Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Φορούσα το μακρύ μου παντελόνι – χειμώνας – και το ζεστό μου μπουφάν. Στην ανάγκη θα μπορούσα να διπλωθώ μ’ αυτό και να κουλουριαστώ στην καρέκλα. Μια ολόκληρη νύχτα. Τριγύρω μου φορέματα σεμνά και παλτά και φούστες μακριές και κάτι παντελόνια καθαρά με τσάκιση και πουκάμισα άσπρα κολλαριστά. (Ήθελα να φτύσω το χώμα απ’ το στόμα μου, να ρουφήξω αέρα καθαρό. Με πλακώνανε γύρω μου τιμωρίες, αυτοάνοσα, κακές αρρώστιες που βγαίναν στο δέρμα – κάτι πληγές όλο αίμα και μετά μπλε και μαύρες με ένα μάτι στη μέση του σάπιου κρέατος.

 Όταν αρχίσανε να θαμπώνουν τα γράμματα, να γίνονται πιο μικρά και πιο θολά, συνήθισα να κλείνω τα βιβλία βαρύθυμη. Κανείς πια δεν γράφει τίποτα ενδιαφέρον! Κανένα σπουδαίο βιβλίο, να με κρατήσει ξάγρυπνη τη νύχτα, όπως τότε όταν ακόμη πήγαινα σχολείο, αλλά κι αργότερα που σερνόμουνα κομμάτια στο γραφείο, αιχμάλωτη κάποιας υπόθεσης λογοτεχνικού χαρακτήρα. Αισθηματικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, αστυνομικά, επιστημονικά! Άπειρα τα προβλήματα των ανθρώπων!

Είναι πάνω από χρόνος τώρα, από τότε που άρχισε. Γι’ αυτό και είπα, να το τελειώνω το παιχνίδι. Κυρίως επειδή κουράστηκα πια να κρύβομαι και να προσπαθώ πίσω από τις λέξεις, πίσω από τις εικόνες και με μεγάλη προσοχή μην τυχόν και ξύσουμε λίγο πιο πολύ την επιφάνεια. Μη φανεί η φλόγα στο βάθος που μπορεί να ανάψει τη φωτιά και να γκρεμίσει τους όρθιους ακόμα τοίχους. Σωρός τα ερείπια, πέτρες, χώματα και σκόνη. Γι’ αυτό και πήρα το τρένο – αυτό που ονομάζουν προαστιακό και περιτριγυρίζει γύρω –γύρω την πόλη.

Στα «παιδιά» του Μανδραγόρα Εμένα οι φίλοι μου, δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος. Ούτε για τα ρούχα τους, τον τρόπο που μιλάνε ή που κινούνται ανάμεσα. Δεν κάνουν σημείο αναγνωρίσεως, δεν διπλώνουν τα δυο δάχτυλα, δεν υπογράφουν με μια τελεία πάνω δεξιά. Ούτε κάτω αριστερά ούτε στο κέντρο ούτε στην αρχή της υπογραφής τους. Δεν χρησιμοποιούν λέξεις ιδιαίτερες και μορφασμούς ή κλισέ φράσεις διαμορφωμένες στην παρέα. Καμιά ιδιόλεκτο ή συνθηματική σύνταξη. Ούτε ψυχότροπα και ουσίες.