Κάτω απ’ το Σάος, το φεγγάρι
Οι πέτρες έχουν σκ ούρ α καφ ε πράσιν α μπαλώματα τόπους τόπους. Στο χώμα είναι β ελαν ί δι α ξερά κ φύλλα στρωμένα παντού. Φυσάει βορινός άνεμος κ αι ο ήλιος κρύβεται κάπου κάπου στα σύννεφα . Κάτι άσπρα μικρά σύννεφα στον ουρανό. Προσπαθώ να φανταστώ τη μαρμάρινη Ν ίκη ν’ ατενίζει τη θάλασσα και να χαιρετάει με την παλάμη της όρθια τους επισκέπτες. Δεν έχει κεφάλι. Δεν βρέθηκε ποτέ. Τότε όμως θα είχε ένα όμορφο καλοχτενισμένο κότσο, κορδέλες στα μαλλιά, μύτη, στόμα και μάτια ολόφωτα. Αριστερά κ αι πίσω μου έχω τ η Σ τοά και τα σημάδια από τα άλλα κτίρια με τις στέγες και τους μεγάλους κίονες. Εστιατόρια, νεώριο, αφιερώσεις πόλεων και αταύτιστα ερείπια. Είμαστε σχεδόν μοναχοί μας. Μια κοπέλα καθισμένη οκλαδόν πάνω στις αρχαίες πέτρες, χαμηλά, όπως βλέπουμε μπροστά μας τις όρθιες κολόνες του Ιερού, μοιάζει να προσεύχεται . Σκύβει τη μέση, απλώνει τα μπράτσα της να αγγίξει το χώμα, ύστερα σηκώνει αργά το ...