Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Είχα δει το μίσος  στα μάτια ενός Παλαιστίνιου που έτυχε κάποτε να γνωρίσω. “Η πόλη μου. Το σπίτι μου”, είπε. Μάθαινε ελληνικά, έψαχνε τις λέξεις, κι αυτές που βρήκε είχανε πεταχτεί από τα μαύρα μάτια του και με είχανε χτυπήσει στο στήθος. “Εκεί, τόπος, δικός μου”. Το μίσος του με είχε βρει απροετοίμαστη, απ' όταν ξέσπασε όμως ο πόλεμος στη Γάζα, δεν απορώ πια μόνο προσπαθώ να καταλάβω γιατί.  Τ η Δευτέρα,  ( 30/6/25) Σ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΙΓΑΛΕΩ, [1] έγινε μια συζήτηση για την Παλαιστίνη και την παρακολούθησα με κομμένη ανάσα. Μοιράζομαι τις σημειώσεις που κράτησα. Ίσως διευκολύνουν κι άλλους να καταλάβουν.   1. Ο πρώτος ομιλητής,  Νασίμ Αλάτρας, Παλαιστίνιος δημοσιογράφος, συγγραφέας και παραγωγός του ντοκιμαντέρ “Γάζα Ερχόμαστε”, ζει χρόνια στην Ελλάδα και  δούλευε στην Ελευθεροτυπία. Στον προθάλαμο της αίθουσας πωλούσαν το βιβλίο του για το μεσανατολικό και μια μετάφρασή του ενός βιβλίου με διηγήματα. Ήρθε στην Ελλάδα να σπουδάσει μας είπε και έμεινε. Μ...

  "Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους θάνατο και γη" σελ. 51   Απνευστ ί. Ό πως λέμε ,   το ρ ού φηξα . Είναι το   πρώτο βιβλίο της Κατερίνας που διαβάζω , ένα βιβλίο -γ υναίκα. Όχι μία. Π ολλές. Ε γώ ,   εσύ, αυτή, άλλες. Στην πόλη, την Αθήνα, σ ’ ένα χωριό   κάτω απ’ τον Ταΰγετο, στο Πήλιο, στη Βενετία, αλλά και μέσα σ τα βιβλία. Εκτός από τις αναφορές σε συγγραφείς και ήρωες, που γίνονται κατά την αφήγηση (Ελισάβετ Μουτζαν-Μαρτινέγκου, Γιώργος Μακρής, Στρατής Χαβιαράς, Μαντώ Αρβαντινού, Μέλπω Αξιώτη, Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης κλπ), είναι και τα ίδια τα βιβλία που συμμετέχουν με την υλική τους υπόσταση: “Δεν προλαβαίνω να μιλήσω για τον ανήλικο εραστή· έρχονται επισκέψεις, τους ακούω. Μια μεγάλων διαστάσεων, άδεια, καρυδένια βιβλιοθήκη παραμονεύει κάτω απ’ το παράθυρό μου. [...] Στέκεται σαν γελάδι στην άκρη της λίμνης. Δεν θέλω να μπει στο σπίτι το καρυδένιο γελάδι. [...] Ένα ντουλάπι θέλω. Ένα απλό, δίφυλλο ντουλάπι από ανοιχτόχρωμο κόντρα πλακέ, χωρίς αυλακ...