Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  “ Όταν   πέθανε η μάνα μου, έκλαιγα όλη την ώρα. Μόλις το έμαθα και μετά έκλαιγα συνέχεια χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Στο σπίτι, στην εκκλησία, παντού. Όταν όμως τη βάλανε στη γούβα και της έρριξε την πρώτη χούφτα το χώμα απάνω στο φέρετρο ο παπάς, τσακ! Σταμάτησα. Σα να ξεριζώθηκε κάτι από μέσα μου. Κόπηκε κάτι. Άκουσα το κρακ μου φάνηκε. Από κείνη την ώρα δεν ξαναέκλαψα. Ούτε ξαναπήγα στο μνήμα. Κάτι κόπηκε από μέσα μου σου λέου. Το κατάλαβα. Έτσι όπως ξεκολλάει ένα κομμάτι από το βράχο. Ένα κομμάτι. Κρακ! Έκαμε”. Μιλάει με καθαρές λέξεις και δυνατή φωνή. Στην μπλούζα της διακρίνω τους κόμπους, το μαγαζί της δεν είναι και πολύ καθαρό, όμως οι ορχιδέες της παραταγμένες στη σειρά στολίζουν τον πάγκο και οι βεβαιότητές της τρυπώνουν παντού. Δεν ταιριάζει εδώ να μιλάω για τα δικά μου - γκρίνιες, αμφιβολίες, αγωνίες. Για όλους φωτάει ο Θεός, μου λέει. Εγώ κοιτάω τα δικά μου. Ας κοιτάξουν και οι άλλοι τα δικά τους. Αφού εγώ δε γυρεύω από αυτούς, γιατί να με νοιάζει. Έτσι δεν εί...

  Ήτανε τρεις ο ένας με το κράνος, κ αι   το προστατευτικό στο πρόσωπο, σαν ρ ό μποκοπ δεν έ βλεπες   αν είχε γ έ νια, μάτια, αυτιά, χείλη ένα ά θραυστο πράγμα, αδιαπέραστο.  Οι άλλοι δύο κάναν τον έλεγχο. Με την ταυτότητα κ αι   το κινητό ο ένας εξακρίβω νε τα στοιχεία   κ ι   ο άλλος είχε βάλει τον άνθρωπο να σηκώσει τη φόρμα, να κατεβάσει τις κάλτσες.... Εκείνος που του έλεγχαν την ταυτότητα ήταν ξανθός κάτω από σαράντα   μου φάνηκε , με γαλανά μάτια . Κ οιτούσαν το άπειρο.  Προσπέρασα. Βιαζ ό μουν να πάω στην τράπεζα. Κείνο το βλέμμα του όμως, το γαλανό άδειο βλέμμα το πήρα μαζί μου. Κι αν ε ίχε καταλήξει έτσι στο δρόμο μαζί με άλλους αποσ υ ν ά γωγους που τους σταματάνε οκτώ η ώρα το πρωί σιδερ ό φραχτοι μπάτσοι/όργανα της τάξης με εξουσία να τους σηκώνουν τις κάλτσες , να τους κατεβάζουν τα βρακιά  -   αν δεν τα κατεβάζουν από μόνοι τους στη μέση του δρόμου, να ουρ ή σουν, να απ ο πατήσουν, να ξαλαφρ ώ σουν  - κι αν αυτή ...