τυχαιο απόσπασμα

Είμαστε οι επιλογές μας. Η συνείδηση (αυτή που λένε ότι υπάρχει σε κάθε θνητό άνθρωπο και τον γρατζουνάει τσικι τσίκι ως που να ξεράσει το γάλα της μάνας του) φαίνεται σε ό,τι επιλέγουμε, όχι γιατί αν κάνουμε λάθος θα πάμε στην Κόλαση, θα βαρύνει το Κάρμα μας ή θα μας πιάσει η τσιμπίδα του νόμου, αλλά γιατί η επιλογή της μιας ή της άλλης ενέργειας, του ενός και όχι του άλλου φίλου και ούτω καθεξής, καθορίζει την ύπαρξη και την υπόστασή μας.

Συχνά, οι άνθρωποι όταν δυσκολευόμαστε να επιλέξουμε το ένα ή το άλλο, όταν βρισκόμαστε σε διλήμματα και μεγάλους προβληματισμούς δοκιμάζουμε να ξορκίσουμε τα πράγματα με τις λέξεις. Βρίσκοντας λέξεις, ταιριάζοντας φράσεις με συνοχή που αποδέχεται ο ανθρώπινος νους – αυτός που οργανώνει, φαντάζεται, αποδέχεται, απορρίπτει κλπ, μια παράγραφος ρήματα για τις λειτουργίες και τις χάρες του νου – η επιλογή μας, γίνεται “δέον” και στυλώνεται στα πόδια της. Κάτι πόδια γερά αν οι λέξεις φυσάνε κι αναπνέουν ή χολερικά και εξαντλημένα αν οι λέξεις τσαλαβουτάνε στη λάσπη. Άλλοτε πάλι φτιάχνουμε ιστορίες και παραβολές. Σε φανταστικές συνθήκες που μοιάζουν αληθινές, στήνουμε ήρωες κι αρχίζουμε να κουνάμε τα νήματα. Πότε τους πάμε δω πότε κει, όμως αυτοί, αν είναι αληθινοί, αν ενεργούν όπως οι κανονικοί άνθρωποι, ξαμολιόνται και γίνονται αντάρτες. Δεν ακούνε τους περιορισμούς της πένας ούτε τα όρια δέχονται που τους κανοναρχούμε. Γιατί λέξεις, παραβολές και κανόνες δε φτουράνε αν είναι δικαιολογίες του τύπου έτσι είμαστε οι άνθρωποι, έτσι θέλει ο θεός, αυτό επιτάσσει ο νόμος, αυτό θα έκανε ο καθένας και άλλα τέτοια. Ό,τι και να πει ο παπάς στη μάνα που πλάκωσε το παιδί της, εκείνη δεν γίνεται να μη βασανίζεται από τύψεις, να μην παίρνει τις αποφάσεις που υπαγορεύει η ένοχη συνείδησή της. Και όσο για το «δέον», όλοι το ξέρουμε μέσα μας ότι τρίζει και λάμπει, φτερουγίζει ανάλαφρο και χαμογελάει όταν βρίσκεται πέρα από μένα, από σένα και κείνον που μετράει το τώρα. Όταν αγκαλιάζει το σύνολο που είμαστε οι άνθρωποι. Δεν έχει σχήμα, δεν έχει μέγεθος και άλλα μετρήσιμα μέρη. Βγαίνει από το σκαλισμένο ανθρώπινο βάθος, ξεδιπλώνεται και ξεχώνεται σαν καθαρό φως, που καταυγάζει στον χώρο.

Έτσι μας παρουσιάζεται και χυνόμαστε μπρος να το υπηρετήσουμε.

Ξέρω θα μου πείτε, όλα τούτα φαντασιοκοπίες και μελοδραματισμοί. Δε γίνεται να συμφωνήσουν οι άνθρωποι για το αγαθό, κι ας αναζητούν συνεχώς βεβαιότητες. Ο καθένας μας βρίσκει κάθε φορά μια μόντα και τη βγάζει όπως όπως καθαρή. Μπορεί για παράδειγμα να γίνεται «πίτα» και την άλλη μέρα να καθαρίζει το μυαλό του και να μην έχει πια αμφιβολίες και να μη βλέπει την αντινομία που ροκανίζει τα θεμέλια της ύπαρξής του. Ή να προσεύχεται με κατάνυξη και δάκρυα στο θεό του και μετά η όποια απόφαση να είναι δάκτυλος του Κυρίου – όποιου Κυρίου, αποφασίζει ή τυχαίνει να λατρεύει. (Να, ας πούμε σαν τη Φραγκογιαννού που πνίγει τα κοριτσάκια με θεία εντολή, όπως αποφασίζει στο ταραγμένο της μυαλό). Μπορεί ακόμη να συζητά με φίλους, γνωστούς, άγνωστους ή (αν έχει χρήματα να πληρώσει) με ειδικούς επιστήμονες. Γενικά, όμως επιλέγοντας εκ των προτέρων το πρόσωπο που θα συμβουλευτεί, καμουφλάροντας έτσι την αδυναμία του να αναλάβει το βάρος μιας δικής του απόφασης. Γιατί, όπως το απέδειξε ο Σαρτρ, επιλέγοντας σύμβουλο έχουμε ήδη επιλέξει τη συμβουλή που επιθυμούμε να ακούσουμε, άρα και την απόφαση που θέλουμε να πάρουμε.

Καιρός να πάμε πιο βαθιά. Κει που ανασαίνει ο παλμός. Ακόμη κι αν μας τσουρουφλίσει το βάθος. Μιας και η κατάδυση έχει ήδη αποφασιστεί εν αγνοία μας.

[Από τις σημειώσεις της παράλληλης ζωής (τυχαίο απόσπασμα)]

Φωτ. Μιχαήλ Αξελός, σπίτια στην Κορώνη 1930