Η Ρόδος και το πήδημα
Δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Όχι δεν ήμουν. Θέλω να πω ότι βρισκόμουν σε μια καμπή προς τα κάτω – όπως όταν όλα σου πάνε στραβά, αλλά το στραβά το αισθάνεσαι όχι όπως όταν σου πέφτουν τα πράγματα απ’ τα χέρια, δε βρίσκεις να παρκάρεις, δε σου βγαίνει μια δουλειά που ξεκίνησες, ή ρε αδερφέ δεν πετυχαίνει το φαγητό, ή το πάρτι που οργάνωσες και πάνε τόσα λεφτά στράφι, γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Όχι δεν ήταν τέτοια γκίνια. Ήταν εκείνο το βαθύτερο, όλοι το έχετε νιώσει, μην κάνετε τώρα τον Κινέζο, ακόμη κι εσείς που θέλετε να το παίξετε ότι όλα τα ελέγχετε, όλα είναι όπως τα θέλετε κι ακόμη γι’ αυτά που ίσως δε βγαίνουν εντάξει, το αποδεχόσαστε, τι να κάνουμε. Θέλω να πω και για όλους εσάς αν είναι δυνατόν, αλλά δεν τελειώνουν οι προτάσεις, βρίσκομαι σε υπερένταση γιατί με καίει αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή, πώς να σας το πω, δεν έχω τίποτα πολυτιμότερο, δεν είναι τίποτα πιο σπουδαίο από το να καταφέρω να το πω, ίσως αν το πω να γλιτώσω, ίσως αν του δώσω μ...
