Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  "Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους θάνατο και γη" σελ. 51   Απνευστ ί. Ό πως λέμε ,   το ρ ού φηξα . Είναι το   πρώτο βιβλίο της Κατερίνας που διαβάζω , ένα βιβλίο -γ υναίκα. Όχι μία. Π ολλές. Ε γώ ,   εσύ, αυτή, άλλες. Στην πόλη, την Αθήνα, σ ’ ένα χωριό   κάτω απ’ τον Ταΰγετο, στο Πήλιο, στη Βενετία, αλλά και μέσα σ τα βιβλία. Εκτός από τις αναφορές σε συγγραφείς και ήρωες, που γίνονται κατά την αφήγηση (Ελισάβετ Μουτζαν-Μαρτινέγκου, Γιώργος Μακρής, Στρατής Χαβιαράς, Μαντώ Αρβαντινού, Μέλπω Αξιώτη, Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης κλπ), είναι και τα ίδια τα βιβλία που συμμετέχουν με την υλική τους υπόσταση: “Δεν προλαβαίνω να μιλήσω για τον ανήλικο εραστή· έρχονται επισκέψεις, τους ακούω. Μια μεγάλων διαστάσεων, άδεια, καρυδένια βιβλιοθήκη παραμονεύει κάτω απ’ το παράθυρό μου. [...] Στέκεται σαν γελάδι στην άκρη της λίμνης. Δεν θέλω να μπει στο σπίτι το καρυδένιο γελάδι. [...] Ένα ντουλάπι θέλω. Ένα απλό, δίφυλλο ντουλάπι από ανοιχτόχρωμο κόντρα πλακέ, χωρίς αυλακ...

  Τριάντα χρόνων κι έλεγε ψέματα. Πού ήσουν; πού θα πας; Με ποιον θα βγεις; δε θα μας γνωρίσεις κανένα φίλο σου; έτσι θα είσαι συ; ανύπαντρη; Ήταν οικονομικά ανεξάρτητη, δεν έμενε με τους γονείς της, μπορούσε να αυτοσυντηρηθεί. Δεν χρειαζόταν τη βοήθειά τους. Τι την εμπόδιζε όμως να τους πει την αλήθεια; Τι την εμπόδιζε; Το σκεφτόταν συνέχεια. Το συζητούσε με φίλους, το εξομολογήθηκε και στη μαμά της Μαίρης μια μέρα.   -Είναι δύσκολο για μας τους γονείς, είπε εκείνη. Ακόμη και αν πιστεύουμε όπως ο Χαλίλ Γκιμπράντ ότι τα παιδιά δεν μας ανήκουν. Ότι είναι γιοι και κόρες της ίδιας της ζωής. Και για μένα ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Ξαφνικά, ο κόσμος μου αναποδογυρίστηκε. Όμως, είχα χάσει κιόλας τον αδερφό μου σε τροχαίο, είχα κινδυνεύσει να χάσω και την ίδια τη Μαίρη που μετά εμφάνισε το αυτοάνοσο. Είχα αναγκαστεί να επαναξιολογήσω τη ζωή και τα δεδομένα της. Αυτά που μοιάζουν δηλαδή δεδομένα. Τα χείλη της κυρίας Μπέττυς - κάτι μεγάλα χείλη βαμμένα έντονο κόκκινο χρώ...

  Πέννυ Μηλιά, Ισπανικό καλοκαίρι , εισαγωγή Κάτια Γέρου, επίμετρο Γιάννης Μπακογεώργος, Κάπα εκδοτική, 2019. “Τα πράγματα προχωρούν. Είναι δεδομένο. Είτε μ’ εμάς είτε με άλλους. Είσαι μέσα για το ταξίδι; Γαμώ! Δεν είσαι; Το ταξίδι θα γίνει ούτως ή άλλως. Το ταξίδι γίνεται. Εσύ χάνεις τη βόλτα.” Την Πέννυ Μηλιά τη γνώρισα στο δίκτυο Γυναικών η ΦΩΝΗ ΤΗΣ. Μετά, άκουσα ένα μονόπρακτό της στο φεστιβάλ για το θέατρο, που έγινε πρόσφατα στην αγορά της Κυψέλης. Πολύ δυνατό! Το παίξανε δυο σπουδαστές του Ωδείου. Εκείνο το μονόπρακτο μιλούσε για τον επαναστάτη της ψηφιακής εποχής. Εδώ, στο Ισπανικό καλοκαίρι , η επανάσταση έχει υπόσταση υλική, δωμάτια με κούτες, κουδούνια, φακέλους, καρέκλες και κανονικά κρεβάτια. Οι επαναστάτες που παρουσιάζονται είναι δυο άντρες και δυο γυναίκες ορατοί και άλλοι δυο αόρατοι. Ακόμη εμφανίζονται στο έργο η κοινωνία, το σύστημα, η Ισπανία, ο αγώνας, η ιδεολογία, τα όνειρα, η κούραση. Οι ήρωες - ορατοί και αόρατοι - είναι επαναστάτες των πόλεων, χαρακτηρίζοντ...