Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

    Αφιερώνεται στους δασοπυροσβέστες και στους εθελοντές   Ο άντρας είχε μπει στην αυλή μαυροψημένος και κουρελιασμένος. Μουτζούρες στο πρόσωπό του, δεν έβλεπα αν είχε ρυτίδες, αν ήτανε ξυρισμένος ή αν βγαίνανε τρίχες στα μάγουλα. Έχωσε τα χέρια του στον κουβά κι έσκυψε το κορμί του, διπλωμένος στα δυο. Αν ήταν δυνατόν να χωρέσει μέσα στο νερό ως τις πατούσες. Σαν κάτι διψασμένα σκυλιά, που ρουφάνε με τη γλώσσα τους λαχανιασμένα. Σφηνωμένο το κεφάλι στο σβέρκο, κι όταν σηκώσουν τα μάτια στον άνθρωπο, που γεμίζει και ξαναγεμίζει το πιατάκι τους, τα βλέπεις να στάζουνε λύπη. Είχε καταξεσκιστεί να βαράει τις φλόγες, να σηκώνει το χώμα για να σκεπάσει τις ρίζες και τα κουφάρια που καίγανε. Μέσα στη μαυρίλα το πουκάμισο δεν ξεχώριζες χρώματα. Το παντελόνι του χοντρό με τα μπατζάκια μέσα στις δερμάτινες μπότες, και στη μέση σφιγμένη η ζώνη. Χωρίς κοιλιά, χωρίς καμπουριασμένη ράχη. Σκέπαζε το κεφάλι του ένα πανί δεμένο κόμπο πίσω στο σβέρκο σαν τους βεδουίνους που ...

  Η πρώτη φορά ήτανε με τη Γιώτα. Καλοκαίρι. Διακοπές. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε κοιμηθεί στο κοριτσίστικο δωμάτιό της και είχα γνωρίσει τους γονείς της. Την αγαπούσαν και τη νιάζονταν πολύ. Μοναχοπαίδι. Να προσέχετε, μας είπε η μάνα της όρθια στο ταρατσάκι, που μετά θα το αναγνώριζα σε ποιήματα και πεζά της φίλης μου – όσα πρόλαβε να γράψει ως τα 58. Τότε ακόμη, ούτε ποιήματα ούτε άσπρες τρίχες στα μαλλιά μας. Μόνο 27, πρωτοδιόριστες καθηγήτριες στη Μεσσηνία. Είχα ένα Austin Morris παλιό ταλαιπωρημένο, που αντιπαθούσε τους χωματόδρομους και τις ανώμαλες επιφάνειες. Η ανάβασή μας όλο πέτρες, κροκάλες, λακκούβες και γράνες. Άκουγα το ψυγείο – πάλι θα ξεκόλλησε, σκεφτόμουν – όμως τα βουνά με είχαν ήδη ρουφήξει. Το ίδιο όπως και τώρα. Φουσκώνει το στήθος μου πίσω από το τιμόνι. Κι αυτό το αυτοκίνητο, άσπρο όπως το Ώστεν και μικρό. Χωρίς προβλήματα όμως, γλιστράει στην άσφαλτο. Πουθενά κροκάλες ή χωματόδρομοι 35 χρόνια μετά. Σκέφτομαι την πρόωρα χαμένη φίλη μου, όσο οι άλλοι ...