"η ζαλιά"
Λαμπίρες να φέρουτε μωρή! Όχι τίποτα τσάρφουλα! Χωνόμαστουνε στο λόγγο μέχρι κάτου τα Στεφάνια, για να τις βγάλουμε. Οι λαμπίρες ήτανε καϊμένες κουμαριές συνήθως, που είχανε μείνει δυο τρία χρόνια μετά τη φωτιά – καιγότανε και τότε το βουνό – είχε φύγει η μουτζούρα, είχανε πλυθεί καλά και είχανε γυαλίσει. Τις φέρναμε στο χωράφι που είχαμε τα ζωντόβολα, τις κόβαμε να είναι ίσιες, να μην εξέχει τίποτα και φκιάναμε τις αγκαλιές. Μετά, δέναμε τη ζαλιά. Τρεις αγκαλιές μαζί βάναμε και ερχόμαστουνε. Από το Δεντρούλι. Μαζί και τα ζωντόβολα. Οι προβατίνες, οι γίδες, τα βόϊδα. Μπαίνανε στα σπαρμένα οι γίδες και πώς να τις αμποδίσεις; Δεν μπορούσαμε να πετάξουμε πέτρες. Δε σηκώνεται το χέρι άμα είσαι ζαλωμένος. Ξέρεις πόσο βαριά είναι η ζαλιά; Πού να ξέρω; Όσο την άκουγα είχα στο μυαλό μου τη γιαγιά. Τα στραβά της πόδια την καμπουριαστή ράχη, τα μαύρα ρούχα, τη μπόλια στο κεφάλι και μερικά λεπτά προσανάμματα κυρίως και καμιά αφάνα πάνω στη ράχη της. Δεμένα όλα με μια τριχιά στους ώμους με κ...