Ο καιρός των δέντρων...

15σύλλαβος, μετά από μάθημα λογοτεχνίας για τον ρομαντισμό, στην εποχή μ.κ., (μετά κορονοϊκού).

Ο καιρός των δέντρων...

Πρώτα πήρα το τρένο∙ μετά το λεωφορείο, το αεροπλάνο και ξανά πάλι το τρένο. Υπόγειο αυτή τη φορά. Η βαλίτσα μου στο διπλανό κάθι­σμα. Μια άλλη πόλη. Μια άλλη χώρα. Μια άλλη εποχή.

Αργότερα...

Το στομάχι μου νηστικό, η καρδιά μου λυπημένη πολύ... Στο στενό κρεβάτι στην άγνωστη ξένη χώρα...

Οι θεωρητικοί λένε, έχουμε ανάγκη τις μεγάλες αφηγήσεις. Γι' αυτό και επιμένουμε να αφηγούμαστε το παρελθόν αναζητώντας συνεκτικούς κρίκους, αιτιακές σχέσεις και μια λογική αλληλουχία που δεν την αντι­λαμβάνεται ο άνθρωπος στο παρόν∙ στο όποιο παρόν το απλωμένο σε ποικίλα επίπεδα, εξακτινωμένο σε φανερά και άδηλα σημεία. Κοιτάζοντας πίσω, λένε, θέλουμε να δούμε τον δρόμο που περπάτησε η γενιά μας και να οργανώσουμε το χάος που απλώνεται, όλο απλώνεται σε όλες τις πλευρές, σε όλες τις περιόδους. Ελπίζουμε, έτσι, πως θα κατανοήσουμε και τον εαυτό μας, θα τον τοποθετήσουμε κάπως ανάμεσα στους άλλους, θα τον συλλάβουμε στο μέγεθος του το ανθρώπινο.

Τότε σε κείνο το ταξίδι που κόντεψα να χαθώ, ξάπλωσα στο μικρό στενό κρεβάτι και περίμενα πότε θα τελειώσει η ανάσα μου, όπως κι άλλοτε σε άλλα ταξίδια. Ήθελα απελπισμένα να ξεφύγω από τα στενά όρια της χώρας μου. Ήθελα να απλώσω το μυαλό μου σε άλλα πλάτη, να εκθέσω το κορμί μου στο κρύο του βορρά, να δεχτώ στα ρουθούνια μου τις μυρωδιές της Δύσης. Ο κόσμος μου ήτανε στενός∙ καιγόμουνα να τον πλατύνω.

Γιατί ήταν εκείνος ο καιρός των ταξιδιών. Έτσι ήταν.

Τώρα, κάτω από τούτη τη γέρικη ελιά -θα έχει ζήσει και διακόσια χρό­νια, παλιά ο κήπος του σπιτιού ήταν χωράφι- μπορώ να κοιτάζω πίσω το μονοπάτι. Αν μία φορά μόνο ζήσουμε σαν άνθρωποι στη γη, αν έχουμε μια και μοναδική ευκαιρία, δεν μας παίρνει να μετανιώσουμε, το βλέ­πω. Να μαλακώσουμε όμως...

Ήταν εκείνος ο καιρός των ταξιδιών. Έτσι ήταν. Τώρα ήρθε ο καιρός των δέντρων...

 Ελένη Γούλα, όταν περάσει η εποχή των ταξιδιών ... και έρθει ο καιρός των δέντρων, Μανδραγόρας, 2015, σελ. 13