σημειώσεις απ' την παράλληλη ζωή, αρ. 12

Κάθομαι τώρα στο μικρό μου δωμάτιο – το παράθυρο της Δύσης ρίχνει φως και φέρνει μυρωδιές από τα δέντρα της εξοχής εδώ όπου για λίγο φιλοξενούμαι – και καθώς δοκιμάζω να βάλω σε σειρά τα επεισόδια αυτής της ιστορίας, επιθυμώ να εκφράσω μια ευαρέσκεια (μπορεί και ευγνωμοσύνη) απέναντι σε σας, όσους γίνατε αποδέκτες των προηγούμενων (11) σημειώσεων. Με βοηθήσατε να ψάξω τις λέξεις μου. Δεν ξέρω αν λειτουργεί και σε κάποιους από σας με τέτοιο τρόπο αυτή η σχέση (εννοώ η επικοινωνία με τις γραμμένες λέξεις και τις εικόνες, τα συναισθήματα, τις ιδέες κλπ που αυτές μεταφέρουν) αλλά με τη δική μου περίπτωση συμβαίνει κάπως έτσι: Όταν κάθομαι σιωπηλή μπροστά στο άσπρο χαρτί ή όταν ακουμπάω τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα και ψάχνω να βρω λέξεις να αγγίζουνε λίγο έστω στην άκρη αυτό που κολυμπάει και βουίζει στο αίμα, το να φαντάζομαι κάποιον απέναντί μου είναι σαν να στηρίζομαι σε ραβδί και να ανεβαίνω στο βουνίσιο μονοπάτι. Μπορώ, μου φαίνεται, να σκαλίσω λίγο καλύτερα τις αιτίες και τις συνέπειες ακόμη, να ψάχνω λίγο περισσότερο σε βάθος για τη ρίζα του ζητήματος, αυτή τη ρίζα που δίνει τροφή σε ό,τι αναδύεται, φουντώνει ή μαραίνεται.

Σας φαντάστηκα λοιπόν, απ’ την αρχή, όταν παρουσιάστηκε η ανάγκη (για την οποία δεν είμαι ακόμη έτοιμη να μιλήσω) και ξεκίνησα εδώ στο δωματιάκι να παλεύω με τις λέξεις που μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία σε άλλους. Αυτοί οι άλλοι, εσείς εν προκειμένω, γίνονται όχι κάτι αόριστο, αλλά πρόσωπα με σάρκα και οστά ή ονόματα με ψηφιακή υπογραφή και σκέψη ταυτισμένη με ό,τι κατακάθεται στην αίσθηση τούτης της καινούριας φιλίας, η οποία αναδύεται στον ψηφιακό μας αιώνα.

Μαζί τώρα θυμόμαστε, επεξεργαζόμαστε ή αξιολογούμε πράγματα και γεγονότα που συνέβησαν καιρό πριν και ψάχνουμε τα πατήματα για τη συνέχεια.

Τι αξίζει αλήθεια να γίνουν τα κλειδιά, τα σχέδια και τα αρχαία ευρήματα που κρύβει στα σπλάχνα του ο πύργος; Τι θα ωφελήσουν τον κόσμο οι κρυμμένοι θησαυροί; Τι χρειάζονται λίγα ακόμη θραύσματα της αρχαιότητας που θα στοιβαχτούν σε υπόγεια μουσείων και αρχαιολογικών χώρων; Κι αν ξεχάσω για πάντα (αν προσπαθήσω να ξεχάσω δηλαδή) ό,τι είδα και έμαθα; Κι αν πετάξω το κλειδί στα σκουπίδια; Κι αν σκίσω το σχεδιάγραμμα σε μικρά κομματάκια και το κάψω στο γυάλινο τασάκι όπως με συμβούλευε η γιαγιά να καίω το χαρτάκι που τύλιγε το ύψωμα; Η κοινότητα, ο πολιτισμός, η ανθρωπότητα εν γένει πόσα θα στερηθεί;

Σημειώσεις από την άλλη παράλληλη ζωή, αρ. 12 (τελευταία τέτοια σημείωση)

Φωτ. Από τα κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη