Συνθετική Ορμόνη, της Κατερίνας Παπαντωνίου
"Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους θάνατο και γη" σελ. 51 Απνευστ ί. Ό πως λέμε , το ρ ού φηξα . Είναι το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας που διαβάζω , ένα βιβλίο -γ υναίκα. Όχι μία. Π ολλές. Ε γώ , εσύ, αυτή, άλλες. Στην πόλη, την Αθήνα, σ ’ ένα χωριό κάτω απ’ τον Ταΰγετο, στο Πήλιο, στη Βενετία, αλλά και μέσα σ τα βιβλία. Εκτός από τις αναφορές σε συγγραφείς και ήρωες, που γίνονται κατά την αφήγηση (Ελισάβετ Μουτζαν-Μαρτινέγκου, Γιώργος Μακρής, Στρατής Χαβιαράς, Μαντώ Αρβαντινού, Μέλπω Αξιώτη, Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης κλπ), είναι και τα ίδια τα βιβλία που συμμετέχουν με την υλική τους υπόσταση: “Δεν προλαβαίνω να μιλήσω για τον ανήλικο εραστή· έρχονται επισκέψεις, τους ακούω. Μια μεγάλων διαστάσεων, άδεια, καρυδένια βιβλιοθήκη παραμονεύει κάτω απ’ το παράθυρό μου. [...] Στέκεται σαν γελάδι στην άκρη της λίμνης. Δεν θέλω να μπει στο σπίτι το καρυδένιο γελάδι. [...] Ένα ντουλάπι θέλω. Ένα απλό, δίφυλλο ντουλάπι από ανοιχτόχρωμο κόντρα πλακέ, χωρίς αυλακ...