σκεφτότανε κείνη τη στιγμή, - έτσι της φαινόταν – όμως βγαίνανε έτοιμα και συγκροτημένα λες και ωρίμαζαν καιρό πολύ μέσα της. Η Ευτέρπη γύριζε από παρέα σε παρέα, από τραπέζι σε τραπέζι και μιλούσε για τη θεωρία των τεμνόμενων κόσμων πρώτη φορά εκείνο το βράδυ της μεγάλης εκδήλωσης. Πολλοί την ακούγανε και σχολιάζανε, άλλοι φέρνανε αντιρρήσεις και μερικοί βέβαια φαινόντουσαν πολύ βαριεστημένοι. ...

Η κοπελίτσα μιλάει αγγλικά με μια προφορά βαλκανίων – ή μπορεί και της πρώην ΕΣΣΔ. Είκοσι; Εικοσιτρία; Χύνει ζεστό νερό σε μια κούπα – απλή, χωρίς διακριτικά, μένει σε ένα σπίτι μαζί με άλλες κοπέλες – κι ανοίγει το ντουλάπι της κουζίνας. Γεμίζει τη φούχτα της με κάτι που βρισκόταν εκεί, βάζει ένα στο στόμα κι αδειάζει τα υπόλοιπα στο τραπέζι. Είναι μια χούφτα καραμέλες. Ροζ καραμέλες διπλωμένες σε χαρτί. Χώνει μία-μία στο στόμα και τις γλείφει βιαστικά. –Καραμέλες για μπρέκφαστ; (Κρυμμένος ο ρεπόρτερ απ’ την κάμερα, ακούμε μόνο τη φωνή του). –Καραμέλες για μπρέκφαστ! Δίνουν ενέργεια. –Μόνο καραμέλες; –Όταν κάνεις πρωκτικό σεξ, καλύτερα να μην έχεις φάει, γιατί – χαμογελάει αμήχανα, η πρώτη αμήχανη έκφρασή της – πρ, πρ, πρ… Φυσιολογικό, αλλά δεν είναι ωραία, νιώθεις άβολα.