τουβαλίθι vs τάπερ
για τη Βαλάντη που πρότεινε Το βασικότερο, να έχει απάγκιο κει που θα κάτσουμε να προσμπουκίσουμε . Κι ύστερα... Ν α γράψω. Για να σωθεί το τουβαλίθι, το ψωμί με την ελιά – νηστεία γαρ Νοέμβρη , Δεκέμβρη– και τα μαυρισμένα νύχια, τα λερωμένα δάχτυλα (κάθε φορά έβγαζα άφθες στο στόμα, άμαθη όπως ήμουν, έπιανα το ψωμί χωρίς να πλύνω τα κουρασμένα χέρια μου, πώς να πλύνεις τα χέρια στο χωράφι), και το τραγούδι του πατέρα και οι ψαλμοί που δεν έλεγαν να σταματήσουν. Ο ήχος από το πριόνι χειρός του ιδιοκτήτη – κάθε ελιά στο χώμα , το δικό του δέρμα γρατσουνούσε – απαλός όπως κι όλοι οι ήχοι από τα κοντοράβδια που βαρούσανε με δύναμη το λιόφτο. Όλοι οι ήχοι σε χαμηλότερο τόνο από την ανθρώπινη φωνή και το λάλημα των πουλιών. Ντουπ ντουπ, σώσον κύριε τον λαό σου! Φέρε το σακί! Πρόσεχε την κλάρα! Τις έχυσες τις ελιές Ελένη! Ντουπ -ντουπ! Πιάσε το πανί. Στρώστο, να κουρβουλιάσει. Κοίτα να καβαλήκει καλά! Ονόματα οι άνθρωποι, τα δέντρα, τα πουλιά. Τώρα όλοι φορά...