βιομηχανίες

Η κοπελίτσα μιλάει αγγλικά με μια προφορά βαλκανίων – ή μπορεί και της πρώην ΕΣΣΔ. Είκοσι; Εικοσιτρία;

Χύνει ζεστό νερό σε μια κούπα – απλή, χωρίς διακριτικά, μένει σε ένα σπίτι μαζί με άλλες κοπέλες – κι ανοίγει το ντουλάπι της κουζίνας. Γεμίζει τη φούχτα της με κάτι που βρισκόταν εκεί, βάζει ένα στο στόμα κι αδειάζει τα υπόλοιπα στο τραπέζι. Είναι μια χούφτα καραμέλες. Ροζ καραμέλες διπλωμένες σε χαρτί. Χώνει μία-μία στο στόμα και τις γλείφει βιαστικά.

–Καραμέλες για μπρέκφαστ; (Κρυμμένος ο ρεπόρτερ απ’ την κάμερα, ακούμε μόνο τη φωνή του).

–Καραμέλες για μπρέκφαστ! Δίνουν ενέργεια.

–Μόνο καραμέλες;

–Όταν κάνεις πρωκτικό σεξ, καλύτερα να μην έχεις φάει, γιατί – χαμογελάει αμήχανα, η πρώτη αμήχανη έκφρασή της – πρ, πρ, πρ… Φυσιολογικό, αλλά δεν είναι ωραία, νιώθεις άβολα.

Σπρώχνει κι άλλη καραμέλα στο στόμα και μετά η εικόνα αλλάζει.

Μια όμορφη – αυτή η ίδια – καλοντυμένη νέα γυναίκα στο μετρό, κάθεται στο παράθυρο – τόσες νέες όμορφες γυναίκες καθισμένες στο παράθυρο! Μάτια μεγάλα, λίγο μελαγχολικά, χείλη σαρκώδη, ελαφρώς ανοιχτά. Μια εικόνα ωραία, απ’ αυτές που εμπνέουν σκηνοθέτες, φωτογράφους κι άλλους πολλούς ανθρώπους, όταν περνούν ώρες απ’ τη ζωή τους σε συρμούς. (Ολόκληρο βιβλίο έγραψε ο M. Κουμανταρέας για μια τέτοια μορφή, την κυρία Κούλα). Μας ταξιδεύουν τα ωραία χαρακτηριστικά, τα υγιή μαλλιά – ένα μπερεδάκι δίνει στιλ – και το ήσυχο μελαγχολικό βλέμμα.

Τίποτα στην εικόνα δεν υποψιάζει για ό,τι έχει προηγηθεί και για ό,τι θα επακολουθήσει. Στο τέλος της διαδρομής, η γυναίκα θα μπει σε ένα δωμάτιο – μεγάλο δωμάτιο, μεγάλο κρεβάτι, πλούσιος φωτισμός – και θα την ακούσουμε μαζί με μια ακόμη κοπέλα κι έναν άντρα, που μοιάζει να κατευθύνει τη συζήτηση γνωριμίας, να κουβεντιάζουν ανάλαφρα για πράγματα σαν τα παρακάτω.

–Πόσα; ρωτάει ο νεαρός άντρας και η άλλη κοπέλα σηκώνει τα δάχτυλά της.

–Πέντε! Πέντε δάχτυλα του χεριού της όλα σηκωμένα.

–Εσύ; κοιτάει την πρώτη, που γελάει αμήχανα. Ακούμε το γέλιο δε βλέπουμε πρόσωπο ούτε στήθος μόνο πλάτη.

–Τρία!

– Μόνο τρία;

–Τρία! Τρεις τρύπες! Τρία!

Η κουβέντα σταματάει εδώ περίπου, καθώς ένας ώριμος άντρας μπαίνει στο δωμάτιο και κλείνει την πόρτα.

Η οθόνη – έκρηξη – βάφεται κόκκινη και μπλε και πράσινη, ακούγεται η φωνή του αφηγητή «οφ» με πληροφορίες και μετά οι κοπέλες στο αρχικό σπίτι υποδέχονται τη μικρή, που μόλις επιστρέφει απ’ το γύρισμα.

–Μπορείς να περπατήσεις;

Η μηχανή ζουμάρει στα πρόσωπα.

–Πριν, θα βάζεις αυτό, μία πιο έμπειρη – ή μάλλον παθούσα – της δείχνει ένα σωληνάριο, και μετά, αυτό, ένα άλλο σωληνάριο. Είναι αντισηπτικό.

Η οθόνη ζουμ στο σωληνάριο και μετά φωνές οφ με πληροφορίες.

Η υπερπροσφορά στο διαδίκτυο, οδήγησε τη βιομηχανία σε καταστροφή. Επίσης οι σκηνές έγιναν πολύ πιο σκληρές, καθώς παιδιά – από οχτώ χρόνων κιόλας! – παρακολουθούν αυστηρώς ακατάλληλα βίντεο και μετά σαν ενήλικες ζητούν όλο και πιο ακραία πράγματα.



Ελένη Γ.



(Αναφορά στο γαλλικό ντοκιμαντέρ για τη νέα βιομηχανία του πορνό, το οποίο προβλήθηκε στην ΕΡΤ 3 στις 29 -5-19).

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την Τέχνη και τη Ζωή, Μανδραγόρας