Μια κλαρίτσα μυρτιάς
Υπήρχε ακόμη ένα ωραίο φρέσκο τρανταφυλλάκι. Σε ένα χρώμα ροζ ζωντανό πολύ. Γύρω γύρω κάτι πέτρες για να ορίζουν τον χώρο κι απάνω απλό γκρίζο χαλίκι. Ήταν απόγευμα. Ευτυχώς δεν έκανε καύσωνα αυτή τη μέρα και λίγα συννεφάκια σκεπάζανε που και που τον ήλιο. Αυτόν τον τρομακτικό ήλιο που μας ταλάνισε όλους φέτος το καλοκαίρι. Ο χώρος δεν έχει τόσους επισκέπτες όσους θα περιμέναμε, είπε αργότερα ο φύλακας. Ίσως επειδή είναι καινούριος και δεν τον ξέρουν πολλοί. Δεν τον περιλαμβάνουν τα προγράμματα. Οι δρόμοι που οδηγούν στην Αρχαία Μεσσήνη είναι στενοί. Τα λεωφορεία δύσκολα στρίβουν μέσα στα χωριά. Μικρά χωριά στις υπώρειες των βουνών. Πέρα ως πέρα βουνά. Από ψηλά μπορείς ωστόσο να δεις το τεράστιο αυτό αρχαιολογικό πάρκο της Μεσσηνίας, που συνδέθηκε με το όνομα του Πέτρου Θέμελη. 37 χρόνια της ζωής του αφιερωμένα σ’ αυτό το έργο. Σ’ αυτό το όραμα. “Το κάρμα μου το σκάμα μου”, έλεγε. Ένα ρόδο, μια κλαρίτσα σμυρτιάς λίγα λόγια απλά και καμιά σαρανταριά αμίλητοι άνθρωποι. Σ’ ευχαριστούμε Πέ...