Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

  Και να πώς έχουν τα πράγματα: Μέσα στις ημέρες του Πάσχα, όταν όλοι μέναμε στα σπίτια μας αποκλεισμένοι με διαταγή της κυβέρνησης και τη σύμφωνη γνώμη, ή την εντολή, του παγκόσμιου διευθυντηρίου, μου τηλεφώνησε χωρίς καμιά προηγούμενη προειδοποίηση, μια πολύ πλούσια γυναίκα – από κείνους τους πλούσιους που όσο περνάει ο καιρός και σφίγγουν τα δύσκολα για τον κόσμο, γίνονται πλουσιότεροι – και μου ζήτησε να συνεργαστούμε (εντάξει όχι η ίδια προσωπικά, αλλά ένας υπάλληλος, εκπρόσωπός της). Δεν μου ήταν άγνωστη η περίπτωσή της Αθηνάς Χ., ούτε παραξενεύτηκα που ενδιαφέρθηκε για μένα. Για να είμαι ειλικρινής την περίμενα αυτή την πρόσκληση. Απ’ όλους τους διεκδικητές του πύργου η Αθηνά Χ. είχε δείξει, από όσο ήξερα, τη δυνατότερη επιθυμία, αφού είχε σύρει τον καθηγητή και τη γυναίκα του στα δικαστήρια, γεγονός που τους είχε επηρεάσει πολύ σοβαρά και τους δυο. Η Μαρία είχε εγκαταλείψει το νησί και την οικογένεια και είχε ακολουθήσει τον ταξιδιώτη, ενώ ο καθηγητής πεισμωμένος και αμετακ...

Κάθομαι τώρα στο μικρό μου δωμάτιο – το παράθυρο της Δύσης ρίχνει φως και φέρνει μυρωδιές από τα δέντρα της εξοχής εδώ όπου για λίγο φιλοξενούμαι – και καθώς δοκιμάζω να βάλω σε σειρά τα επεισόδια αυτής της ιστορίας, επιθυμώ να εκφράσω μια ευαρέσκεια (μπορεί και ευγνωμοσύνη) απέναντι σε σας, όσους γίνατε αποδέκτες των προηγούμενων (11) σημειώσεων. Με βοηθήσατε να ψάξω τις λέξεις μου. Δεν ξέρω αν λειτουργεί και σε κάποιους από σας με τέτοιο τρόπο αυτή η σχέση (εννοώ η επικοινωνία με τις γραμμένες λέξεις και τις εικόνες, τα συναισθήματα, τις ιδέες κλπ που αυτές μεταφέρουν) αλλά με τη δική μου περίπτωση συμβαίνει κάπως έτσι: Όταν κάθομαι σιωπηλή μπροστά στο άσπρο χαρτί ή όταν ακουμπάω τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα και ψάχνω να βρω λέξεις να αγγίζουνε λίγο έστω στην άκρη αυτό που κολυμπάει και βουίζει στο αίμα, το να φαντάζομαι κάποιον απέναντί μου είναι σαν να στηρίζομαι σε ραβδί και να ανεβαίνω στο βουνίσιο μονοπάτι. Μπορώ, μου φαίνεται, να σκαλίσω λίγο καλύτερα τις αιτίες και τις συνέπειες...