Η τσάντα μου

Αγόρασα μια μικρή, γκρίζα Ιταλική τσάντα.

Έχει πολλά τσεπάκια, φερμουάρ, θήκες μέσα κι έξω. Ακόμη και χερούλια έχει πολλά. Δυο μικρά κομψά χεράκια και ένα μακρύ λουρί με αυξομειούμενο μήκος, που μπαίνει χιαστί στο στήθος, όπως τα φυσεκλίκια.

Χωράει τα απολύτως απαραίτητα, όπως πορτοφόλι, κινητό τηλέφωνο, ένα στυλό και τα γυαλιά μου. Τα κλειδιά στριμώχνονται στην εξωτερική θήκη που κλείνει με φερμουάρ.

Ωστόσο δεν είμαι ευχαριστημένη  από την αγορά μου. Με ενοχλεί το μικρό της μέγεθος και τα πολλά φερμουάρ που δυσκολεύομαι να ανοίγω και να  κλείνω. Μπερδεύομαι επίσης με τα πολλά λουράκια και τις θήκες. Δεν είναι ένα σακούλι να τα πετάξεις όλα μέσα. Κλειδιά, γυαλιά, μολύβια, πορτοφόλι, μπουκαλάκια, σημειώσεις και βιβλία διάφορα.

Παρόλα αυτά, μου αρέσει να την κοιτάζω, να την πιάνω, να την κρεμάω στον ώμο, να την ακουμπάω στο τραπέζι. Και απορώ μάλιστα που κανείς ως τώρα δεν την πρόσεξε. Κανείς δεν είπε, ω! τι ωραία τσάντα!

Μπορεί να φταίει, σκέφτομαι, το γκρίζο της χρώμα, ένα γκρίζο βαθύ σαν μολυβί, αν και η καρτούλα που είχε μαζί της, όταν την αγόρασα, έγραφε μπλακ. Παράξενο βέβαια, αφού μπλακ θα πει μαύρο, ενώ το χρώμα της τσάντας μου είναι γκρι. Γκρι όπως ο χειμωνιάτικος ουρανός, όπως τα μέταλλα στις μεγάλες κατασκευές της πόλης που στηρίζουν ψηλά ορθογώνια κτίρια. Ένα χρώμα ψυχρό, σκούρο γκρίζο, όχι μαύρο.

 Η καινούρια μου τσάντα έχει την υπογραφή μιας φημισμένης ιταλικής εταιρίας. Δεν θέλω να την αποκαλύψω γιατί δεν με τιμά που επέλεξα μια τόσο γνωστή, σχεδόν κλισέ και πασέ ιταλική μάρκα για τσάντα. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου γι αυτή την επιλογή, αλλά το ίδιο όμως απορώ και για την αδυναμία που όμως δείχνω.

Μόνο τώρα τελευταία άρχισα να σκέφτομαι τις παράξενες αναλογίες μεταξύ μας. Και αλήθεια φοβάμαι ότι τα αντιφατικά αισθήματά μου απέναντί της έχουν τη βαθιά αιτιολογία τους σ’ αυτές τις αναλογίες. Γιατί κι εγώ, όμως οι περγαμηνές όμως τσάντας μου, διαθέτω διαπιστευτήρια ποιότητας, ενώ μέσα μου καλλιεργώ μια μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα όμως, φοβάμαι πως δεν είμαι παρά μια μπανάλ, πασέ, βαρετή και χωρίς ξεκάθαρο χρώμα προσωπικότητα.

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, λοιπόν, πιθανόν μου αρέσει τόσο αυτή η καινούρια άβολη τσάντα μου, που δυσκολεύομαι να αποχωριστώ.

Ελένη Γούλα

Δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Πλανόδιον. Μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ