Από τις σημειώσεις της παράλληλης ζωής 4
Όταν τον παράτησε η γυναίκα του για τον ταξιδιώτη, τότε που άρχισε να γίνεται γνωστό στους τουρίστες το κάστρο, να ανοίγουν τα σύνορα και να ξοδεύει μαζικά τα χρήματά του ο κοσμάκης, είχε συμβεί το φριχτό ατύχημα κ χάθηκε το παιδί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αρρώστησε και πέθανε μέσα σε μια νύχτα ένα ακόμη αγόρι μικρό και μετά η Νικολέττα του Φωκά ξεκίνησε τις παλαβομάρες. Πού ακούστηκε να γυρίζει στα χωράφια και να κυλιέται λες και ήτανε κατσίκι! Ακόμη τότε οι μεγάλες γυναίκες καθισμένες στις αυλές μιλούσανε για νεράιδες κ οι γριές μαζεμένες κουβαράκι σταυροκοπιόντουσαν μουρμουρίζοντας ξόρκια και μαγικά. Χωρίς δυσκολία τους έπεισε ο παπάς να πληρώσουν για αγιασμό και ευχέλαιο.
Δεν ήτανε όμως να κυλήσουν οι μέρες φωτεινές.
Όσο χτίζανε στην παραλία σύγχρονα κτίρια τσιμεντένια και μεγάλες βεράντες, όσο απλώνανε και όλο απλώνανε τις ψάθες οι ξένοι στην άμμο, οι χτυπημένοι του κάστρου συνεχίζανε κλεισμένοι στα τείχη τους μια φοβισμένη ζωή. Αρνιόντουσαν τα ευρωπαϊκά πακέτα, δεν τους αγγίζανε οι παροχές. Λίγοι είχαν προλάβει να βάλουνε λαμαρίνες κ αλουμίνια όταν ήρθε η διαταγή της νομαρχίας. Το κάστρο είχε σωθεί.
Τώρα όμως η εταιρία δεν αστειευόταν. Έστελνε ολόκληρο συνεργείο.
Τον χάζευα (εκεί στην άλλη την παράλληλη ζωή από όπου σας γράφω) ώρα
πριν με πάρει χαμπάρι. Ο τρόπος που τραβούσε φωτογραφίες, πώς περίμενε
να αλλάξει γωνία, πώς κοιτούσε και σταματούσε και ξανακοιτούσε με είχανε
πείσει. Όταν γύρισε το σκούρο του κεφάλι κι έπεσε πάνω μου το βλέμμα
του, ήμουν έτοιμη να χαμογελάσω.
Πρέπει να είστε ο Γιώργος Σιδέρης, είπα και ξεσκέπασα τα δόντια μου, δείχνοντάς του το καλύτερό μου χαμόγελο. Ο καθηγητής τον περίμενε αύριο. Εκείνος όμως φαίνεται είχε έρθει για ρεπεράζ. Μάλλον δεν θα εμπιστευότανε άλλους.
Με κάρφωσε σοβαρός με το βλέμμα του και κατέβασε αργά το κινητό που φωτογράφιζε.
Μάλιστα. Αυτός είμαι, είπε. Εσείς όμως; Πώς το ξέρετε εσείς;
[Από τις σημειώσεις της παράλληλης ζωής και το σπίτι που ονειρεύεται.Φωτ. Οικονόμου Μιχάλης, σπίτι που ονειρεύεται]
Πρέπει να είστε ο Γιώργος Σιδέρης, είπα και ξεσκέπασα τα δόντια μου, δείχνοντάς του το καλύτερό μου χαμόγελο. Ο καθηγητής τον περίμενε αύριο. Εκείνος όμως φαίνεται είχε έρθει για ρεπεράζ. Μάλλον δεν θα εμπιστευότανε άλλους.
Με κάρφωσε σοβαρός με το βλέμμα του και κατέβασε αργά το κινητό που φωτογράφιζε.
Μάλιστα. Αυτός είμαι, είπε. Εσείς όμως; Πώς το ξέρετε εσείς;
[Από τις σημειώσεις της παράλληλης ζωής και το σπίτι που ονειρεύεται.Φωτ. Οικονόμου Μιχάλης, σπίτι που ονειρεύεται]
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου