Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

    Ξεκινήσαμε τρεις μέρες μετά την κηδεία του συμμαθητή μου. Είχε πεθάνει καθώς περπατούσε στην εξοχή. Ξαφνικά. Στα 65 μας χρόνια. Δεν ήταν τώρα μόνο ο δρόμος, η ανηφόρα, η κατηφόρα, η στροφή, τα χιλιόμετρα, πόσο θέλουμε ακόμη να φτάσουμε γιατί πεινάμε, γιατί κλαίει το παιδί, γιατί πρέπει να διορθώσω τα γραπτά ή γιατί βιάζομαι να γυρίσω να ξεκουραστώ. Ήταν ο δρόμος αλλά με τη στροφή που αποκαλύπτει ένα φιόρδ, ένα βράχο, μια μεγάλη συστάδα πολύχρωμη. Σπάρτα ολάνθιστα που μοσχοβολάνε, ασφάκες ήμερες με ωραία μωβ άνθη και ασφάκες άγριες με κείνα τα κίτρινα μικρά μισοφέγγαρα γύρω από τη στρογγυλή τους βάση σαν σφηκοφωλιά, που όμως βγαίνουνε και σ’ αφήνουνε να ρουφήξεις το σιρόπι τους. Τραβάς το λουλουδάκι- φύλλο, το κρατάς από το μικρούτσικο κεφαλάκι του και γλείφεις στα χείλη σου το μικρό του μίσχο που είναι γεμάτος μέλι. Ούτε μια σταγόνα στ’ αλήθεια, αλλά μελώνει το χείλι και η γλώσσα και τραβάς και το άλλο φυλλαράκι το παχιό, το χνουδωτό που είναι όμως απαλό και το γλείφεις κι...

Πρέπει να μη φυσάει αέρας, να έχει στεγνώσει ο τόπος και να διαθέτεις επιδεξιότητα. Χρειάζεσαι: ένα κουβά με παλιόλαδα, μερικά κομμάτια παλιό τσουβάλι μουλιασμένα στο λάδι ή στο πετρέλαιο, στεγνές εφημερίδες ή άλλα χαρτιά και έναν καλό αναπτήρα κατά προτίμηση φλόγιστρο. Αν δεν διαθέτεις παλιόλαδα μπορείς να χρησιμοποιήσεις πετρέλαιο, κατά προτίμηση ξεθυμασμένο. Αφού εξοπλιστείς κατάλληλα, πρέπει να βρεις το σωστό σημείο για τη φωτιά σου. Να απέχει δηλαδή αρκετά από τα δέντρα, να είναι κοντά στους σωρούς με τα κλαριά και σε ανοιχτό σχετικά μέρος να μην εμποδίζεται η κυκλοφορία του αέρα. Μετά ξεκινάς τη διαδικασία. Τοποθετείς δυο τρεις καλές κλάρες στο έδαφος - να είναι ίσιες ή δυνατόν, να μην έχουν δηλαδή πολλές ανωμαλίες έτσι που να στρώνονται κατά μία έννοια στο χώμα - απάνω βάζεις το στουπί, από πάνω μια δυο κλάρες που να μην έχουν τιναχτεί τα φύλλα τους και φέρνεις και κοντά σου μερικές ακόμη με φύλλα και φούντες ή δυνατόν. Ύστερα παίρνεις την εφημερίδα και ανάβεις πάνω...